Trevifontein

De Trevifontein is prachtig en super romantisch. In de avond is het er meestal heel druk, overal kussende stelletjes en verliefde mensen omdat de fontein zo mooi verlicht is komen er veel mensen kijken. Toch is er ook overdag wat te zien, ook wat te eten want dichtbij de trevi fontein ligt (vind ik persoonlijk dan ;D) de aller-beste ijs zaak van heel Rome!

Personen: 6 maximaal.
Voor meer informatie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Trevifontein

Het was al wat later in de middag en Julia besloot zich maar eens uit het huis buiten te sluiten en wat rond te dwalen door de straatjes. Het probleem was dat ze de weg niet zo goed wist. Julia kwam uit bij een grote fontein. Even bleef ze er met grote ogen naar kijken en daarna ging ze ergens op de grond zitten. Er was niemand hier en dat vond ze een beetje beangstigend.

De warme middagzon brandde op het sjaaltje wat Zita om haar hoofd geknoopt had. Zita was van plan om Rome een beetje te herkennen. Het was de enige grootte mode stad van Italië waar ze nog niet geweest was. Met een glimlach dacht ze terug aan Milaan. Dat was 1 van haar favourites, maar dat was verleden tijd. Zita sloeg een straatje in waar het druk was en veel mensen met ijs liepen. Met een jaloers gezicht keek ze naar al die mensen met het verkoelende ijs in hun handen, maar zichzelf aanzetten tot een ijsje kopen kon ze niet. Tussen de toeristen in de straatjes zag ze een klein plein dat haast leeg was op 1 meisje na. Met een zucht van verlichting liep ze richting de fontein, daar zou het vast een stukje koeler zijn door het water.

Jakob stond hand in hand met Christey op het pleintje waar de fontein lag. Hij was huge! Jakob keek even rond om te kijken of hij al een ijszaak kon zien. Hij zag eigenlijk alleen nog maar wat winkels, en heel veel toeristen bij de fontein. "Oke.. En nu?" zei hij hopeloos. "Hier vlakbij zit trouwens ook een Vans store haha" zei Jakob glimlachend. Helemaal vergeten, nouja het is alleen maar beter dat hij het nu weer weet. Hij liep maar wat tussen mensen door met Christey aan z'n zij. Hij keek Christey even aan die het zo te zien niet zo leuk vond met al die mensen om haar heen.

NEW

Samen liep Christey hand in hand met Fritz naar de fontein. Er waren een aantal mensen, maar niet zo druk als Christey verwachtte. Ze ging op de rand van de fontein zitten en bekeek alle lichtjes, stuk voor stuk sprankelde ze. Ze keek even naar Fritz. "Wow, prachtig he!" zei ze enthousiast. Ze vond het fijn om hier even naartoe te gaan. Een deel van haar dacht aan Jakob, maar een ander deel van haar dacht dat ze nu eens moest genieten van dit alles. Ze sloot even haar ogen en keek daarna even naar een paar winkeltjes die nog open waren.

Fritz had heel de weg naar de fontein niks anders kunnen doen dan glimlachen. Hij kon zijn ogen niet geloven toen hij de fontein zag. 'Wauw..' bracht hij dromerig uit. Hij draaide een rondje en keek met grote ogen naar de lichtjes. Even keek hij naar de mensen die rond de fontein kuierden of zaten, en hij zag hoe Christey op de rand zat. Het leek een tafereel uit een sprookje, met al die lichtjes rond haar.
Hij glimlachte, en liep naar haar toe. Hij ging naast haar zitten, en zweeg toen even.
'Ik heb gehoord dat je een vriendje hebt..?' vroeg hij zacht. Hij hoopte dat hij de sfeer nu niet zou verpesten, maar hij wou het gewoon graag uit haar mond horen.

Christey keek naar Fritz. "Ja.." zei ze wat afwezig. "Jakob, ik weet niet of je 'm kent" zei ze met een lachje. Ze keek even naar haar hand, en keek toen weer naar Fritz. "En heb jij al een vriendin?" vroeg ze nieuwschierig. Vast wel, want hij was hardstikke leuk dacht Christey.

Het was dus waar. Fritz richtte zijn blik naar de grond. Pas toen ze de naam van haar vriendje hoorde, knapte er iets. Jakob was haar vriendje? Godverd.. Haar vriendje was iemand die hij ook cool vond. Ge-wèldig.., dacht hij bij zichzelf. Hij had nog plannetjes zitten smeden over haar stelen van haar vriendje. Haar te veroveren. Maar nu hij wist wie het was, had hij er al geen zin meer in. Hij was een coole kerel, iemand waar hij respect voor had.
Toen ze zijn vraag hoorde wachtte hij even. Hij slikte de krop in zijn keel door en zette een gewrongen glimlach op zijn gezicht. 'Nee, ik heb geen vriendin..' Zijn laatste woorden stierven weg. Hij kon het niet geloven, hij was er van aangedaan. Zijn glimlach verdween en zijn zin om hier te zijn was verdwenen. Hij wou het niet moeilijker maken dan het al was.

Christey zag dat er iets was met Fritz. "Is er wat.. heb ik iets verkeerds gezegd?" vroeg ze aan Fritz toen ze hem aan keek. Hij had het blijkbaar ergens moeilijk mee, maar wat kon ze niet bedenken. Natuurlijk kon ze zijn gedachte lezen, maar daar had ze op het moment geen zin in. Ze wilde zelf uitvinden wat er was. Ze pakte Fritz zijn hand. "Als er iets is kan je het me vertellen he" zei ze geruststellend. She felt bad.. Maar ze wist echt niet wat ze nu moest doen.

Fritz keek haar wat moeizaam aan. Ja er was wat, maar hij kon het haar toch moeilijk vertellen. 'Nee nee..' zei hij snel, maar hij meende het niet. Ze had wel wat verkeerds gezegd, maar ze kon er niet aan doen. Het was helemaal haar schuld niet dat ze een vriendje had. Waarom deed hij ook zo belachelijk.
Plots voelde hij haar zachte vingers tegen de zijne, en lichtelijk geschrokken, keek hij naar zijn hand. Hij kon ze nog terugtrekken, hij kon nog weggaan alsof er niks gebeurd was, maar haar hand leek hem bij zich te houden. Hij wist niet of het de hand of haar woorden waren die hem het deden zeggen. 'Ik.. Ik ken Jakob..' begon hij even, en glimlachte heel even kort. 'Ik had gewoon gehoopt dat je vriendje een klootzak zou zijn.. Als dat ergens op slaat..' Zijn stem klonk zacht en breekbaar. Zo zou hij zich normaal gezien nooit gedragen, maar dit was anders. Zij was anders, en dat was juist waarom hij het zo moeilijk had.

"O oke.." zei ze zachtjes. Ze voelde zich echt schuldig, terwijl ze nieteens wist wát ze had gedaan. "Aha" zei ze stilletjes. Huh, waarom zou hij willen dat Jakob een klootzak zou zijn? Het had er vast iets mee te maken, maar Christey was even stil. "Waar zou het op moeten slaan dan?" vroeg ze nieuwschierig. Ze wilde het nu eigenlijk wel weten, want ze wist dat ze Fritz vast wel kon helpen dan. Ze kneep in z'n hand. "Je kan het me echt vertellen hoor" zei ze zachtjes, met een lief gezichtje.

Aan zijn lichaamstaal was duidelijk te zien hoe hij in strijd lag met zichzelf. Ze voelde haar kneep, en hij wou niks liever dan haar hand om de zijne te voelen. Kon ze niet zijn gedachten lezen? Dan hoefde hij het niet meer te zeggen. Als ze geen vriendje had gehad, als dat vriendje niet Jakob zou zijn, dan zou hij het zonder moeite zeggen.
Duizend vragen zaten in zijn hoofd. Kon hij wel al echt iets voelen? Ging het niet te snel? Was het zijn frustratie? Nee, dat kon niet. Het was op het eerste gezicht geweest.
'Misschien zul je denken dat ik het niet meen.. En dat het niet kan in zo'n korte tijd.. En misschien wil je hierna nooit meer met me praten, maar..' Hij slikte, en nog even wachtte hij, en toen keek hij haar aan. 'Ik zie.. Ik zie je wel zitten.' Damn. Dat klonk echt slecht. 'Ik heb een oogje op je.' verbeterde hij zich, maar op veel sloeg dat oog niet. Hij wennde zijn blik af. 'Ja, je begrijpt het wel denk ik..' mompelde hij, zichzelf verwensend om zijn stomme actie.

Christey beet op haar lip. Ze voelde dat hij iets ging zeggen, en het schuld gevoel werd als maar groter. "Zeg het me alsjebliefd" zei Christey zacht. Ze keek naar haar schoenen. "Je ziet me wel zitten?" zei Christey zwakjes met een lach. "I get it.." zei ze zacht. Een traan liep over haar wang. Waarom wist ze niet. Maar er liep een traan, een zware, zielige, emotionele traan. Ze slikte even en snikte. "Sorry.." was het enigste wat ze uit kon brengen. "I-i.. Ik weet niet echt.." stampelde ze. Wat moest ze doen!? Ze kreeg een brok in haar keel. Ze leunde met haar hoofd tegen Fritz's borst. "Het spijt me.." zei ze zachtjes, terwijl er ondertussen een tweede traan over haar wang liep.

Fritz slikte moeizaam, en zag de traan over haar wang rollen. Snel wendde hij zijn blik af. Waarom had hij het ook gezegd. Hij maakte alles enkel moeilijker nu. Hij had er zich bij moeten neerleggen dat ze niet van hem was, en dat ook niet zou zijn. Zij moest zich niet verontschuldigen, ze moest niks zeggen. Haar traan was genoeg. 'Het spijt me..' bracht hij gebroken uit. Hij schrok toen ze tegen hem aan kwam liggen. Waarom deed ze dat? Hij wou niks liever, maar hij mocht niet. Maar misschien moest hij het toelaten. Misschien was het de laatste keer dat het ging. Voorzichtig legde hij zijn arm om haar heen en koesterde haar. 'Het is mijn schuld..' zei hij nog zacht, maar het had toch geen zin meer.

Damn, Christey felt pretty damn bad. "Nee.. Nee het is gewoon mijn schuld" zei ze moeizaam. Ze had de hart van een jongen gebroken, die ze heel erg mocht. "Ik weet echt.. nie-niet hoe ik het goed moet maken" snikte Christey. Ze gaf Fritz een knuffel en hiel hem lang vast. Ze kende elkaar misschien pas net, maar het leek net alsof ze elkaar al jaren kende. Zo voelde het bij Christey in elk geval. Ze keek naar de fontein. De lichten brandde nog fel, en met een hand veegde ze aan traan weg.

Fritz grinnikte, alsof hij wou doen dat het hem niks deed, maar dat mislukte volledig. Toen ze hem knuffelde gooide ook hij zijn armen om haar heen. Hij slikte, en legde zijn hoofd op haar schouder. Fritz voelde hetzelfde, of misschien wilde hij haar gewoon al jaren kennen. Dan was hij Jakob misschien voor geweest...
'Stoppen met huilen..' zei hij zachtjes, als antwoord op haar vraag. Voorzichtig liet hij haar los en keek haar aan. Zijn ogen keken naar de rand waar ze opzaten, maar hij besloot dat hij zijn blik niet mocht neerslaan. 'En, gewoon mijn vriendin zijn..' Hij glimlachte even kort, en keek opnieuw in haar ogen.

Het voelde zo vertrouwd met de armen van Fritz om Christey heen. "Is goed" zei Christey zachtjes. "Ja, ja natuurlijk. Je bent mijn grote vriend .. Fritz" zei ze zacht, en ondertussen veegde ze haar tranen weg. Christey keek naar Fritz, en keek daarna weer in zijn ogen. Ze glimlachte zwakjes. "O djeez, nu heb ik ookal je shirt verkracht door al die stomme mascara tranen" zei Christey met een lach. "Ik koop wel een nieuwe als je de vlekken er niet uit krijgt hoor" zei Christey giegelend. "Stupid me" zei ze zacht.

Hoewel hij zich nog steeds rotvoelde, kon hij een lach niet bedwingen. Hij keek naar zijn shirt dat onder de zwarte vlekken zat. Hij grinnikte even. 'Ach welnee.. Het heeft wel iets!' Hij grijnsde even, en probeerde zo gewoon mogelijk te doen, maar hij bleef maar de hele tijd denken aan wat hij haar zojuist verteld had. Hij vond het helemaal niet erg dan zijn shirt onder haar tranen zat, met haar mascara die haar geweldig stond. Voorzichtig trok hij zijn arm terug, en nog even, alsof hij haar toch nog even wou aanraken, legde hij zijn hand op de hare. Hij slikte onhoorbaar en keek haar weer aan. 'Ga je.. Ga je Jakob hierover vertellen?' vroeg hij plots.

Christey moest lachen. "Nah, als je 'm niet wilt laat je mij maar een nieuwe kopen hoor!" zei ze. Ze keek vooruit. Een situatie als deze had Christey nog nooit mee gemaakt, en het was ook allemaal zo plots en het werd een chaos in haar hoofd. Ze keek naar de donker blauwe hemelse lucht die gevuld was met een aantal sterren. Ze schrok een beetje van Fritz zijn stem. "No, don't think so" zei ze terwijl ze nu naar Fritz keek. Ze twijfelde erg, maar ze wist dat ze het toch niet zou vertellen.

NEW

De trevifontein was voor Dastan op het moment als een attractiepark, vol met mensen om lastig te vallen. Met een brede grijns bekeek hij de omgeving, en toen opzij naar Fritz. 'Genoeg opties in ieder geval,' Dastan grinnikte, en liep richting de fontein. De plek zat bomvol met jongeren, scholieren, niet ouder dan zestien. Dastan had zijn nonchalante gezicht weer opgezet, het gezicht dat hem maakte tot wie hij eigenlijk was. De zekere Dastan, die niet dacht aan de toekomst, de Dastan die arrogant en zelfverzekerd was, die zich niet in de weg liet lopen of de wet liet voorschrijven. De oude, vertrouwde Dastan.
Al gauw hadden Dastan en Fritz de aandacht getrokken van een paar meisjes, die giegelend naar ze stonden te gluren. Tot ergernis van de jongens in de groep, die meteen obsessief hun armen om de schouders van de meisjes heen legden. Dastan grinnikte. 'Let op,' zei hij. Dastan wenkte een van de meisjes, wierp haar een patserige blik toe. Zo'n een waar die jongere meisjes allemaal nog van smelten. Het meisje werd meteen zo rood als een tomaat, en giegelde met haar vriendinnen, nog steeds kijkend in de richting van Fritz en Dastan. Tot de ergernis van de jonge broekies die er bij stonden, jongens met een sigaret tussen hun vingers waar ze niet daadwerkelijk van rookten. 'Dit gaat leuk worden,' Dastan grijnsde breed. Dit was nog maar het begin. Dastan's idee van zo'n dag was eigenlijk van alles. Een beetje onrust stoken bij mensen, diefstalletjes, maar Dastan vond het ook geweldig om dingen te slopen en zo paniek te veroorzaken. Van die grappen, waardoor hij meerdere malen achtervolgd is geweest, maar waar hij achteraf nog steeds dubbel om kon liggen.

Fritz keek wat naar de mensen, met een voldane grijns, tot Dastan hem aantikte. Even zocht hij naar wat Dastan bedoelde, maar al snel had hij het door. Hij zag het groepje studenten. De gastjes die dachten dat ze goden waren, en de meiden die zich maar al te graag lieten inpalmen. Hij toverde een charmant, maar geniepig grijnsje op zijn gezicht en ging naast Dastan staan. Ohja, dit zou echt leuk worden. Fritz grinnikte vals maar ongemerkt toen hij zag hoe die meid zowat flauwviel van Dastans blik. Schitterend. Hij keek naar de andere meisjes en naar een snotaap die z'n vriendinnetje probeerde mee te trekken, maar die vond het te leuk. Hij zag hoe ze van hem naar Dastan keken en terug, wijzend en giechelend. Fritz kreeg een van hen in de gaten en knipoogde even grijnzend naar haar, en gooide haar een handkusje toe. Ze sloeg even een giechelend gilletje en begon vreemd en hyperactief te springen met een van haar vriendinnen. Fritz moest zijn lach even inhouden, en zag toen plots drie van de gastjes in hun richting kijken, die het beu waren. Ze stonden op een redelijke afstand, dus ze voelden zich veilig. 'Ga je eigen meiden zoeken!' Een van hen had dan toch het lef gehad om iets te roepen, en Fritz grinnikte spottend. 'Durf je dat ook hier komen te zeggen, snotaap?' zei hij met een grijns, en zag vanuit zijn ooghoeken hoe de meiden een beetje aan de kant gingen staan, en benieuwd waren wat er zou gebeuren. Fritz keek even met een veelzeggende grijns naar Dastan, en toen weer naar de gastjes. Hij zag hoe ze onder elkaar overlegden. Ze mochten niet onderdoen voor hun vriendinnetjes, maar aan de andere kant deden ze het in hun broek.