Dastan & Zita's kamer

Fritz luisterde met grote ogen en een grijns als bezeten naar Dastans plan. Het eerste beviel hem ook wel, maar het tweede allerzeerst. Damn, wat had hij daar zin in. Berlin Style. Hij grinnikte toen hij dat zei. Een beetje keet gaan schoppen, mensen lastig vallen en dan kei hard wegrennen. Doodop van het gieren. Ja, die tijden miste hij wel. Soms miste hij zelfs het stelen. De kick die het gaf was geweldig. Hij had gedacht dat als hij naar Rieducazione zou komen hij elk moment van de dag in de gaten zou worden gehouden, en dat hij niks meer 'illegaal' kon doen. Maar nu hij er zoveel zin in had.. Wie hield hen tegen? Maar net als Dastan wist hij weinig hier in de buurt. Waren hier wel drukke straten zoals in Berlijn of Londen, waar je nog eens kon lachen met de mensen. Maar ze zouden wel iets vinden, dacht hij. De grijns had de hele tijd op zijn gezicht gestaan. 'I like your idea, Dastan, kerel!' Hij stond op van het bed, alsof hij al klaar was om te vertrekken. 'De Trevifontein, daar barst het van de toeristen!' Het was plots in hem opgekomen, die was misschien nog wel ideaal. Als Dastan het zag zitten natuurlijk. Soms vroeg hij zich af wat Dastan allemaal had uitgehaald in zijn leven, maar hij zou het nog wel te weten komen. Fritz liep grijnzend naar de deur, met de sigaret in zijn vingers, en deed de deur al open. 'Komaan, aap, ik wil de toeristen niet missen!' zei hij grinnikend en liep de gang al op.

Een brede grijns vormde zich op Dastan's gezicht. Dit ging echt geweldig worden, Dastan miste al die kattekwaad die hij ooit had uitgehaald. Hoe vaak hij wel niet op het bureau had gezeten vanwege die dingen, hij was de tel kwijt geraakt. Helaas maakten de kleine diefstalletjes al gauw plaats voor heuse roverijen, waardoor hij wel moest verhuizen. Het deed er niet meer toe, hij was immers op een nieuwe plek met nieuwe mensen, nieuwe mensen om lastig te vallen vooral. 'Trevifontein dus?' Dastan kan zich niet herinneren dat hij daar ooit was geweest, maar het klonk nu al muziek in zijn oren. 'Nou, al bedacht wat we daar kunnen doen?' Dastan vroeg zich af wat er allemaal bij die heuse fontein aanwezig was. Misschien wel een hotdog kar, of een ijskraam. Daar viel genoeg mee te doen, saboteren. Dastan volgde Fritz de gang in, moeite om zijn jas te pakken deed hij niet, hij had het toch altijd warm. En regen had hij hier nog niet meegemaakt. Wat zeker was, was dat ze lol gingen hebben als nooit tevoren.

Fritz wachtte even tot Dastan hem de gang op volgde, en dacht na over zijn vraag. 'Er zijn massa's mensen,' zei hij met een grijns en grinnikte even geniepig, 'Van die dames die je al geld geven als je hen nog maar aankijkt, en groepjes van studenten, die een uurtje vrij hebben..' Zijn uitdrukking had iets gemeen, maar nog steeds was hij uitgelaten tot en met. Studenten waren lachen. Vooral de meiden of de gozers die stoer wilden doen en hun meisje beschermen, maar het eigenlijk in hun broek deden. Het was voor Fritz een genot om te kunnen dreigen, zich meester voelen over iemand, maar het was vreemd, want in het echte leven was hij zo helemaal niet. Hij hoopte stiekem dat Dastan ook onder andere daar aan dacht als ze het hadden over de stad onveilig maken. Dastan was een stevige kerel. Hij was groter en duidelijk breder dan Fritz. Fritz leek maar een schriel mannetje tegenover hem. Dat kwam nog beter uit. Met dezelfde brede grijns liep hij verder richting de trap, en dacht aan hem en Kaspar. Een Rus die in Engeland leefde. Ook fors en groot, nog een kop groter dan Dastan. De reus, dat was hij. Als Fritz met hem over straat liep, dan voelde hij zich machtig. Als ze een slachtoffer uitkozen, drukte Kaspar hem tegen de muur, en Fritz verkocht wat vuile praat. Een perfect team, want ze kregen altijd wat ze wilden. Fritz keek even met een duivelse blik naar Dastan. Dit zou schitterend worden. Eindelijk nog eens.