De Visvijver

Vlak bij de poort en het hekwerk van de tuin ligt een visvijvertje gevestig, gevuld met een paar vissen, plantjes en groene algen die tegen de kanten en stenen aan kleven. Uit het water steekt wat riet, waar als het rustig is tenminste, eenden tussen zwemmen en je af en toe een reiger kan vinden.
Bij de vijver is het vaak rustig en hangt er meestal een rustige sfeer, die iedereen, zelfs mensen met de ergste woede-uitbarsting tot rust kunnen komen en zichzelf weer helemaal terug kunnen vinden.

Personen: Het is de bedoeling dat het er een beetje rustig blijft, dus niet meer dan 4 mensen.

Zoekend naar een rustig plekje, waar nog niemand zat liep Dana de tuin in. Op de meeste plekjes zag ze mensen zitten, die aan het kletsen waren, of bezig waren met hun eigen dingetjes. En omdat ze opzoek was naar een plek waar ze alles tot zich kon laten bezinken, liep ze meestal weer snel door, opzoek naar een nieuwe plek.
Zo kwam ze uiteindelijk uit bij de vijver, waar nog niemand zat en waar het zo stil was, dat je zelfs de vogels nauwelijks kon horen zingen. Perfect dus.
Met een tevreden zucht plofte Dana vlak voor de vijver neer, op de plek waar ze precies in het water kon kijken. Met een kleine glimlach op haar lippen gekruld bekeek ze de vissen, die vrolijk heen en weer zwommen en hun staarten heen en weer zwiepte. Het had een kalmerende werking op Dana, waardoor ze even alle zorgen die ze had vergat. Even vergat ze de pijn van de blauwe plekken die als stempels op haar armen betekend waren. Even vergat ze de wereld waar ze in leefde. Even, was ze gelukkig. Ze was gelukkig om iets kleins als een visvijver. Nee, niet alleen om de visvijver. Ze was gelukkig omdat ze eindelijk wat vrijer was geworden. De kleine, krappe kooi waar ze altijd in gezeten had bij haar vader, was eindelijk kapot gebroken. Eindelijk, wist ze weer wat echt genieten was.

Had je toestemming *I*

Ja, van onze enige echte Sacha *I*

Oke

Dana schreef:

Ja, van onze enige echte Sacha *I*

Micha was een beetje aan het rond bazuinen in de tuin toen ze aan kwam bij een klein vijvertje. In haar zak zaten alle ingrediënten om een joint in elkaar te flansen, maar ze was er nog niet zeker van geweest of ze dat wel ging doen.
Micha's hoofd leek te ontploffen van al de nieuwe gedachtens die ze afgelopen dagen nogal ongecontroleerd binnen kreeg en wilde weer even weg zijn.
De geur van de vijver was enkel niet te harde maar daar moest ze dan maar mee leven. Micha ging in het nog wat natte gras zitten en staarde voor zich uit.

Nathan liep met een kei in zijn hand langs de vijver. Hij had zijn ogen op zijn voeten en het gras gericht, en hij speelde met de kei tussen zijn vingers. Hij hoorde het gefluit van vogels, en hij keek even op, voor zich uit. Hij moest zijn ogen tot spleetjes knijpen voor de zon. Langs de vijver kon hij een gestalte ontwaren, en toen hij beter ging kijken, zag hij een meisje met pekzwarte haren. Ze had haar nog niet gezien. Hij focuste zich op haar gezicht, en hij liep gewoon verder, maar nu hij niet meer naar de grond keek, had hij de steen op de oever niet gezien. Voor hij het goed en wel besefte, struikelde hij, stootte hij zijn voet tegen de kei, wankelde, wapperde met zijn armen om zich nog in evenwicht te houden, maar het was te laat. Hij gooide nog snel de kei die hij in zijn hand had als in een reflex weg, die vervolgens dicht bij het meisje in het water plonsde. Met een scheve en verbaasde uitdrukking slaakte hij een doffe gil, en sloeg het water in.

Geschrokken schoot Dana een stukje omhoog bij het voelen van de koude spetters water die uit het niets op haar huid neer vielen. Meteen stond ze weer op scherp, was ze uit ontwaakt uit haar dagdromen en wist ze weer precies waar ze zich bevond. Ze wist precies weer wat er aan de hand was en wat er op de wereld ongeveer gaande was.
Nog net kon ze een glimp opvangen van iemand die op een klunzige manier in het water viel en hoorde ze zijn vergeefse gil. Gehaast kroop ze dichter bij de rand van de vijver, om naar de persoon te zoeken en hem uit het water te helpen, tot het allemaal goed tot haar door drong. De beelden die ze zo net gezien had, leken zich weer even opnieuw af te spelen in haar hoofd. Het drong nu pas goed tot haar door, hoe klunzig, maar vooral, hoe grappig het eruit gezien had. Langzaam krulde er een glimlach op haar gezicht, die zich begon uit te breiden, tot een brede grijns, waarna het uiteindelijk gevormd werd tot bulderend gelach. Ze lachte, zoals ze nog nooit in haar hele leven gelachen had. Ze lachte net zo lang, tot ze krampen kreeg in haar buik en haar kaken samen trokken van de pijn. Maar hoe veel pijn het ook deed, ze kon niet stoppen met lachen en rolde nog net niet over de grond.

Met zijn ogen dichtgeknepen en zijn haar in natte slierten voor zijn gezicht kwam hij boven water. Met een geïrriteerde uitdrukking spuwde hij het water dat hij had binnengekregen uit. Pas toen hij even boven was leek het water uit zijn oren te verdwijnen, en hoorde hij opnieuw. Zijn uitdrukking veranderde en verbaasd veegde hij het haar en water uit zijn ogen, toen hij het steeds meer bulderende gelach hoorde. Hij opende een van zijn ogen en zag het meisje zitten, enkele meters van hem vandaan. Langzaam verscheen er een verbaasde glimlach op zijn gezicht. Ze lachtte met hem, maar toch. Ze leek er echt van te genieten. Langzaam dobberde hij naar de kant en hees zichzelf op aan de oever, en plaatste er zich op, met zijn voeten nog in het water. Hij was nu toch al helemaal nat. Terwijl hij naast zich bestuderend en nog steeds met een glimlach keek naar het meisje, wrong hij zijn t-shirt uit. Ze hield hem vast, en hij was benieuwd naar haar.

Nog altijd bulderend van het lachen, opende Dana haar ogen een klein beetje en richtte zich op de jonge die het water weer uit kroop. Door de plezier die ze sinds tijden niet meer beleefd had, was ze haar angst voor het andere geslacht helemaal vergeten, alsof ze de angst nooit gehad had.
Tranen begonnen zich in haar ogen te voegen. Tranen van geluk. Ze was gelukkig, sinds tijden. Ze mocht weer lachen, zonder dat er iemand wat op aan te merken had. Zonder dat iemand haar een slag voor haar harses gaf.
'Het spijt me,' bracht ze met moeite uit en veegde een paar tranen weg. 'Het is mijn schuld dat je afgeleid raakte en in het water viel. Het spijt me,' zei ze tussen het lachen door.
Ze bood altijd haar excuses aan, bij iedereen. Zelfs als er dingen niet haar schuld waren, was het eerste woordje dat in haar op kwam zodra er iets fout liep was altijd al "sorry" geweest. Altijd, verontschuldigde ze zich tegenover andere mensen, zelfs als de dingen niet haar schuld waren. Het was een gewoonte geworden, die moeilijk afgeleerd zou kunnen worden. Het was de vraag, of die gewoonte überhaupt ooit afgeleerd zou kunnen worden.

Nathan keek glimlachend naar het meisje. Zachtjes begon hij te lachen, en veegde zijn natte haren naar achteren. Hij tilde zijn voeten uit het water en voelde hoe zijn schoenen sponzen leken te zijn geworden. Lachend luisterde hij naar haar loze verontschuldigingen. 'Het geeft niet,' antwoordde hij zacht met een glimlach. Het was totaal niet haar schuld geweest, maar hij vond het vriendelijk. En hij sprak haar ook niet tegen, dat lag niet in zijn aard. Hij werd spontaan zelf gelukkig van haar zo te zien.
Ondertussen trok hij zijn schoenen uit en zette ze naast zich. Terwijl hij ze tevergeefs probeerde droog te kloppen, keek hij af en toe opzij, naar haar. Moest hij wat zeggen? Dat was beleefd. Zich voorstellen ofzo. Maar hij had echt niet te behoefte om te spreken. Soms leken zijn lippen zo zwaar en kon hij enkel spreken met zijn ogen. Glimlachen ging dan nog net, zeker als iemand anders hem gelukkig maakte.

Jakob liep met zijn gitaar in zijn hand, naar de rand van het vijvertje. Hij zag dat er zo'n twee, drie personen zaten. Die hij niet kende. Hij ging zitten en kon zo de mensen zien. Er was een meisje, die alleen zat, en er zaten ook twee personen met elkaar te praten. De een was wel nat, for some reason, maar daar had Jakob ook verder geen interesse in. Hij Pakte met zijn linke hand de hals van de gitaar, en pakte nog met zijn rechter hand uit zijn kontzak een plectrum. Hij zette zijn plectrum op een snaar en begon zo te spelen. Hij neuriede mee met het refrein, en hoopte stiekem dat iemand hem nog kwam vergezellen..

Neeew

Micha kwam met haar gitaar koffer aan gelopen en een half opgerookte joint in haar mond. Haar ogen stonden ontzettend rood en hangend aangezien dit haar vierde was vandaag. Wankelend liep ze richting het vijvertje en ging ergens in het gras zitten. Terwijl ze een hijs nam ritste ze haar gitaar uit de tas en legde hem alvast op haar schoot.
Het was gewoon een feit dat Micha veel beter speelde als ze stoned was. Misschien was ze nu wel een beetje er stoned maar ze had het gewoon even nodig. Ze nam de laatste paar hijsen van de joint en drukte hem toen uit in het gras. Micha rook vreselijk naar wiet maar het interesseerde haar op het moment niet of er iemand kwam. Niets interesseerde haar. Zoals gewoonlijk als ze zo stoned als een garnaal was.
Ze zette haar haar vingers op de snaren en speelde een willekeurige noot, waarna ze een liedje begon te spelen die ze zelf ooit in elkaar geflensd had. Micha liet zich volledig mee slepen in de muziek en hoorde absoluut niets behalve haar gitaar muziek

Jonathan had zijn gitaar op zijn rug, en liep rustig richting de vijver. Pas toen hij wat dichterbij was, hoorde hij gitaargeluiden. Hij zag niemand zitten, maar de klanken klonken prachtig. Jonathan besloot nog een stukje verder te lopen, en zag opeens het meisje die voor de prachtige klanken zorgde, met haar gitaar op haar schoot. Jonathan glimlachte, en besloot er heen te lopen. Hij vond het leuk om mensen te zien die instrumenten bespeelden, dat zorgde altijd meteen voor een goed gespreksonderwerp. Bovendien kende hij nog bijna niemand in het huis. Toen Jonathan dichter bij het meisje kwam, drong de sterke geur van haar wiet in zijn neus, en stopte even. 'Pheuuh,' mompelde hij, maar ging toch naast haar zitten. Zonde iets te zeggen, met een eeuwige lach op zijn gezicht luisterde hij naar de klanken die ze speelde.

Micah was al bijna klaar met haar lied en had niet gehoord dat er iemand aan wat komen lopen. Pas toen ze klaar was keek ze schaapachtig om naar de jongen die naast haar was komen zitten. Ze bleef hem een hele tijd nogal stoned aan zitten staren en begon toen te grinniken. 'O hey, ik had je niet gezien', zei ze met een dom lachje.
Micah liet zich naar achter vallen en legde haar handen onder haar hoofd en staarde naar de lucht. 'Ik zie een paardje, weetje', zei ze grinnikend.

Jonathan grinnikte, ze was duidelijk verschrikkelijk stoned. Hij vond het best wel amusant, en volgde haar voorbeeld om te gaan liggen, met zijn armen onder zijn hoofd gevouwen. Ze had nog gelijk ook, over het paard. De wolken vormden een soort paardenhoofd, best wel mooi als je de tijd nam om er naar te kijken. Jonathan zuchtte. 'Ik heet Jonathan,' zei hij. Waarschijnlijk zou ze het wel weer vergeten, maar dat interesseerde hem niet zo heel veel. Het was een tijdverdrijf, en dat telde.

Micah grinnikte. 'Het hoofd heeft ook een lichaam hoor', zei ze terwijl ze met haar vinger in de lucht de vorm na tekende van het paarden lichaam dat ze zag.
Het gras prikkelde tegen haar oor en ze zuchtte even. Het was heerlijk om hier zo te liggen, aan niets te denken. Behalve het paard dat ze zag. Micah keek even op zij naar de jongen die blijk maat Jonathan heette. 'Micah, verry verry nice to meet you', zei ze grinnikend. Ze stak haar hand uit naar hem en keek hem schaapachtig aan.