Eerste les: Wiskunde

'Mevrouw, wat houdt dat in? Die gevolgen.' Jessy had gewoon zin in tegendraads te doen en ging recht zitten. Ze had geen zin om de lerares tegen zich te krijgen, maar ook geen zin om dit stomme gezeik van haar te horen. Helemaal niet op de manier waaruit het uit haar mond was gekomen.

Dastan' s haren zaten verschrikkelijk in de war, en zijn blouse was scheef dichtgeknoopt. Vroeg opstaan was niet zijn sterkste kant, en hij was dan ook vreselijk te laat. Snel liep hij over de hal, hij had geen idee waar hij moest zijn. Alle deuren leken op elkaar, en met Dastan's ochtendzicht werd het slecht alleen nog maar meer een grote waas. Uiteindelijk stond hij voor een deur, waar geroezemoes vandaan kwam, gevolgd door een angstaanjagende stem, een stem die duidelijk van zo' n vreselijke docente moest zijn.

Jonathan was nog maar pas aangekomen in dit tehuis, en was er deze ochtend pas achter gekomen dat hij les had. Hij had zoals gewoonlijk het briefje met de instructies die hij gekregen had niet goed gelezen, en was nu dus ook vreselijk te laat. Hij had echter wel de tijd genomen om even zijn haar te doen, en was toen in een simpele donkerblauwe blouse geschoten. Hij ging echt niet de deur uit voordat hij er fatsoenlijk uit zag, en al helemaal niet bij de eerste lesdag. Een goede indruk zou hij waarschijnlijk al niet meer maken, omdat hij te laat was. Toen hij dacht bij de goede deur aangekomen te zijn, zag hij er een jongen voor staan die ook duidelijk pas net zijn bed uit kwam. 'Goeiemorgen, is hier de les?' vroeg hij, en keek naar de deur. Aan de geluiden te horen wel, maar hij wist het niet zeker.

Dastan knikte naar de jongen. 'Jep, hier moeten we zijn,' zei hij, en drukte de deur open. Er stond een verschrikkelijke heks voor de klas, en wierp haar een vieze blik toe. Hij had echt een hekel aan docenten, of andere machtspersonen. ' Eh ja, ik heb me verslapen,' zei hij, en plofte vervolgens naast Micha op een stoel neer. Hij had geen zin om zich verder te verklaren, en heel eerlijk gezegd deed het hem ook niks als de docente boos op hem zou worden.

Fritz grinnikte om Micha en keek naar de leerkracht. 'Damn, ze lijkt wel een mummie ofzo,' zei hij lachend, maar zo stil mogelijk. Snel leunde hij weer naar achteren op zijn stoel en luisterde halvelings naar de feeks.
Hij keek op toen toen hij de deur hoorde opengaan. Hij knikte even kort toen hij Dastan de klas zag binnenkomen en hij voor hem neer ging zitten. Naast Micha. Natuurlijk, dacht Fritz grijnzend. Opnieuw keek hij naar de deur en zag Jonathan. Zijn grijns maakte plaats voor een glimlach en hij had zin om te zeggen dat hij naast hem moest komen zitten, maar in plaats daarvan keek hij snel weg en deed alsof hij aandachtig luisterde naar de leerkracht. Vanuit zijn ooghoeken keek hij wel nog steeds naar hem, maar dat zou hij niet weten.

Jonathan keek naar de docente, en zuchtte. 'Voor mij dezelfde verklaring,' zei hij, en keek de klas rond. Waar zou hij gaan zitten? Hij kende hier echt nog niemand. Opeens bleef zijn blik steken bij Fritz. Zat die in hetzelfde tehuis? Hij wist er niks van. Even slikte hij, zou hij naast hem gaan zitten? Jonathan bleef even dommig midden in het lokaal staan, maar besloot toch maar naast hem te gaan zitten. 'Goeiemorgen,' zei hij, en glimlachte. Nog steeds een beetje verrast keek hij voor zich uit, naar de docente.

Je kon het niet zien, maar Fritz was zo blij dat hij naast hem kwam zitten. Hij speelde alsof hij verrast was en keek glimlachend op. 'Oh hey!' zei hij in een vrij mislukte poging tot acteren. Met een nerveus glimlachje keek hij even weg, maar keek hem vervolgens weer snel aan. 'Overslapen dus?' zei hij, 'nu heb je haar opwekkende en inspirerende speech gemist!' zei hij even met een serieus gezicht, maar moest vervolgens lachen. 'Nee nee, je hebt nog helemaal niks gemist..' zuchtte hij verveeld, en leunde met zijn hoofd op zijn hand, en keek naar Jonathan. Toen hij hem aankeek, moest hij glimlachen.

Jonathan grinnikte, en keek Fritz guitig aan. 'Ja, vroeg opstaan is niet mijn sterkste punt,' zei hij, en wreef in zijn ogen. Hij had het gevoel alsof hij er heel moe uitzag, ookal had hij best goed geslapen. 'Pff, ik ben echt blij dat ik hier niet al de hele les zit, als ik die graftak zo bekijk,' zei Jonathan en keek naar de vrouw voor de klas. Als je alleen al naar haar keek raakte je al verveeld. Jonathan legde zijn armen op zijn tafel, en legde zijn hoofd erop, op zo' n manier dat hij Fritz met een lach aan kon kijken. Hij wilde eigenlijk vragen waar hij met het bal gebleven was, maar hij besloot het er niet over te hebben. Hij nam maar aan dat ze elkaar gewoon waren 'kwijtgeraakt', al wist hij wel beter dan dat.

Dastan gaf Micha vluchtig een kus, en ging toen onderuit zitten op zijn stoel. Grote kans dat de les heel saai zou worden, als hij de docente zo bekeek. En bij het woord saai viel Dastan haast al in slaap, hij was echt uitgeput. De hele nacht had hij het zo ontzettend warm gehad, en was steeds in en uit bed gestapt omdat hij gewoonweg niet in slaap kon komen. Hij voelde hoe zijn ogen steeds bijna dicht vielen, maar hij beval zichzelf 'bij de les' te blijven. Hij glimlachte even droog naar Micha, niet wetende dat zijn haar vreselijk door de war zat, en dat zijn blouse echt vreselijk aan was getrokken.

Micha's gezicht klaarde op toen ze Dastan zag. Ze grinnikte toen ze door had hoe moe hij nog was. 'Wat zit je haar leuk', zei ze grijnzend met een sarcastische ondertoon. Ze woelde met haar hand er door heen en zette zich toen weer recht.
Ze vroeg zich af hoe lang ze het hier vol ging houden. Hoewel ze er niet uitzag als een snelle opgever kreeg ze klas niet stil. Bes grappig, aangezien Micha toch geen zin had om iets te doen.

Devynne keek met een verveelde blik naar de vrouw die binnen kwam gelopen en werd al eng bij de toon die ze aansloeg. Ze besloot zich stil te houden en uit te problemen te blijven, dat was immers waar voor ze hier was gekomen. Om uit te problemen te blijven en een normaal leven te leiden.
Devynne zette zich recht en keek vol tegen zin naar de wiskunde boeken die op de rand van haar bureau lagen.

Ze keek geïrriteerd op naar Jessy maar haar blik veranderde al snel naar haar poes lieve gedaante. 'Ach schat als jij binnen kort niet met je koffers op straat wilt staan zou ik maar doen wat ík zeg', zei ze met een glimlach en ze gaf haar een knikje. Toen ging haar blik kwaad naar Ethan, vreselijk joch was alles wat ze van hem kon denken. Heerlijk om hem te zieken. 'Ethan, wat leuk jou terug te zien. Niet verwacht, maar heel leuk', zei ze glimlachend met een scherpe en valse ondertoon. 'Goed voor de personen die het nog niet weten, ik ben Josephine. We doen het hier op mijn manier anders zitten jullie enkele uren meer op school dan jullie hoeven', zei ze nu weer op de zelfde strenge toon als dat ze binnen kwam.
Ze hadden nu wel weer genoeg gedold, het was tijd om met de les te beginnen. 'Goed wie is er zo aardig om de boeken uit te delen?', Josephine wachtte niet tot dat een van de leerlingen de hand op stak aangezien ze wist dat dat tijds verspilling zou zijn. Ze wees naar Ethan en een valse twinkel stond in haar ogen. 'Ethan, wat fijn dat jij jezelf aanbied, erg attent van je', zei ze kalm.

Ethan gooide zijn hoofd geïrriteerd naar achter en probeerde zich in te houden. Wat moeilijk ging aangezien hij de enorme nijging had om een rot opmerking terug te maken. Maar hij wist dat hij haar daar enkel een plezier meer zou doen en een reden om hem weer naar Benito te sturen. Dat ging dus mooi niet door.
'Het is heel fijn om weer terug te zijn', zei op een overdreven beleefde toon. Hij hoopte dat ze niet verder ging met het verpesten van zijn leven, maar blijkbaar was ze nog niet klaar. De woede kookte in zijn lichaam en snel balde hij stevig zijn vuisten. Met tegenzin stond hij op en liep naar het bureau terwijl hij nog altijd zo lief mogelijk probeerde te kijken. 'Maar natuurlijk, niets liever', zei hij knijpend. Hij pakte de stapel boeken en begon langs alle tafels te lopen om er een neer te leggen.

Jessy rolde met haar ogen. Met genoegen zou ze hier weg geraken. Sinds ze hier was wou ze ook weer terug naar Engeland... Het zuigde hier zo hard. Niks te beleven en de jongens zo saai als wat. Ze gaapte even en rukte een boek van de stapel die Ethan vast had. Even keek ze hem in de ogen aan. Sukkel dat hij was.

Ethan grijnsde even toen hij langs Jessy liep en ging expres wat langzamer lopen. 'Ook goeden morgen schoonheid', zei hij grinnikend toen hij haar nogal chagrijnige blik zag. Logisch wie wilde hier nu zijn zo vroeg in de ochtend, en dan ook nog les krijgen van zo'n vreselijk mens.

Dastan trok even een wenkbrauw op. 'Zit mijn haar niet goed dan?' vroeg hij droog, en voelde even met zijn hand aan zijn hoofd. Ookal had hij er amper wat aan gedaan, zo'n warrige look stond hem wel. Dastan keek even vermaakt naar Ethan, die opgedragen werd de boeken uit te delen. 'Echt een opdracht voor mensen met een laag IQ, zoals Ethan dus,' mompelde hij en gniffelde in zichzelf. Omdat Dastan net wakker was had hij niet door dat hij echt vreselijk luid praatte. Ookal vond Dastan het geweldig leuk om Ethan zo geïrriteerd, had hij al snel door dat dat wijf echt een enorme bitch was. Dastan moest maar eens op gaan passen, anders was hij ook nog de lul.

Micha grinnikte. 'Het is .. anders', zei ze terwijl ze het nog eens beter bekeek. 'Maar zeker niet niet goed', zei ze met een brede grijns. Al zou hij kaal zijn, hij zou er altijd perfect uit zien.
Ze keek even naar Ethan en had ergens wel een beetje medelijden met hem. Niet dat ze hem echt goed kende, ze had een enkele keer met hem gepraat. Toch moest ze zachtjes lachen om Dastans opmerking. 'Nou dan zou ik ook wel boeken uit kunnen delen', zei ze grinnikend.
Micha knikte instemmend met Dastans gedachte. 'Ik zou me inderdaad maar stil gaan houden', zei ze fluisterend.

'Ook hallo Ethan.' Het kwam er nogal heel verveeld uit en ze keek Ethan weer aan. Natuurlijk was ze niet vergeten hoe hij Fritz goed onderhanden had genomen. Ze wou dingen zeggen, maar hield zich in. Tegen hem zou ze zo goed als verloren zijn en het beste was gewoon als ze haar klep dicht hield. Die Carlos vertrouwde ze al niet en Ethan, tja die was gewoon een domme player die duidelijk géén spelregels kende.

Josephine schraapte overdreven haar keel en keek kil naar Jessy en Ethan. 'Het spijt me dat ik jullie leuke gesprek moet verstoren, maar Ethan zou je zo vrij willen zijn om je tempo wat te versnellen', zei ze met een sarcastische ondertoon. 'O en Jessy, dit was je laatste waarschuwing. Hierna kun je je gaan melden bij het schoolhoofd', Josephine keek haar streng aan en liep terug naar haar stoel waar ze weer rustig in ging zitten.
'Goed wiskunde, het eerste hoofdstuk gaat over oppervlakte berekenen en aangezien dat niet moeilijk is ga ik er ook niet al te veel over uitweiden, is het de bedoeling dat als je een boek op tafel krijgt je de opdrachten 1 tot en met 26 maakt en gewoon je lieve mondje dicht houd', haar laatste zin kwam er weer met de enge zoete stem uit en ze keek de klas rond. 'Oh en het is huiswerk als je het deze les niet af hebt', voegde ze er monotoon achter aan.

Ethan zette haar kaken op elkaar en liep snel weer verder met de boeken om zich zelf niet nog meer in de problemen te werken. Hij legde op een redelijk snel tempo voor half 9 's ochtends de boeken op de tafels. De boeken die hij over had legde hij terug op het bureau en ging weer op zijn plek zitten.
Bah hij haatte oppervlakte berekeningen. Hoewel het inderdaad niet moeilijk was, was het gewoon vervelend om 26 dezelfde soort vragen te gaan zitten maken. Plus dat Ethan helemaal niet van werken hield. Gelukkig was er altijd wel zo'n eerste jaars nerdje die zijn huis werk maakte.

Chase bekeek de opdrachten en begon er maar gewoon aan te werken, hij had geen zin om zich te melden of in de problemen te komen. Chase keek naar de rij getallen en zijn ogen werden even groot. Is dit het? Is dit de winskunde les?! dit was een eitje! dact hij bij zichzelf en krabbelde rustig de antwoorden neer. Hij had een best goede wiskunde knobbel en taal knobbel maar met mensen omgaan, als daar nou les in was, was hij zeker de slechtse.

'Met alle genoegen.' Mompelde Jessy er onhoorbaar achter bij Josephine en sloeg het boek open. Dit was zo easy. In no time zou het af zijn. Ze las wat uitleg en formules. Blijkbaar had ze ook een fotografisch geheugen ofzo... Heel makkelijk onthouden ze dingen. Soms weer niet, maar Wiskunde was makkelijk. Had ze vast van haar vader. Of misschien wel haar moeder... Nee, eerder vader. Haar potlood vloog over het boek alleen was de voorlaatste een ware klus voor haar. Ze brak haar hoofd zowat bij het nadenken.

Davin kwam later de les in strompelen. 'Sorry mevrouw...' Ze wist dat hij nog even wat moest regelen en rustig nam hij plaats. Vena was er nog niet te bekennen. Ergens bij Ethan in de buurt. Waar nog plaats was. De reden waarom was hem dus nog niet bekend... Voor hem was Ethan een oversekste kerel die wel oké was en waar je lol mee kon hebben. Fritz kende hij niet, net zoals de anderen. Allen Christey -waar hij nog even had henen geglimlacht- en Micha. Oja en Chase...

Fritz grinnikte en keek Jonathan aan. 'Prijs jezelf,' zei hij lachend en richtte even zijn ogen op 'de graftak', maar keek snel weer naar Jonathan. Het lijden van wiskunde leek veel minder erg, nu hij naast hem zat.
Toen Josephine tegen Ethan begon, keek hij even over zijn schouder en grinnikte spottelijk. 'Loser..' mompelde hij onverstaanbaar, en volgde hem met zijn blik. Hij dacht terug aan het bal. Het gevecht, het helen.. Jonathan. Hetzelfde gevoel als die avond kwam terug en schuldig keek hij even naar zijn bank. Hij had Jonathan niet meer gesproken over het bal. Over hoe hij hem daar had laten staan, maar hij durfde niet goed. Toen Ethan het boek voor hem neerlegde, keek hij even verstoord op, maar zei verder niks, en keek terug naar Jonathan. Moest hij er iets van zeggen?
Met een onhoorbare zucht opende hij het boekje en keek naar de oefeningen. Onaandachtig vulde hij er enkele in, en diegene die hij niet wist liet hij open. Zijn hoofd zat niet bij wiskunde, maar bij het bal. Hij slikte even en keek terug even op naar Jonathan. 'Sorry van op het bal..' zei hij zacht, bijna fluisterend, en verontschuldigend keek hij hem aan.

Jonathan had zijn boek open voor zich liggen, en de wiskundesommen dansten voor zijn ogen. Al gauw had hij door dat hij dit alles al gehad had, en staarde een beetje doelloos in het boek. Hij bedacht zich hoe mooi het zou zijn als er boeken waren over dingen, waar niemand eigenlijk het antwoord op wist. Dingen over het dagelijkse leven, wat bepaalde blikken betekenden, over dubbele betekenissen van de liefde. Een boek waarin je kon lezen hoe een ander over je dacht, en waarin je je eigen gevoelens duidelijk op een rij kon aflezen zonder in de war te raken.
Jonathan werd weggerukt uit zijn diepvallende gedachtens, toen Fritz hem aankeek, en zijn verontschuldigingen aanbood. 'Het.. maakt niet uit,' zei hij, en glimlachte. Hij hield zijn blik vast, bekeek zijn ogen die veel meer zeiden dan dat hij werkelijk uitsprak. 'Je hebt me immers weer gevonden,' zei Jonathan, met een veelzeggende blik, en betekenis. Jonathan had geen idee waar hij mee bezig was, hij realiseerde zich dat hij er heel erg naast kon zitten, maar dat deed hem niets. Als hij maar even het idee had, dat ze beiden hetzelfde bedoelden.