Het oude stadsdeel.

Voor iedereen die van opgravingen houd of zijn geschiedenis kennis een boost wil geven. Bij dit forum hoort natuurlijk ook het colosseum. Verder zijn dit de plekken waarop het ALTIJD heel erg druk is. Overal staan kleine kraampjes en opdringerige straatverkopers die je van alles en nog wat willen aansmeren.
Personen: No limit
voor meer info over het oude Rome en het colloseum;
http://nl.wikipedia.org/wiki/Colosseum
http://nl.wikipedia.org/wiki/Oude_Rome

'Helemaal en ik koop dan zo'n bril met een snorretje.' Hij grijnsde. In een lokaal winkeltje kocht hij een skate pet voor hem,dat goed bij zijn hemd matchte. Het was wel handig nu het zo warm was... Ze keken elkaar aan. 'Neem nou maar wat.' Grijnsde hij.

"JA als ze die hier hebben, zou tof zijn!" zei Christey lachend. Christey kocht ook twee petten, één voor haarzelf, en de ander voor Jakob. "Wat zou die man nu aan het doen zijn.. in het ziekenhuis liggen?" vroeg ze aan Davin terwijl ze hem aan keek.

Davin haalde zijn schouders op. 'Ik hoop gewoon in de bak. Hij verdiend het ziekenhuis nog eens niet.' Alweer liet ze haar hand los. 'Dus wat gaan we nog doen my lady?' Vroeg hij met zo'n poep chique accent. Zijn stemming was helemaal omgeslagen naar vrolijkheid.

"Tsja, dat kan ook natuurlijk. Wat een mafkees zeg" zei Christey en ze rolde met haar ogen. Ondertussen had Christey de petten afgerekend. "Ik heb eigenlijk zin om te gaan zwemmen ofzo, maar een restaurantje is ook niet verkeerd" zei ze terwijl ze terwijl ze naar haar schoenen keek. Ze wilde eigenlijk nog wel nieuwe schoenen kopen, maar dat deed ze wel alleen een keertje.

Zwemmen? Hij had geen badkleding of iets van dat onderaan. Alleen zijn boxer en daar ging hij echt niet in zwemmen. Dan nog had hij het er niet echt op om alleen met een meisje te gaan zwemmen. Dat was iets wat ze beter met Jakob deed. 'Laten we dan maar gaan eten... Weet jij nog ergens wat?' Zijn hoofd stond al helemaal niet naar eten.

"Er zijn niet echt gezellige restaurantjes hier dicht bij, wel een uur lopen, maar daar heb ik nu de kracht niet voor hoor!" zei ze met een glimlach. "Misschien kunnen we beter naar huis gaan, en daar wat eten?" zei ze met een lief stemmetje. Ze had eigenlijk ook wel zin om lang in bad te gaan zitten, maar dat deed ze daarna dan wel.

Davin zei niks,geen zin om zijn bek open te doen en liep richting huis.

"Is er iets?" vroeg Christey aan Davin. Ze wist dat er iets was. Net waren ze nog aan het lachen over die man, en nu zegt ie helemaal niks meer. "Komt het door mij dat je zo stil bent?" vroeg ze aarzelend. Straks vond hij haar helemaal niet aardig ofzo?Ondertussen waren ze al bijna bij het huis. Nog een halve kilometer lopen ofzoiets.

Davin schudde zijn hoofd van nee. Hij had de laatste tijd vaak last van stemwisselingen. Nog even en dan waren ze "thuis". 'Er is niks.' Zei nog even om het te bevestigen en stapte stevig door naar het huis. 'Ik ben moe...'

(Ga maar verder in het huis ofzo?)

(yo is goed, ik ga even verder in de hal )

De zon scheen als nooit tevoren over het oude stadsdeel, en maakte Rome nog mooier dan het al was. Jonathan snoof de geur van versgebakken broodjes en de zoete geur van de in bloei staande bloemen op, en baande zich een weg tussen de Italiaans pratende mensen door. Het was nog vroeg, en de markt was dan ook druk bezocht door allemaal huisvrouwen met hun kleine kinderen.
Jonathan had een ondoorbreekbare lach op zijn gezicht, hij voelde zich hier wel thuis. Het was heel anders dan Rusland, maar het voelde heel vertrouwd aan. Hij was nu al een paar maanden in Italië, en werd overgeplaatst naar een ander 'tehuis'. Vandaag zou hij erheen gaan, maar hij wilde er nog even zo min mogelijk aan denken. Met het beste humeur wat hij had, liep hij naar één van de vele ijskramen om daar een groot aardbeien hoorntje te halen. Hij bestelde, en de man deed zijn duim omhoog. 'Komt eraan,' zei hij, en schepte een paar grote bollen uit de bak die voor hem stond. Al gauw kon Jonathan afrekenen, en het ijsje van de man aanpakken. Hij had hem nog maar net in zijn hand, of het begon al te smelten. Jonathan zag een klein bankje staan, dat vreemd genoeg nog vrij was. Hij snelde eropaf, en eenmaal daar legde hij zijn gitaar die hij over zijn rug had, op het bankje neer om er vervolgens zelf ook op te gaan zitten. Het was zeker weten een prachtige dag.

De lichtbruine huid van Zita glom zachtjes in de zon. Ze had een laagje cocosnoot olie op haar armen en schouders gesmeerd om weer eens wat bruiner te worden. En aangezien ze geen zin had gehad om bij het zwembad te gaan liggen besloot Zita om de toerist uit te gaan hangen. Bewonderend liep ze langs het enorme Colluseum dat ze alleen nog maar in haar geschiedenisboek had gezien. In plaats van naar binnen te gaan was Zita doorgelopen, het was haar daar te druk. In deze straatjes waar ze nu liep was het ook druk, maar het was er koeler. Zita bleef voor een klein ijskraampje stilstaan. Het zag er heerlijk uit en ze had nog nauwelijks wat gegeten. Voor het eerst in weken besloot ze zichzelf te trakteren op wat lekkers.
Wachtend op haar beurt ging ze alle smaken af. Ze waren allemaal lekker; Pistach, chocola, vanille, slagroomijs, mokka. Het water liep haar in de mond. Vlak voor ze bestelde greep ze naar haar tasje waar haar portemonnee in zat, ze wilde niet dat ze uren bezig was haar geld te pakken en haar ijs te laten smelten. Verbaast taste ze verder in haar tasje. Ze kon zich niet herinneren dat ze haar tas open had laten staan. "Godsamme!" Zita vloekte nog een paar keer hartgrondig. Haar portemonnee was verdwenen. Kwaad draaide ze zich om naar de straten vol toeristen die het oude Rome bekeken. Dt had zei weer.

Jonathan keek geamuseerd naar het meisje dat voor de ijskraam stond. Ze was duidelijk haar portomonnee verloren. Zonde, het was zo' n mooie dag, perfect om een lekker italiaans ijsje te kopen. Hij likte nog een keer van zijn ijsje, ergens had hij medelijden met haar. Jonathan was vaak genoeg zijn portomonnee verloren, en dat was niet bepaald leuk geweest. Bankpasjes, geld, paspoort, alles zat erin. Met een glimlach stond hij op, en liep naar het meisje toe. ' Wat voor smaak wil je, ik schiet het wel voor?' zei hij, en knikte naar de ijskraam. Het kwam vast een beetje vreemd over, maar Jonathan was in een bijzonder goed humeur, en daar kwam dus die vriendelijkheid vandaan.

Zita die nog steeds kwaad in haar tasje aan het zoeken was terwijl ze de straat afkeek naar een mogelijke dief schrok op van de jongen die voor haar stond. "hé wat" het kwam er wat onbeholpen en grof uit. Het was niet echt haar bedoeling geweest om zo kwaad te reageren op hem, maar ze was zo chagrijnig door haar portemonnee dat ze daar geen aandacht aan schonk. Achter haar hoorde ze een paar mensen morrelen die wilde dat ze opschoot. Met een zucht deed Zita een stap uit de rij terwijl ze nog steeds de jongen lichtelijk kwaad aankeek.

Jonathan kreeg een scheve lach op zijn gezicht, en krabte achter zijn oor. 'Het ziet eruit alsof je je portemonnee kwijt bent, dus, ik dacht ik schiet het even voor,' Toen Jonathan het gezegd had besefte hij eigenlijk pas hoe dom het geklonken had, betalen voor iemand die je niet eens kende. ' Eh,' kraamde hij een beetje dommig uit, en keek het meisje aan. 'Het klinkt nogal dom, maar ik denk dat ik gewoon toe ben aan een gesprek,' hij probeerde nog te glimlachen, maar kon eigenlijk wel door de grond zakken.

"Kwijt, gestolen zul je bedoelen" onderbrak Zita de jongen nog steeds erg grof. Het wilde vandaag echt niet mee werken. Eerst word haar portomenee gestolen en dan doet ze afschuwelijk tegen een leuke jongen die haar hulp aanbied. Ze zuchte en keek hem even verontschuldigend aan. "Sorry, ik ben een beetje chagrijnig geloof ik" ze hing haar tas met een kwaad gebaar om haar schouder.