Eerste les: Wiskunde

Devynne opende haar boek en keek wat angstig naar de sommen. Devy had het niet zo met wiskunde en ook niet met deze sommen. Ze begreep er niet veel van maar begon maar gewoon te werken. Zo lang ze maar wat op schreef, right?
Ze zette haar pen op papier en begon netjes antwoorden in zinnen neer te zetten zodat het net leek alsof ze er heel veel tijd en werk aan besteed had.
Devynne zuchtte, ze had echt geen zin om na te denken.

Fritz keek hem lang en diep aan. Zijn woorden. Zijn adem leek even te stokken en eerst geloofde hij het niet. Hij moest het zich hebben ingebeeld, maar tegelijkertijd wist hij dat hij zichzelf iets wijsmaakte. En dat hij zich al die tijd niks had wijsgemaakt. Door zijn blik wist hij het zeker. Dit was geen droom, zijn woorden dus ook niet, al was het wel even mooi. Een glimlach van puur geluk verscheen op zijn gezicht en hij voelde zich stralen. Hij voelde zich onbeschrijflijk goed.
'En ik raak je nooit meer kwijt.' Zijn blik probeerde Jonathan te vertellen over wat hij voelde van de eerste keer dat hij hem gezien had. Over toen hij hem geheeld had. Dat heerlijke gevoel dat hij nooit meer wou kwijtraken. Het gevoel van Jonathans handen, die hij vaker wou voelen. Hij zou het hem nog allemaal vertellen, als hij de kans kreeg. Dan zou hij uren bij hem willen zijn en hem alles willen vertellen. Alles.
Fritz lachte, en het leek alsof de glimlach niet meer van zijn gezicht zou gaan vandaag, en zo voelde hij zich ook. Hij wou dat de les voorbij was, dat hij naar hem toekon. Naar Jonathan.

Jonathan voelde een brandend gevoel van geluk in zijn maag, die maar niet weg ging. Waarvan hij niet eens wilde dat het wegging, maar voor altijd zou blijven. De waarde van uitgesproken woorden vergaan vaak in de leegte die iedereen vreest, maar deze woorden vergingen niet. Deze woorden bleven tussen de blikken van hem en Fritz hangen, alsof het iets was wat hun het licht deed inzien. Jonathan glimlachte, en bleef hem aankijken. 'Ik zal je niet nog eens uit mijn zicht verliezen,' zei hij zacht, enkel voor Fritz oren bestemd. De tijd leek even stil te staan, ze leken voor een paar seconden die uren leken te duren alleen te zijn in deze ruimte, die in werkelijkheid gevuld was met allemaal mensen. Het kon Jonathan niet schelen, hij had eindelijk het antwoord waar hij op had gewacht. Een wederzijds gevoel, iets waar hij een vlaag van geluk van kreeg.
Jonathan sloeg zijn ogen neer, en legde zijn blik op Fritz schrift. Foute en oningevulde sommen. Hij glimlachte, en legde voor een seconde zijn hand op Fritz arm, voor anderen onopmerkelijk, voor Jonathan een veelbetekenend gebaar. 'Ik zal je helpen met je wiskunde,' zei hij, en schoof wat dichter bij. Deze dag, was voor hem niet meer te verpesten, niets kon nog tussen dat gevoel komen.

Micha keek even om, om de vage gedachte te begrijpen die ze opeens in haar hoofd hoorde. Ze zag Fritz en een nog onbekende jongen veel betekende blikken uit wisselen. Dat moest Jonathan zijn! Fritz had haar al verteld dat hij homo was en op wie hij wel een oogje had. Een brede grijns krulde op haar gezicht terwijl ze naar de twee keek. Die Jonathan was zeker niet verkeerd. Micha probeerde Fritz zo onopgemerkt mogelijk aan te tikken en grijnsde terwijl ze hem een wenkbrauw wiebel gaf. 'In the pocket ehh?', zei ze grinnikend.

Jessy had haar laatste oefening af gekregen en schrok even op toen ze al de gedachten hoorde. Fritz homo? Jonathan en hij vonden elkaar leuk? O god, ze had zoveel gemist...

Fritz leek te verdwalen in zijn ogen. Maar hij vond het niet erg. Hij kon er blijven in ronddolen, samen met hem. Hij dacht aan niets, aan niemand anders, enkel aan Jonathan. Hij was niet meer bang voor mensen die het zouden merken, mensen met vooroordelen. Hij was niet meer beschaamd, hij wou het aan iedereen laten zien. Hij wou overal gaan en staan met Jonathan, zijn hand in de zijne. Vergeten waar hij was, vergeten waar hij zat, keek hij hem aan. Het onbeschrijfelijke gevoel van verliefd zijn, dat hij niet kon verklaren. Het kwam en als niemand het van je afpakte, bleef het. En hij zou niemand dit van hen laten afpakken.
Fritz zag wel waarom hij glimlachte, en bloosde licht. Het was geen wonder dat alles fout was. Hoe kon hij nu ook zijn gedachten bij wiskunde houden? Jonathans woorden bleven in zijn hoofd genesteld, en herhaalde zich steeds weer. Met zijn warme stem die hij nooit meer zou kunnen missen. Fritz glimlachte bij zijn aanraking, en lachte zachtjes. Zijn ogen gleden over zijn oefeningen, terwijl hij vanuit zijn ooghoeken merkte hoe Jonathan zich dichterbij schoof. Fritz voelde zijn arm tegen de zijne, en keek hem aan. 'Ik kan je hulp wel gebrui..' Fritz schrok op uit de waas waar hij samen met Jonathan in gezeten had, door een stem die hij maar al te goed kende. Verbaasd keek hij naar Micha. Ohnee. 'Ja..' zei hij bijna onverstaanbaar, en lachte wat ongemakkelijk. Hij bloosde en beschaamd keek hij even naar Jonathan, en glimlachte toen naar Micha. Ik vertel je er nog wel over.. Even knipoogde hij kort, en keek toen weer naar Jonathan, lichtelijk verontschuldigend. Hij glimlachte een beetje verlegen, en nam zijn potlood. Ondertussen verplaatste hij de arm die Jonathan had aangeraakt, en pakte zijn hand vast. Hij liet zijn vingers tussen de zijne schuiven en hield hem zo vast. Zijn blik kruiste opnieuw de zijne. 'Zo, dan verlies ik je niet meer..' Secondenlang hield hij zijn blik vast, maar kon zichzelf toen toch overtuigen om terug naar zijn oefeningen te kijken. Hij keek even naar de getallen die hij niet leek te begrijpen en zuchtte even.

De laatste maanden in Italië waren chaotisch geweest, maar Jonathan had voor heel even een gevoel van rust. Dat hij wist waar hij aan toe was, ookal zouden er nog vele obstakels in hun pad komen, en hindernissen die niet te vermijden zijn. Jonathan's blik zat vastgeketend, alles om hem heen viel weg. Hij voelde zich alsof hij droomde, een perfecte droom. Het verschil was alleen dat Jonathan deze keer niet wakker werd, het was de werkelijkheid. Hij kon het niet geloven, hij had het idee dat hij ontzettend veel geluk had.
De aanraking van Fritz vingers brachten het tintelende gevoel in Jonathan's handen terug, wat hij ook gevoeld had bij het helen. Toch was dit anders, nu voelde hij de pijn die er toen was niet. Er was geen bloed, geen angst en geen onwetendheid, maar een duidelijk gevoel van verliefdheid wat Jonathan blij maakte. Natuurlijk was er geen mogelijkheid dat hij aan wiskunde kon denken op dit moment, na alles wat er zojuist gebeurd was. Toch keek hij naar de antwoorden op Fritz' blaadje, tijd om te praten en bij elkaar te zijn zou er zeker weten nog komen, daar twijfelde Jonathan niet aan.