Micha en Nathans kamer

De vloer van deze kamer is bedekt met prachtig parket, dat af en toe zachtjes kraakt wanneer er je er op stapt. Er is slechts een groot tweepersoonsbed, omdat het oorspronkelijk een éénpersoonskamer is, dat is gemaakt uit licht dennenhout, wat perfect past bij de witte, lichte gordijnen. Ook staat er bij elke zijde van het bed bed een klein nachttafeltje. Er is een aansluitende badkamer en voor de rest staan er nog twee kasten, elk opnieuw in hetzelfde dennenhout. De muren zijn wit en alles is vrij neutraal.

Regels: Kloppen!

Micha sleepte haar zee blauwe koffer de trap om hoog en zette hem voor de kamer deur neer waar haar naam op stond. Met haar rug duwde ze de deur open en haar koffer sleepte ze verder naar binnen. Het zweet stond op haar voor hoofd aangezien de koffer zo ontiegelijk zwaar was. 'Damn it', mompelde ze in haar zelf.
Eindelijk was de koffer binnen en liet zich op het bed vallen waarvan ze nog niet door had dat het een bed was.

Nathan wist dat er vandaag nieuwe huisgenoten zouden komen. Daarom had hij zich nog nergens laten zien. Hij was gevlucht op zijn kamer, dan naar de wc beneden en daar kwam hij nu vandaan. Met een boekje dat hij daar had zitten lezen nog in zijn hand, opende hij de deur van zijn kamer. Hij had zijn ogen naar de grond gericht en hoopte dat zijn kamergenoot er nog niet zou zijn. Hij hield niet van plotse ontmoetingen. En als hij of zij er al wel was, dan hoopte hij dat hij rustig was, en kalm. Stieken hoopte hij een meisje, die hadden minder invloed op hem. Dacht hij tenminste.
Toen hij opkeek zag hij haar liggen. Hij was blij dat ze niet op zijn bed was gaan liggen, dan hoefde hij niets te zeggen. Of jawel, hij moest wel iets zeggen, dat was beleefd. Hij gooide de deur achter zich toe en liep de kamer in. 'Hey,' zei hij zacht terwijl hij het boekje dat hij in zijn hand had neerlegde op zijn nachttafeltje, waar al enkele spullen van hem op lagen. Even vroeg hij zich af of hij het opnieuw moest doen. Even de tijd terugdraaien en vriendelijker zijn, opener, maar die gedachte verdween snel en zijn ogen gleden over het meisje. Ze was mooi, maar hij had geleerd dat dat niets wilde zeggen. Vrij kort haar, dat wees meestal op zelfzekerheid. Maar wat kon hij weten zonder met haar te praten. Terwijl hij nadacht bleef hij maar kijken, staren, naar het meisje in zijn kamer.

Het was dat Micha zijn lange reeks gedachte hoorde anders was ze zich waarschijnlijk dood geschrokken bij het horen van de vreemde stem. Rustig kwam ze overeind en keek naar de lange redelijk gebruinde jongen en probeerde haar mond niet open te laten vallen.
Snel trok ze haar kleren goed en probeerde iets uit haar mond te laten komen. 'Oh hee, eh sorry..', waarom ze sorry zei wist ze niet vage gewoonte waarschijnlijk. 'Ik eh, ben Micha', zei ze schor en ze stak haar hand uit.

Nathan knipperde even met zijn ogen toen ze begon te praten. Een klein glimlachje krulde om zijn lippen, maar zijn ogen lachtten niet echt mee. Micha, herhaalde hij in zijn hoofd. Zijn ogen keken naar de hand. Als hij had mogen kiezen had hij ze niet geschud, maar er waren bepaalde dingen waarover je niet mocht kiezen. Dingen die gewoon vanzelfsprekend waren en die iedereen deed. Met een lichte maar onopvallende aarzeling stak hij zijn hand uit en schudde de hare. 'Nathan,' zei hij met nog steeds hetzelfde glimlachje, en trok zijn hand terug, die hij daarna in zijn broekzak stopte, net als zijn andere. Zo bleef hij even staan, wiegend op zijn benen, niet goed wetend wat te doen. Hij ging maar zitten op zijn bed, dat op gelijke hoogte stond met dat van Micha en keek naar haar, bestuderend.

Micha moest zachtjes lachen door al de geachte die in zijn hoofd rond spookte, ze had willen zeggen dat het niet hoefde als hij niet wilde maar hij schudde haar hand al. De enige reden waarom Micha handen wilde schudden was omdat ze dan gelijk een heel stuk meer wist over die persoon. Zo was Nathan 18, beschikte hij over de tijd net als Val en kwam hij uit Engeland, Yorkshire.
Pas toen Nathan op het bed ging zitten merkte ze dat dit een een persoons bed was. 'Eh, wth heeft dit te beteken?', vroeg ze geschrokken. Met een meisje in een bed alla maar met een jongen, die ze nog geen eens kenden?

Nathan keek haar wat verontschuldigend aan. 'Ik weet het, dit is eigenlijk geen kamer voor twee personen,' zei hij zacht. 'Maar ik.. Ik heb een veldbed hier in de kast staan, daar slaap ik wel op..' Hij glimlachte even, en keek toen wat ongemakkelijk weg. Hoe moest hij zich nu gedragen? Misschien had hij toch beter een jongen als kamergenoot gehad, dan voelde ze zich nu niet ongemakkelijk, net als hij, om dat stomme bed. Hij was het sowieso al niet gewoon om te praten, en zeker niet met meisjes. Even schoten zijn ogen in haar richting en bekeken haar opnieuw, maar snel keken ze weer naar beneden. Ze had iets. Ze was mooi, zoals elk meisje, maar toch mooier dan de meisjes die hij al had ontmoet. Ze was niet hard opgemaakt, ze droeg geen string die tot boven een minirokje uitkwam en geen diepe inkijk. Ze leek.. menselijker. En dat maakte haar beeldschoon.

Micha keek verbaast naar hem, ze had nog nooit echt goed naar hem gekeken en nooit een echte eerste indruk naar hem. Bij de meeste jongens was er gewoon standaard de indruk dat ze haar gewoon gebruikte. Maar bij Nathan leek het een heel ander verhaal te zijn.. 'Nee.. nee geeft niet', zei ze uit eindelijk.
Micha moest lachen om zijn gedachte. 'Ik heb wel wat strings bij me hoor, en als je wilt kan ik wel een diepe in kijk creëren', zei ze grinnikend.

Nathan schrok om wat ze zei. Met een ruk keek hij om in haar richting. Zijn ogen waren groot terwijl hij haar verbaasd aankeek. Hoe wist ze dat? Dit kon toch niet waar zijn. Ze was een gedachtelezer. Hoe kon hij nu nog alleen zijn als zelfs zijn gedachten niet meer veilig waren? Zij kon alles over hem te weten komen en hij mocht geen geheimen meer hebben. Zelfs in zijn gedachten zou hij moeten zwijgen, want ze zou alles tegen hem kunnen gebruiken. Alsof hij zijn hoofd wou beschermen, drukte hij zijn handen op zijn oren. 'Je zit in mijn hoofd..' zei hij zonder weinig uitdrukking, maar toch duidelijk verbaasd. Hij voelde argwaan in zich naar boven komen. Ze zou hem altijd in de gaten kunnen houden. Waren er nog meer van hen hier? Zouden ze hem allemaal binnendringen en kijken wat hij te verbergen had? Hij slikte moeizaam terwijl hij haar nog steeds aanstaarde. Er ontstond paniek in zijn hoofd, maar langs de buitenkant bleef hij als bevroren.

Micha slikte, misschien was het niet zo'n goed idee geweest om zijn gedachtes hard op te zeggen. Het was nou niet echt een prettig idee om gelijk al ruzie met je kamer genoot hebben.
Snel schudde ze haar hoofd. 'Nee, nee sorry ik hoor alles wazig en kan het denk ik al uit zetten als ik wil en ik weet niet al je geheimen alleen wat je op dit moment denkt.. wat trouwens best een chaos is. Maar .. sorry', ratelde ze aan een stuk door. Het was helemaal niets voor Micha om zo te doen maar ze wilde op de een of andere manier geen ruzie of complicaties met hem. Daar was hij te leuk voor.

Nathan bleef haar nog aanstaren. Minutenlang, maar hij zorgde ervoor dat ze niet merkte dat het zo lang duurde. Hij slikte en glimlachte even kort. 'O-Oke dan..' Haar woorden hadden hem op de een of andere manier gesust. Hij was geruster en hij vertrouwde haar wel. 'Sorry, het ligt niet aan jou..' Even keek hij weg en glimlachte opnieuw, dit keer overtuigender. Hij slikte even en sloeg opnieuw zijn blik neer. Lichtelijk nerveus prulde hij wat aan zijn broekzak, terwijl hij bedacht wat hij kon zeggen. Hij was hier niet goed in. Ze vond hem waarschijnlijk een freak, met een sociale stoornis, wat misschien wel ergens klopte. 'Eh.. Je lijkt me een ehm.. toffe kamergenoot.. genote..' Het klonk geforceerd en moeilijk, maar hij meende het wel. Hij voelde zich een stultus als hij iets moest zeggen. 'Sorry.. Ik ben niet zo goed met woorden..' verontschuldigde hij zich en keek haar even aan.

Micha keek hem even zorgelijk aan, bang dat hij geen excuses zou accepteren. Maar blijkbaar accepteerde hij het.. redelijk. Haar uitdrukking werd in ieder geval al een stuk minder zorgelijk en veranderde in een klein onzeker glimlachje.
'Ja, jij .. ook', zei ze met een grijnsje. 'Hmn ik vang wel genoeg woorden op in je hoofd', flapte ze er perongeluk uit. 'N-niet dat ik steeds in je hoofd zit hoor..'. Snel keek Micha naar beneden en hoopte dat hij niet boos zou worden.

Even keek hij haar weer met zijn grote ogen aan, maar hij suste zichzelf. Het was best een angstaanjagend idee dat er iemand kon horen wat hij dacht, maar hij mocht er zich niet te veel zorgen over maken. Want van zorgen ging je piekeren, en van piekeren kon je niet slapen en dan wordt je depressief. Of gek. En hij zou geen van beide worden. Snel keek hij haar weer aan. Dat had ze waarschijnlijk gehoord.
'Ik.. Ik snap het wel..' Hij glimlachte even. 'Het is wel gemakkelijk..' zei hij met een glimlachje. Dan hoef ik niet te spreken. Misschien was dit nog wel aangenaam. Iemand met wie hij kon praten zonder te spreken. Hij zag het al beter zitten om met haar op een kamer te liggen.

Micha keek hem weer aan en lachte. Het was moeilijk om met iemand te praten die zo.. verlegen over kwam. Misschien kon ze hem wel wat losser krijger. Micha ging anders liggen met haar kin op zijn knieën en keek hem wat speels aan. 'Dus vertel eens wat meer over jezelf!', ging ze vrolijk verder. Hoewel ze een groot deel al wist door de aanraking was het nooit verkeerd om iemand beter te leren kennen.

Nathan slikte en sperde zijn ogen wijd open. Het leek alsof hij tilt sloeg. Legde ze zich nu tegen hem? Het was enkel haar kin maar toch. Hij voelde zijn hart harder kloppen. Even keek hij haar aan. Haar blik, het hield hem vast. Wat deed ze? Hij leek een onwetend kind. Hij was nog nooit aangeraakt, nog maar benaderd door een meisje. Nu begreep hij het. Nu begreep hij wat er zo speciaal was aan meisjes. Ze konden je gek maken, met hun ogen alleen. Lichte paniek ontstond in zijn hoofd, maar hij dwong zichzelf kalm te blijven. Hij knipperde even in zijn ogen en slikte opnieuw de brok in zijn keel weg. 'Euhm.. Ik.. Ik woon hier al een jaar..' begon hij zacht. 'En daarvoor zat ik vooral in Londen.. zo.. ja..' Even schraapte hij zijn keel en ondertussen liet hij zijn ogen even over haar lichaam glijden. Een tekening leek ze, prachtig, irreëel. 'En jij?' vroeg hij maar, terwijl hij leek weg te dromen. Hij had nog bijna niets verteld over zichzelf, maar momenteel zaten zijn gedachten ergens helemaal anders.

Micha grinnikte door al de gedachte die door zijn hoofd gingen. Ze was nogal verbaasd dat hij nog nooit iets had gehad met een meisje.. Hij was zo knap en schattig. Micha staarde hem nog altijd met haar grote ogen aan omhoog. 'Woow, al een jaar.. dat je het vol houd', zei ze lachend.
Micha draaide zich om, nu lag haar hoofd op zijn knie. Ze staarde naar het plafon en bedacht wat ze kon vertellen. 'Hmn, ik ben 17 en kom oorspronkelijk uit Engeland maar heb de afgelopen 8 jaar in Oekraïne gewoont..', dat was al het interessants was ze op het moment kon bedenken. Net alsof ze ging vertellen dat ze eigenlijk een enorme junk was..

Nathan glimlachte even. 'Het valt hier nog wel mee.. Je leert hier wel omgaan met je.. met je problemen, en je leert nieuwe mensen kennen..' Zoals jou.. Hij moest opnieuw slikken en keek hoe ze haar hoofd op zijn knie legde. Hij was nerveus en bang om fouten te maken, maar tegelijkertijd voelde het fijn dat ze zich zo legde. Op een of andere manier stelde het hem op zijn gemak. 'Oekraïne.. Cool..' Hij glimlachte. Even bleef hij zwijgen. 'En.. waarom zit je hier?' vroeg hij plots. Je hoeft het niet te vertellen als je niet wil, dacht hij bij zichzelf.

Micha grinnikte bij zijn gedachte en keek hem heel even aan. Ze kroop ietsje om hoog en zuchtte. Zou ze vertellen waarom ze hier zat? Op de een of andere manier vertrouwde Micha hem volkomen, maar ze vond het moeilijk om er over te praten. 'Hmn, ik eh heb een soort van drugs probleem?', zei ze alsof ze het zelf niet wist. 'En wat problemen met me vader'. Bij het terug denken aan wat haar vader haar allemaal had aangedaan moest ze haar woede onder controle houden, wat nog redelijk lukte.
Langzaam draaide ze zich weer terug en keek hem met een klein glimlachje aan. 'En waarom zit jij hier', vroeg ze geïnteresseerd.

Nathan knikte zacht toen ze uitlegde waarom ze hier zat. Drugs waren slecht en gevaarlijk. Hij moest er van wegblijven. 'Mijn vrienden..' Het zijn geen vrienden. '..hadden ook een drugsprobleem..' Waarom zei hij dat nu weer? Daar had ze ook geen bal aan. Hij had gewoon het gevoel dat hij iets moest zeggen. Hij probeerde niet teveel na te denken over de problemen met haar vader. Het kon vanalles zijn, maar hij besloot dat het beter was er niet naar te vragen. En waarom zat hij hier? Omdat hij een meeloper was, dat hadden ze hem vaak genoeg gezegd. Foute vrienden, mensen die misbruik van hem maakten, die hij vertrouwde. Gewoon omdat hij stom geweest was.
'Carjacking,' zei hij uiteindelijk. Misschien had ze wel gehoord wat hij dacht, dan zou ze het alsnog weten. Dus hij kon het misschien beter toch zeggen. 'En met.. met de verkeerde mensen opgetrokken..' Zijn stem klonk zacht, bijna onhoorbaar. Telkens als hij eraan terugdacht voelde hij zich dom, zwak en onwaardig. Maar zo mocht hij niet denken. Dat had hij geleerd, dat was slecht voor zijn zelfbeeld. Welk zelfbeeld? Dat had hij al lang niet meer, en het leek hem niet dat hij het ooit nog zou terugkrijgen.
Het was soms vreemd hoeveel hij nadacht. Je denkt teveel na, zeiden zijn onderrichters hem vaak. Hij snapte niet hoe je "teveel" kon nadenken. Dat sloeg toch op niks? Of misschien wel. Ja, ze hadden gelijk.
Nathan staarde voor zich uit terwijl hij weeral in gedachten verzonk.

Micha staarde hem met een wat verdrietige blik aan, waarvan ze zelf niet door had dat ze zo keek. Zijn gedachte maakte haar .. verdrietig. Het feit dat hij zo laag over zich zelf dacht kan ze haast niet aan horen.
Micha ging overeind zitten en schoof wat dichter naar hem toe terwijl ze haar hand op zijn wang legde. Hij voelde baby zacht en Micha voelde zich nu net als een moeder. 'Je bent niet zwak, dom of onwaardig.' Ze liet haar hand langs zijn kaak lijn gaan en glimlachte. 'Iedereen heeft hier zo zijn problemen, net alsof ik niet zwak ben geweest, maar nu ben je niet meer alleen', zei Micha zorgzaam. Ze kon het niet helpen, ze wilde hem niet zo horen denken.
Heel even misschien twee seconden gleden haar ogen naar zijn lippen maar in de zelfde snelheid vlogen ze weer terug naar zijn prachtige ogen.

Nathan leek te ontwaken toen ze dichter tegen hem aan kwam zitten. Toen hij haar hand voelde wist hij niet wat hem overkwam. Hij leek als in een roes, en hij zag enkel haar. Hij leek te stoppen met ademen, of hij ademde zo zacht dat het bijna niet te merken viel. Haar woorden klonken vaag maar toch begreep hij wat ze zei. Hij besefte het niet. Een meisje raakte hem aan. Haar vingers prikkelden zijn huid en hij leek als versteend. Hoe deed ze het? Had ze nog een kracht? Kon ze je doen bevriezen en je alles doen vergeten, behalve haar? Ze geloofde haar woorden, en ze stelden hem gerust.
Even, heel langzaam, bracht hij zijn vingers naar haar hand, en voelde haar huid. Hij wou kijken of het echt was, of zijn vingers het konden bevestigen. Hij slikte. Even knipperde hij met zijn ogen en leek zijn ademhaling terug normaal te worden. Wat deed hij? Hij streelde haar. Zij had hem aangeraakt, maar waarschijnlijk wou ze niet eens dat hij haar aanraakte. Wat moest ze wel niet van hem denken. Hij kende haar nog maar pas. Zij was zo lief geweest hem te willen steunen en hij.. hij maakte meteen misbruik van de situatie.
Snel trok hij zijn hand weg en stond hij op van het bed, en zette enkele passen weg. Verward haalde hij zijn hand door zijn haar en voelde hij zijn hart kloppen. Even keek hij haar aan, maar te beschaamd keek hij weer weg. Loser! 'Sorry, ik.. Ja.. Echt sorry, ik wou niet.. Ik wilde je niet aanraken..' Jawel ik wilde het wel. 'Ik bedoel, ik.. was even..' Jouw hand en toen was ik.. 'Sorry.'

Micha grinnikte. Alleen de blik zijn ogen spraken al boek delen daar voor hoefde je niet eens gedachte voor te kunnen lezen. Micha voelde zijn hand op die van haar en kreeg een rilling door haar heen. Bijna veranderde haar blik in net zo iets als van hem, maar ze wist het in de plooi te houden. 'Geeft niet', mompelde ze. Ze merkte dat hij naar achter ging en haar hand viel terug in haar schoot. Ergens merkte ze dat haar hart opeens als een gek te keer leek te gaan. Bah ze haatte verliefd zijn. Who said it was love?!, schreeuwde een stem in haar hoofd. Oh ja fijn, haar eeuwige principes. Ze zuchtte even en keek naar de lakens van het bed. 'Het geeft niet', mompelde ze weer en ze keek hem met een glimlachje aan. Ze vulde de ruimte tussen hen en drukte een heel klein en zacht kusje op zijn wang.

De zachte kus leek hem helemaal te verwarmen. Hij voelde hoe hij rood werd, hij kon er niks aan doen. Langzaam verscheen er een zachte glimlach op zijn gezicht. Een oprechte glimlach, dat kon je duidelijk zien. Nog een beetje onzeker keek hij haar aan, in haar mooie, lieve ogen. 'Wil je.. misschien een keertje iets met me doen? Ik bedoel, gewoon ergens heen gaan, nu.. of later.. Naar de stad ofzo, of gewoon naar beneden.. Samen iets doen, gewoon..' Hij durfde het woord uitgaan niet goed te gebruiken. Hij aarzelde nog wat, maar zijn gezicht leek te stralen. Hij had het toch gevraagd, een soort van, en dat was al een doorbraak.

Micha keek hem met grote onschuldige ogen aan en liet hem uit praten. Hij was zo lief en schattig en zo zachtaardig. Hij kon nooit een jongen zijn. Of tenminste een hele speciale, eentje die je nooit meer zou tegen komen. En hij zat hier, pal voor haar neus. Ze knikte hevig toen hij klaar was met zijn zin. 'Tuurlijk wil ik met je uit!', zei ze vrolijk.
Ergens zat ze het liefst nog even bij hem, maar iets leuks doen was ook.. leuk!

Nathan kon zijn blijdschap moeilijk verbergen en voelde zich uitgelaten als een klein kind, of iemand die de lotto won! Hij kon wel dansen. Het was lang geleden dat hij nog zo blij was geweest. Hij kon het zich zelfs niet meer herinneren, maar dat deed er nu niet toe. 'O-Oke..' zei hij lachend, en glimlachte breed. Hij stond op en bleef nog even staan, alsof hij naar haar wou kijken, alsof hij het nog niet helemaal geloofde, en moest zich toen inhouden om haar hand niet te pakken en naar de deur te rennen. Maar hij hield zich kalm. 'Dan.. Dan zullen we maar gaan zeker?' Zij mocht kiezen, zij mocht alles kiezen. Hij zou met haar meegaan, maar dit keer op een andere manier dan in zijn verleden. Dit keer wou hij niks liever dan bij haar te zijn, desnoods achter haar aanlopen. Ze ging met hem mee! Hij liep naar de deur en opende ze al, hij leek niet te kunnen wachten.