Club Lavito

Inmiddels stonden Dastan en Valentina in de rij bij Lavito, wat niet heel erg lang duurde. Voordat ze er erg in hadden stonden ze al binnen om hun jas af te geven. Dastan's spierwitte blouse stak af bij zijn relatief bruine huid, die door al het wit nog bruiner leek. Dastan pakte het nummertje van de jassen aan, en keek Val met een brede lach aan. Hij was al een tijdje niet uit geweest, en als hij de muziek zo hoorde had hij er meteen weer zin in.

Val liet Dastan dat jassengedoe maar regelen. Ondertussen keek zij al de grote zaal in. Het aantal mensen viel nog wel mee. Er was tenminste nog plaats om gewoon te lopen, zonder dat je steeds op iemands tenen stond of je iemands elleboog in je maag kreeg. Het is helemaal prima. Val kon niet stoppen met grijnzen. Deze avond zou echt leuk worden, dat wist ze nu al. Ze was dat vervelende voorval in de bar trouwens ook al weer vergeten. Niet kon haar humeur nu nog verpesten!
Zoals gewoonlijk liep Valentina eerst naar de bar. Ze vond dat je altijd eerst wat moest drinken, voordat je ging dansen. Ze haakte een vinger in een van Dastans vingers en trok hem achter zich aan.

Hoe verder Dastan en Valentina naar binnen liepen, hoe warmer de lucht om hen heen werd. De warmte viel nu waarschijnlijk nog wel mee, pas tegen de ochtend als iedereen lam en bezweet was, dan zou het pas echt warm zijn. Nu was het nog aangenaam. Een goede sfeer, lichtje, goede muziek en bovenal; Valentina. Toen ze eenmaal bij de bar waren aangekomen bestelde Dastan een drankje voor hun beiden, en tuurde even over de dansvloer, waar al aardig wat mensen naarote waren gestroomd. 'Zullen we zo dansen?' vroeg hij, en keek met stralende ogen naar Valentina. Wat was ze eigenlijk mooi, Dastan had nog nooit iemand gezien met zulk perfect wit haar en zo'n perfecte lichte huid. Hij glimlachte, en nam een nipje van zijn drinken.

Val nam zelf nogal grote slokken van haar drankje. Ze stond er niet om bekend langzaam te drinken. "Ja, tuurlijk." Ze knikte en zette haar glas weer even neer. Ze zag dat Dastan naar haar aan het kijken was, en met een glimlachje keek ze terug. Opeens vroeg Val zich af hoe oud hij eigenlijk zou zijn. Niet dat leeftijd haar verder ooit iets boeide. Hij zag er gewoon veel volwassener uit dan alle andere jongens van het huis. En dat vond ze wel aantrekkelijk aan hem. En hij zou zich vast ook nooit zo debiel gedragen als die kerel die haar tijdschrift had gescheurd. Tss, een typisch voorbeeld van stomme jongens met nul verstand. Valentina had zo het gevoel dat Dastan al lang uit die periode was gegroeid. Za-lig. Ze nam weer een stevige slok van haar drankje en glimlachte weer glunderend naar haar gezelschap.

Dastan keek verwonderd naar Val, die zonder enige moeite haar drankje achterover sloeg, hij kon het wel waarderen. Dastan werd dan wel bestempeld als een alcoholist, maar een echte vaste drinkstijl had hij niet, hij dronk gewoon wanneer hij het nodig had. Je merkte eigenlijk niet aan Dastan of hij alcohol op had, omdat hij steeds meer dronk. Hij wilde er eigenlijk niet aan denken. Al gauw was zijn glas net zo leeg als die van Valentina, en stond op van zijn kruk. Nu was hij al helemaal groot tegenover Val, aangezien zij nog op haar barkruk zat. Hij sloeg een arm om haar heup heen, en knikte met een glimlachje richting de dansvloer.

Val vind het leuk om eindelijk eens iemand met hetzelfde 'drinktempo' op stap te gaan. Meestal dronken de andere trager, of ze ging dan weer hun best doen om net zo snel als haar te drinken om niet achter te blijven. Pft, sukkels. Maar dit had waarschijnlijk ook weer met Dastan's volwassenheid te maken. Zie je? Alleen maar voordelen aan oudere jongens! Hij gedroeg zich tenminste echt aangenaam. Het was echt geen toeval dat Dastan de enige jongen was waar Val zich nog geen moment aan geërgerd had. En dat zei echt veel. Val liet zich natuurlijk gewillig mee naar de dansvloer nemen, waar ze meteen begon te bewegen op de muziek. Natuurlijk eerst netjes met wat ruimte tussen hen heen. Ze was toch niet helemaal het slettentype dat meteen aan haar gezelschap ging hangen. Hoewel ze daar wel zin in had eigenlijk, stiekem.

Dastan probeerde zich netjes te houden, niet te hantastelijk te worden. Valentina had gewoon iets, iets waar hij als een blok voor viel. Ze kwam over als het type meisje dat zich niet altijd aan de regeltjes hield, maar ondertussen wel haar eigen grenzen kende. Iemand met eigenwaarde, en zo'n iemand was hij al in geen jaren meer tegen gekomen. Hij besefte hoe weinig hij eigenlijk van haar wist, maar toch voelde hij zich heel vertrouwd in haar buurt. Dastan wilde Val voordurend naar zich toe trekken, maar wilde gewoon een goede indruk achterlaten. Waarom wist hij eigenlijk niet, het kwam namelijk niet zo vaak voor dat hij een vrouw met het minste beetje respect behandelde. Tuurlijk vond hij dat je goed op vrouwen moest passen, maar meestal zag hij ze toch wel als een soort prooi, die hij zo snel mogelijk moest 'vangen'. En dat was bij Valentina niet het geval. Eigenlijk maakte het hem een beetje bang. Hij glimlachte onverbetelijk naar Val, en besloot toch maar een poging te wagen, en kwam langzaam aan wat dichterbij. Hij legde zijn handen zachtjes op Valentina's heupen, en bewoog zo mee dat ze samen om hetzelfde ritme zaten.

Valentina keek lachend omhoog. Ze had echt zoveel plezier dat het gewoon van haar af straalde. Ze vond het natuurlijk fijn dat Dastan wel netjes was, maar toch ook niet saai. Hij perfecte evenwicht tussen die twee. Aangezien Dastan een stapje had gezet, was het nu haar beurt. Ze ging een beetje dichter bij hem dansen. Nog steeds niet té dicht, maar gewoon een beetje dichter. Ze voelde de beat van de muziek in haar hart en ze kwam om de zoveel seconden onder een rode lamp terecht. Het was echt grappig, maar oke. Ze was wel eens benieuwd naar zijn volgende move... Als hij die zou maken? Vast wel, dacht ze.

Opeens deed de poging om zich in te houden hem niet meer zo veel, aangezien hij zag dat Val het ook duidelijk wel naar haar zin had. Met zijn even charmante handelingen als altijd, kwam hij nog dichter bij Valentina zodat ze nu tegen elkaar aan stonden. Of eerder, dansten. Zijn handen gleden iets verder om haar heen, en ook zijn gezicht kwam iets dichterbij. Toch waagde hij het nog niet, dat moest hij nog maar even bewaren. Er verscheen een klein grijnsje op zijn gezicht, en week zijn blik niet van Valentina af.

Val glimlachte speels. Ze voelde zijn warme adem op haar huid en kreeg er een beetje kippevel van. Hoe kon dat nou weer? Dat had ze anders nooit? Val sloeg haar armen om zijn nek en keek omhoog in zijn ogen. Ze glunderde onbewust, omdat ze het zo naar haar zin had hier. Valentina kwam tot de conclusie dat Dastan wel lekker rook. Ze liet haar hoofd nog iets dichter naar hem toe buigen en snoof stiekem zijn geur op. Jumm-ay!

Dastan voelde hoe hun lichamen nu gevaarlijk dicht tegen elkaar aan bewogen, meewiegend op het ritme dat door Dastan's hoofd bonkte. Hij bekeek haar gezicht, haar opvallende ogen, een echt mooi meisje. Hij glimlachte, en legde zijn linkerhand deels op haar wang, en deels op haar kaak. Zijn gezicht trok nu wat serieuzer, en bewoog zijn hoofd wat dichter bij dat van Val. Een gevoel van adrenaline schoot door zijn buik, iets wat hij op dit soort momenten bijna nooit had. Hij liet zijn lippen even langs die van Val gaan, en wachtte even voordat hij uiteindelijk zijn lippen op de hare had gedrukt. Haar lippen waren zacht, zoals het hoorde te zijn, perfect gewoon. Zijn rechterhand legde hij in haar nek. Hij kon voorlopig geen genoeg van haar krijgen, dat wist hij zeker.

Val sloot haar ogen en trok Dastan nog wat dichter naar haar toe, voor zover dat mogelijk was. Hoewel ze het verschrikkelijk leuk vond om Dastan te zoenen, was ze veel minder hevig als anders. Op één of andere reden wilde Val dit keer liever zachtjes beginnen. Ze zoende hem heel zachtjes terug. Veel zachter als ze voor mogelijk had gehouden. Meestal ging ze er gewoon voor en hield ze haar gretigheid zeker niet in. Maar deze keer... Nee. Nu ging het langzaam en... Lief.

Dastan voelde een vleug van opluchting door zich heen gaan, het leek even alsof hij vloog. Alles ging aan hem voorbij, de lichten, de muziek, de warmte, en zelfs de geur van alcohol die in de ruimte hing. Enkel Valentina was er nog, met zijn lippen op die van haar. Ze kon goed zoenen, dat zeker. Dit was wel wat anders dan die slettebakken uit duitsland, die meteen je hele gezicht onder kwijlden. Nee, dit was veel beter, het voelde echt. En een echt gevoel heeft Dastan maar zelden bij iemand, het was vooral zo vreemd omdat hij Val nog geen dag kende. Het voelde gewoon zo goed, alsof ze elkaar al jaren kenden in plaats van die enkele uren. Het maakte Dastan niets uit, hij was blij dat hij haar tegen het lijf was gelopen.

Val werd geplaagd door een kietelgevoel in haar buik. Waar kwam dat nou weer vandaan? Haar hele lijf tintelde van opwinding. Zachtjes maakte val zich los van Dastan's lippen en keek even omhoog naar zijn ogen. Ja eh... Wauw. Ze wist even niet wat zeggen. En dat had ze vrijwel nooit! Gelukkig waren woorden in dit soort situaties niet echt nodig. Soms zelfs echt overbodig. Val glimlachte tevreden en drukte nog enkele korte kusjes op zijn mond. Konden ze hier zo voor eeuwig blijven? Ja... Eigenlijk wel... Ze kon de tijd stilzetten, voor iedereen behalve voor hun twee. Dan konden ze hier voor eeuwig blijven.

Dastan voelde zich hemels. Waar kwam dat gevoel toch vandaan? Hij wist het even niet meer. Een beetje beduusd keek hij naar Val, god wat was ze mooi. Dastan herkende zichzelf niet meer, en toch voelde het zo, zó goed. Dastan keek glunderend in haar ogen, en wreef met zijn duim heen en weer over haar nek. Dit was wel het laatste wat hij had verwacht van de avond. Het was zelfs nog beter.

Val zuchtte dromerig en drukte vervolgens haar wang tegen zijn schouder aan. Misschien was het helemaal niet nodig om met de tijd te klooien. Misschien... Héél misschien wilde Dastan zelf ook wel dat dit niet gedaan was na vanavond. Maar dat wist ze natuurlijk niet zeker. En ze zou het ook nooit rechtstreeks vragen, vanwege haar trots natuurlijk. Ze liet zich meewiegen op de muziek. Jep, dit was een mooie avond. En Val had het gevoel dat er iets bijzonders aan het gebeuren was.

Voor een tijdje bleven Dastan en Val zo staan, meewiegend op de maat van de muziek. 'Je kan goed zoenen,' zei Dastan, en glimlachte zonder dat Val het kon zien. Hj nam een beetje afstand, en pakte haar hand vast. 'Wil je nog wat te drinken?' vroeg hij, en keek haar met een gevoel van geluk aan. Was hij nou verliefd aan het worden? Dat kon toch helemaal niet? Dastan deed niet de minste moeite om het gevoel tegen te houden, maar het was allemaal zo tegenstrijdig. De laatste keer dat hij echte liefde voelde voor iemand, was al jaren geleden. Hij herkende het gevoel al haast niet meer.

Val voelde dat ze bloosde. Goeie god, ook dat nog?! De laatste keer dat ze had gebloosd was ze 10 ofzo. Jezus. Val hoopte vurig dat het niet opviel in het halfdonker. "Dat komt omdat ik met jou zoen." Zei ze vrolijk. Dat was ook wel waar. Ze had het helemaal anders als gewoonlijk aangepakt. Blijkbaar viel het in de smaak! "Ja, ik heb er wel dorst van gekregen." Zei Val, terwijl ze ook nog maar een stapje naar achter ging.

Dastan knikte. Hij snakte zelf ook naar wat koels. Met de hand van Val, veilig tussen zijn vingers geklemd baande hij zich een weg richting de bar. Het was intussen aardig druk geworden in Lavito, overal waar je keek zag je italianen lopen. Op dat soort momenten kon je echt merken dat Dastan duits was, aangezien hij heel anders was dan de meesten hier. Ook Val stak heel erg af tegenover de anderen, met haar witte haren. Iedereen die ook maar een blik op haar wierp, kreeg een dodelijk blik van Dastan terug. Het kon niet gebeuren dat er weer zoiets als in Betrini voorkwam.

Valentina kon het niet laten om te giechelen. Ze was de scheve blikken gewend van alle donkere Italianen. Maar Dastan blijkbaar nog niet! Ze merkte wel dat hij een beetje boos keek naar iedereen die hen aanstaarde. "Dat doet iedereen als ze mij zien hoor." Fluisterde ze omhoog. Val zat er niet mee. Ze had haar uiterlijk en haar onbekende afkomst ondertussen al aanvaard. "Omdat ik niet echt Italiaans lijk, snap je?" Maar ze vond het wel heel lief van hem.

Dastan keek even beschaamd naar Val. 'ik snap het wel, maar toch..' zei hij. 'Ik wil dit geweldige gezelschap gewoon niet uit het oog verliezen,' zei hij, met een wat meer indringende stem. Hij meende het wel serieus, hij voelde zich verantwoordelijk als er iets zou gebeuren met degene waarmee hij was. En al helemaal bij Val, ze was gewoon.. bijzonder? Hij wist het niet, hij had het gevoel alsof hij de volgende tijd, heel zuinig moest zijn met dit meisje.

Val grinnikte zacht. Dat was echt lief! Ze legde haar hand even op zijn schouder en strekte zich helemaal uit zodat ze een kort kusje op zijn mondhoek kon geven. Toen ze bij de bar kwamen, liet Val hem weer even los. Ze wilde liever niet... Maar het moest wel even. Ze wenkte een barman en bestelde weer een Vodka-Redbulll voor zichzelf en keek toen opzij naar Dastan en wachtte tot hij ook zou bestellen.

Dastan bestelde voor zichzelf een Jägermeister, en ging weer op een barkruk zitten. Hij adrenaline gevoel, ofwel vlinder gevoel in zijn maag ging maar niet weg. Val was echt een relaxt meisje, dat wist hij nu al. Misschien werd het dan toch nog leuk in het huis, als het goede gezelschap er maar was. Hij was weliswaar niet meer in Duitsland, zijn vaderland en thuis, maar hij kon zich hier wel thuis gaan voelen in dit geval. Zelfs als er overal patserige italianen liepen, als Val maar in de buurt zou zijn. Hij dronk van zijn Jägermeister, en keek om zich heen. Het was eigenlijk best een mooie club, het zag er bijna té perfect uit.

Valentina goot de helft van haar glas in één keer naarbinnen. Oeps? Het was gewoon een gewoonte. Ze lachte onschuldig naar Dastan. Straks dacht hij nog dat ze een alcoholiste was ofzo. Dat wilde ze niet hebben! Hé... Valentina besefte dat ze nu voor het eerst in een tijdje er om gaf wat iemand van haar zou denken. Dit was een historisch moment!
Maar ze vond het wel eng.

Dastan grinnikte even om Valentina. 'Je bent wel een vluchtige drinker of niet?' vroeg hij, en nam de laatste slok van zijn eigen drank. Hij was degene met een alcoholprobleem, alleen zou hij dat nooit laten merken, laat staan dat hij het ooit aan iemand verteld had. Enkel zijn neef wist het, maar die was zelf net zo erg. Bovendien woonden ze bij elkaar in huis. Bij die gedachte schrok Dastan even. Hij woonde nu immers ook bij allemaal anderen in huis? Wat als die, erachter kwamen? Hij was hier dan wel om van zijn problemen af te komen, het maakte het niet veel makkelijker voor hem. Dastan veegde de schrik weer een beetje van zijn gezicht af, om zich weer op Val te richten.