Het bedrijf

Noah liep met grote passen door de nog lege gang van het nieuwe bedrijf die ze zijn gestart in Italië. Een zelfvoldane grijns stond op zijn gezicht en de gedachte dat ze bijna achter de plek waren waar een enorme groep mensen met gave bij elkaar leefde maakte hem intens gelukkig. Natuurlijk was dit een gevaarlijke missie maar dat weer hield hem niet om vol zelf trots door de gangen te lopen.
Enkele minuten later hoorde Noah zijn mobiel gaan onder in zijn zak. Snel haalde hij hem er uit en klapte hem open. 'Scilingo', kwam er serieus uit. 'Nee, je wacht op mijn bevel!', zijn stem klonk bijna kwaad maar al snel werd hij weer rustig. 'Ja, natuurlijk ..', zei hij onderdrukt. 'Dag', hij hing weer op en liep een kamer in.

Carlos trok zijn dasje nog wat recht ter wel hij zich bekeek in de grote spiegels die in de lift hingen. Hij was best nerveus, niet om zijn Oom Noah onder ogen te komen, hij wist dat dat wel goed zou gaan -het was ten slot van rekening zijn lievelings oom-, maar om dat hij nu zeker wist dat er geen weg meer terug was. Ondanks hij dat totaal niet wou, dit was eens eindelijk iets interessants en wat geen pure tijdverspilling was, hij ging eindelijk iets voor zichzelf doen. Iets wat echt zijn belangstelling trok, en niet meer rondhangen en niks lopen te doen.
Ping
Het droge geluidje dat de lift maakte als hij op de etage was waar hij moest zijn, gevolgd door wat geroffel van de deuren die moeizaam uit elkaar schoven deed Carlos opschrikken uit dromenland. Nog een keer frommelde hij aan zijn jasje, slikte een keer en schraapte zijn keel. Daarna liep hij zelfverzekerd richting het kantoor van zijn oom, dat niet moeilijk te vinden was aangezien er een naam bordje stond met vetgedrukte letters " Prof. Scilingo" Carlos klopte op de deur, en wachten op een reactie van zijn oom die hem binnen zou laten.

Noah was ondertussen bezig met het door kijken van dossiers die hij bij elkaar had weten te krijgen. Bijna alle mensen met een speciale gaven stonden hier gedetailleerd op. Noah was nog steeds een verbinding tussen deze jongere aan het zoeken. Een reden waarom ze allemaal bij elkaar leefde en wat hun bedoelingen daarvan waren.
Noah werd gestoord door het geluid van het kloppen op zijn deur. Geïrriteerd drukte hij zijn bril terug op zijn neus en ging overeind staan. 'Binnen.', kwam er kil uit. Noah hield er absoluut niet van om gestoord te worden als hij met zijn onderzoek bezig was, dus het kon maar beter goed zijn en geen onzin.

Hij klonk nors. Een beetje boos. Natuurlijk klonk hij boos, Carlos stoorde hem waarschijnlijk met belangríjk werk, want Noah was altijd bezig met belangrijk werk. Hij had geen tijd voor onzin. Des te min had Carlos' die tijd, van nu af aan werd zijn leven en taak belangrijker en was hij niet alleen maar die hoogbegaafde sukkel. Hij opende de deur, en knikte kort naar zijn oom. Zijn oom zag er perfect uit, intelligent, kil en ondoordringbaar. "Goedendag oom Noah," sprak Carlos' -hij noemde Noah altijd oom, maar dat leek hem nu niet het aller gepaste, daarom maar Oom Noah-. "Als ik me niet vergis," waar ik mij vrij zeker van ben aangezien ik het nog zelfs heb opgeschreven "hadden wij een afspraak gemaakt, U wou me spreken?". Wel ja, hij viel meteen met de deur in huis en babbelde niet over die andere nonsens zoals te vragen hoe het met hem was, en hoe een heerlijk weer het was. Want hij wist dat Noah dat ook niet wou, Into the point. Het was zaken tijd, later was nog genoeg tijd om bij te praten.

Toen Noah merkte dat Carlos binnen kwam gelopen werd zijn gezichtsuitdrukking wat minder kil en ging hij rustig zitten op de leren stoel achter zijn bureau. 'Goedemiddag', zei hij nog wat serieus. 'Natuurlijk was ik onze afspraak niet vergeten, ik had alleen niet verwacht dat je op tijd zou zijn', Noah wees op de stoel en bood aan om te gaan zitten.
Natuurlijk was hij wel vergeten dat ze een afspraak hadden, maar Noah zou dat natuurlijk nooit toe geven. Hij bedacht even waarom ze hij met he wilde spreken en wist het toen weer.
'Dus, zijn er mensen in het huis met krachten?', vroeg hij uiteindelijk.

Op tijd? Stipt op tijd. "Het zit er vol mee." gromde Carlos door zijn tanden heen. Hij plofte neer in de aangewezen stoel. "Er zit een meisje bij dat je gedachtes leest en een jongen die onmogelijk sterk is. En nog wel meer, maar ik kon nog niet zo snel een analyse maken van alles. Het is in ieder geval duidelijk dat we goed zitten. Alleen door dat gedachten lees kind ben ik bijna ontmaskerd, ik moet beter op passen dan ik dacht. Misschien zit er ook nog wel een helderziende bij al lijkt dat me sterk."

Noah keek hem redelijk tevreden aan bij het horen van zijn ontdekkingen. 'Mooi.. mooi, dan moeten er wel meer zijn..', mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen Carlos.
Zijn blik veranderde al snel van tevreden naar kil. 'Wat zeg je me?! Hoe moeilijk is het om je gedachte te legen?! Dat heb ik je toch zeker geleerd! Hier heb ik je op voorbereid en je zit hier te vertellen dat je het bijna verpest hebt omdat je je trotse zelf in genomen gedachte niet in bedwang kan houden?!', bij de laatste zin schreeuwde Noah het bijna uit. Bijna ontmaskerd, pff. Wat dacht hij wel niet.. dat dit een simpel avontuurtje was?! Noah schudde verwijtend zijn hoofd en keerde hem even de rug toe op zijn draai stoel. 'Ja ik zou inderdaad maar beter je best gaan doen', zei hij op een kille knijpige toon. Hij draaide zijn stoel weer om en keek hem fel aan.

Carlos krom ineen. "Ik weet het oom..Het spijt me oom. Ik zou het niet meer doen oom, ik zou er niet meer aan denken," piepte Carlos wanhopig. Hij keek beschaamd naar zijn schoenen, op dit moment kon hij wel door de grond zakken. Zijn oom keerde hem de rug toe, en dan niet alleen letterlijk als hij zo door ging. Godsamme, hij was echt een dombo, een oen. Zijn oom had helemaal gelijk. "Maar ze weet verder niks, daar zorg ik wel voor."

Noah schudde verwijtend zijn hoofd en keek hem nog altijd kil aan. 'Hopelijk houd je je er ook aan'. Noah stond op en begon rond te lopen. Hij pakte een van de dossiers en keek er in. 'Als ze er wel achter komen wil ik dat je me onmiddellijk belt zodat ík er iets aan kan doen', zei hij streng. Als hij er zelf wat aan ging doen ging het natuurlijk fout. Daarbij had hij een hele leuke vriend die mensen alles kon laten vergeten, zo ook de persoon die door Carlos' domme blunders er achter zouden komen. 'Goed, ik wil dat je met één persoon goed in contact komt. Iemand die je vertrouwd en alles verteld. Let goed op bij alle lessen die er gegeven worden en val verder niet te veel op', kwam er bevelend uit. 'Oh, en pas een beetje op Devynne', voegde hij er aan toe.

Dat close worden werd nog het aller lastigste. Toch knikte Carlos zijn hoofd, hij waagde het niet om nee te schudden of zijn oom tegen te spreken. Dan was het met hem, en zijn hele nieuwe ik en imago gedaan. "Ja oom, is goed oom.." Het was niet te geloven, hij zag er uit als een klein jochie dat net billenkoek had gekregen van zijn vader omdat hij stiekem een koekje had gepikt, goddomme. Snel herstelde hij zich en stond ook op. "U kunt op mij rekenen." Sprak Carlos monotoon ter wel hij er een stalen gezicht bij trok.

Noah ging weer achter zijn bureau zitten en keek hem weer met een kalme blik aan. 'Mooi zo', zei hij deze keer op een redelijk normale toon. 'Goed, ik zal je even door het nieuwe bedrijf rond leiden als officieel lid', zei hij met een bijna glimlach waarna hij weer op stond en richting de deur liep. 'Als je me zou willen volgen'.
Noah wist dat hij wel op Carlos kon vertrouwen en het hij vond het tijd dat hij het hart van het bedrijf zou zien. Alle plekken, zo ook waar deze zogenaamde patiënte zaten. Natuurlijk wist Carlos niet dat deze mensen niet eens in de buurt kwamen van patiënten. Ze waren gewoon proefdieren.

Carlos kwam met een ruk overeind, streek snel de plooien die door het zitten in de stof van zijn pak waren gekomen recht en liep richting Noah aan. Bij de woorden " Als Officieel lid" begonnen Carlos' ogen te fonkelen. Eindelijk. Eindelijk was hij niet meer een of ander buiten beentje, een sukkeltje die zichzelf niet kon en mocht bewijzen. Nee, nu was hij een spion, van een geweldige organisatie. Die van zijn oom nota bene. En nu ging hij rondgeleid worden, hij was nieuwsgierig naar wat hij te zien zou krijgen.. Ondanks hij er geen idee van had wat hem er te wachten stond had hij er al veel vertrouwen in dat dit niet zomaar wat geklooi met onderzoek naar het boven natuurlijke. Nee, dit was het bedrijf van zijn oom, Noah Scilingo. Vol slimme en sluwe mensen die wisten waar ze bezig mee waren, geleerde mannen en vrouwen met een goed verstand. En daar was hij er nu een van. Hij was een van hen.