Micha en Nathans kamer

Micha gooide haar hoofd zuchtend naar achter. 'Das.. dollen als vrienden. Gewoon vrienden', kwam er redelijk geïrriteerd uit. Maar toen ze zijn gedachte keek ze hem kwaad aan. 'Net alsof ik ooit met jou gevoelens zou dollen', kwam er kil uit.
Het verbaasde haar dat hij opeens over het gevecht begon. Dastan had Fritz helemaal niets te verwijten en daar was Fritz het blijkbaar helemaal mee eens. Verbaast keek Micha om naar hem terwijl hij compleet uit barstte tegen Dastan.
Hoewel hij ieder woord wat hij zei waarheid bezat kreeg ze toch een beetje medelijden met Dastan vooral toen ze zijn laatste gedachte hoorde.

Dastan keek schuldig naar de grond. Hij wist het eigenlijk gewoon niet, wat hij moest denken. Misschien was hij gewoon bang om Micha kwijt te raken, en zag hij elk klein ding als een bedreiging. Hij wist diep van binnen dat Fritz de waarheid sprak. Dastan was misschien een beetje een losbol die moeite heeft met dingen toegeven, maar hij kon echt wel zien wanneer iemand loog en wanneer iemand hem de waarheid vertelde. Dastan wist niet waar hij kijken moest. Hij voelde zo'n enorme woede, het probleem was dat hij gewoon niet wist op wat of wie hij zo boos was, waarschijnlijk op zichzelf. Dastan banjerde wat heen en weer, en ging uiteindelijk met zijn hoofd tegen de muur staan. Hij was gewoon in de knoop met zichzelf, hij had niet verwacht dat hij hier iemand zou vinden waar hij om gaf. En dan bedoelde hij niet alleen Micha, maar ook Fritz, wat gewoon een hele goede vriend van hem kon worden. Toen hij hier kwam, dacht hij weg te zijn binnen een maand. 'Het spijt me,' zei hij uiteindelijk zacht. Hij wist niet hoe hij het anders uit moest leggen, zijn hoofd zat gewoon te vol.

Toen Micha zijn gedachte hoorde moest ze zelf bijna huilen. Natuurlijk was het moeilijk om toe te geven. Micha liep op hem af en sloeg haar armen om hem heen en legde haar hoofd op zijn rug. 'Geeft niet..', mompelde ze.
Ze keek heel even naar Fritz, hij was echt heel boos geworden. Losgisch, maar wel eng. Net zoals toen hij er achter kwam dat ze heroïne gebruikte. Van de schrik liet ze Dastan los en keek naar het koffertje. Zo snel als ze kon liep ze er heen duwde hem onder haar bed.

Fritz was nog steeds opgefokt en kwaad, maar hij voelde hoe hij bedaarde. Hij zuchtte even en keek naar de grond. Hij was blij dat hij zich niet had ingehouden. Even keek hij op toen hij zag hoe Dastan met zijn hoofd tegen de muur leunde. Even keek Fritz opzij, naar Micha. Hij glimlachte even kort, maar hij was er nog niet helemaal goed van.
Dastans woorden deden hem goed. Hij kalmeerde, en keek op naar Dastan. Hij liep even naar hem toe en legde zijn hand op zijn schouder. 'Het is oke..' Fritz grijnsde even. 'Sukkel,' hij grinnikte en schudde zijn hoofd, en trok zijn hand terug. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Micha de koffer wegduwen, maar liet er niks van merken. Hij draaide zich even om naar Micha. 'Je treft het wel, met zo'n jaloerse type,' lachte hij naar haar.
Hij keek even van Micha naar Dastan, en weer terug. Hij zuchtte en glimlachte. 'Ik laat jullie..' zei hij zacht, en drukte Micha een kus op haar wang, als groet. 'We spreken elkaar nog!' zei hij alsof hij het beval, en lachte vervolgens. Hij keerde zich om en liep langs Dastan. Hij klopte hem even op de rug en knipoogde veelzeggend naar hem. 'Later!' zei hij terwijl hij zijn hand in de lucht stak en door de deuropening verdween.

Dastan hief zijn hoofd, en probeerde zijn gezicht weer in de plooi te trekken. Toen hij Fritz' hand op zijn schouder voelde, en de woorden hoorde die hij uitsprak wist hij dat het goed was, en dat hij kon rekenen op hem. 'Sorry,' zei Dastan nogmaals, en wierp hem een vriendelijk knikje toe. Dastan grinnikte even, hoe haalde hij het ook in zijn hoofd. Hij hield zich voor, niet zo snel conclusies meer te trekken. Dat was voor Dastan een hele opgave.
Hij wuifde Fritz na toen hij de deur uit liep, en draaide zich toen naar Micha toe. 'Het spijt me echt,' zei hij, en legde zijn armen om haar heen, en drukte een kus op haar voorhoofd. Hij snoof Micha's geur op, een nieuwe, maar toch al zo'n vertrouwde geur. Ze rook lekker, altijd. Dastan voelde zich gelukkig bij Micha, hij wilde het niet verpesten. 'Ik ben soms echt een koppig rund, kan je dat aan?' vroeg hij en grinnikte. Hij bofte maar.

Micha keek met opgeluchte blik naar Fritz die hem gelukkig vergaf en weg ging. Maar ze was nog het meeste blij om het feit dat hij niets zei over het koffertje of over het feit dat ze heroïne gebruikte. Gelukkig had Dastan niets opgemerkt, tenminste daar ging ze van uit. Een brede glimlach speelde rond zijn lippen toen hij Dastans gespierde armen om haar kleine lichaam voelde. Ze werd warm van zijn lippen op haar voorhoofd en zuchtte nogmaals opgelucht.
''T heeft niet', zei ze grinnikend waarna ze zich uit zijn arme wurmde. Micha keek hem quasi bedenkelijk aan. 'Hmn, nou het word misschien wat moeilijk.. Maar ik heb het er graag voor over', zei ze met een brede grijns.

Dastan glimlachte, en gaf haar nogmaals een kus, deze keer op haar lippen. 'Wat bof ik toch met jou,' zei hij, en kneep zachtjes in haar hand. Daarna keek hij met een grijnsje haar kamer rond. 'Weetje dat ik eigenlijk nog nooit in je kamer ben geweest,' zei hij, en ging op het bed zitten. Hij kwam met zijn voet tegen iets hards aan, wat een beetje onder het bed schoof. 'Shit,' hij keek even wat het was, maar hij zag niets. 'Volgens mij heb ik iets gesloopt,' Dastan stond op, en keek over de vloer, maar zag niets liggen. Hij bukte, om beter zicht te krijgen, en verschoof haar dekbed een stukje.

Micha kuste hem terug en voelde zich zoals gewoonlijk weer wat licht in haar hoofd worden. Grinnikend keek ze om naar Dastan die ging zitten. 'En is het interessant?', vroeg ze lachend.
Al snel verdween de lach toen Dastan ergens tegen aan knalde met zijn voet. Haar koffer met heroïne.. Ze zette haar kaken op elkaar en snelde zo snel mogelijk naar het bed. Ze probeerde het matras terug te trekken op zijn plaatst, maar met Dastan er op ging dat wat moeilijk. 'Niks.. niks belangrijks, laat maar zitten ik kijk later wel', ratelde ze hijgend terwijl ze met alle macht het matras terug probeerde te krijgen.

Dastan vermoedde niets, integendeel. Hij keek Micha even aan, en wendde toen zijn blik weer naar de grond. 'Nee, ik kan beter even kijken. Het klonk namelijk alsof ik iets heel erg breekbaars kapot heb gemaakt,' Dastan ging op zijn knieën voor het bed zitten, en keek tussen alle rommel door. Een klein koffertje viel hem meteen op, en verschrikking was te lezen in zijn ogen. Niet omdat hij Micha's heroïne had gevonden, maar omdat het eruitzag als een koffertje waar mensen vaak porseleinen beeldjes in bewaren. Een oud chinees vrouwtje waarbij Dastan vaak op visite kwam, had een hele verzameling heilige chinese beeldjes die ze ook in zulke koffertjes bewaarde. Dastan trok het koffertje onder het bed vandaan, en opende hem. Zijn ogen werden groot, toen hij iets heel anders aantrof dan een beeldje. Een bebroken naald lag in het koffertje. Geshockeerd keek hij naar Micha. 'Micha..' zei hij, hij wist niet wat hij moest denken. 'Zeg me alsjeblieft dat dit niet is wat het lijkt..'

Micha begon sneller te ademen en wilde hem tegen houden. 'Dastan, toe nou het is echt niets, maak je nou maar geen zorgen', zei ze gestrest. Maar het was al te laat Dastan was al onder het bed gekropen. Micha hield angstig haar adem in en liet hem opgelucht gaan toen hij dacht dat het porseleinen beeldjes waren. Ze hoopte vurig dat hij het er bij liet zitten maar blijkbaar niet. 'Nee.. nee, dat zijn gewoon medicijnen', loog ze weer. Het was een stuk moeilijker liegen tegen Dastan dan tegen Fritz. Weer hield ze haar adem in en zette haar kaken op elkaar. Ze hoopte dat ze hem geloofde en het er bij liet zitten. Angstig zette ze een paar stappen naar achter en wachtte af.

Dastan keek ongelovig naar Micah, en toen weer naar het koffertje. Hij geloofde zijn ogen niet, en daarbij ook zijn oren. 'Waarom lieg je tegen me,' zei hij. Dastan had genoeg gezien in zijn leven, genoeg om te weten dat dit absoluut geen medicijnen waren. Hij sloeg het koffertje met een klap dicht. Een gevoel van woede en teleurstelling speelde in hem op, en zo keek hij Micah aan. 'Medicijnen,' zei hij, met een sarcastische toon. 'We zitten hier allemaal met een reden, en duidelijk is dit de jouwe Micah. Al gauw drong het tot Dastan doro dat boos worden geen zin had, omdat hij zichzelf niet in de hand zou kunnen houden. 'Micah, kom eens hier,' zei hij, en sloeg zijn arm om haar heen. 'Ik ben niet boos, ik wil gewoon dat je eerlijk tegen me bent,' zei hij, terwijl het koffertje op de grond lag. 'Je moet ermee ophouden, dat moet je me beloven,' zei hij terwijl hij haar nog steeds vast had. Het deed hem pijn Micah te zien met dit spul, en het deed hem pijn dat ze erover loog tegen hem. Hij wilde niet nog meer mensen kapot zien gaan aan dat vreselijke spul, het was het niet waard. Dastan wist maar al te goed dat de drang te groot zou zijn, hij was immers een alcoholist, al zou hij dat nooit toegeven. 'Ik ga je helpen,' zei hij, en keek haar aan. Hij maakte zich los van Micah, en pakte het koffertje op. 'Waar je het ook vandaan hebt, ik ga nu zorgen dat het weer weggaat,' zei hij. Hij deed het slechts om te helpen, en dat was iets waar Micah aan zou moeten geloven.

Micah keek naar de grond ze was bang dat Dastan inderdaad boos zou worden. Het sloeg als een bom in toen hij zei dat dit haar probleem was. Het was bijna lachwekkend. Als dit al een probleem was, wat zou de rest van haar drugs alcohol probleem dan wel niet zijn. Een gekwelde frons stond op haar gezicht en ze liet zich in de armen nemen door Dastan. Sowieso niet dat ze ging toegeven. 'Das, het zijn gewoon mijn medicijnen', grinnikte ze. Liegen ging steeds makkelijk, ze moest er gewoon weer even in komen. Met een glimlach op haar gezicht keek ze hem aan.
'Het enige wat me nu helpt is medicijnen', zei ze monotoon. Micah pakte instinctief het koffertje uit zijn handen en liep naar haar kast waar ze het koffertje neer legde.

Dastan had zich ingehouden, maar nu voelde hij zichzelf toch echt boos worden. 'Denk je werkelijk dat ik achterlijk ben,' vroeg hij boos, met verheven stem. 'Werkelijk?' herhaalde hij, en liep naar Micah toe, om het koffertje weer uit de kast te rukken. Hij opende het, en brak alle naalden die erin zaten wat voor hem niet al te moeilijk was. 'Ik ga lang genoeg mee om te weten wat dit is, Micah. Doe niet alsof ik het zelf nooit heb gezien,' hij wist maar al te goed waar dit over ging, hij kon het niet hebben dat ze recht in zijn gezicht stond te liegen. Nadat alles kapot was, liep hij furieus richting Micah en ging dicht voor haar staan. 'Ik dacht dat we eerlijk zouden zijn tegen elkaar, dat ik genoeg voor je betekende om eerlijk tegen te zijn, maar blijkbaar zit ik er goed naast,' zei hij, en keek haar fel aan. Er was geen sprankje liefde in zijn ogen te zien, het was angstaanjagend, zelfs voor hem. 'Ik heb nog nooit tegen je gelogen,' siste hij, en liep richting de deur.

Micah leek verblind te worden door al de woede en verdriet die door haar heen gingen. En dat enkel voor de naalden de potjes die op de grond kletterde. Een van al te veel geweest, maar een hele koffer?! Micah leek gek te worden en ademde zwaar door haar neus heen terwijl ze met een gekwelde blik naar de grond staarde. Ze had het niet eens meer door dat Dastan zo dicht voor haar stond. Haar vuisten waren in elkaar geknepen en trilde van woede. 'W-wat.. heb je gedaan', kwam er snijdend uit. Ze rende naar de plek toe waar alles gevallen was en barstte in tranen uit. 'WAT HEB JE GEDAAN KLOOTZAK?! BEN JE GESTOORD GEWORDEN?!', gilde ze kwaad. Ze stond op en liep naar hem toe. 'Jij gaat zo nog niet weg', zei ze terwijl ze het beval plaatste in zijn hoofd. Haar ogen stonden rood van het huilen en ze keek Dastan vuil aan.
'Jij gaat zo nog niet weg, tot dat jij mij alles hebt terug betaald!', herhaalde ze gillend.

Dastan had de kans niet om de deurklink te pakken, en de kamer uit te lopen. Een misselijkmakend gevoel drong in zijn hoofd, zijn lichaam. Voor enkele seconden wist hij niet waar hij was, en deed precies wat Micah hem opdroeg. Toen hij uit de waas gerukt werd, werd hem al gauw duidelijk wat ze gedaan had, het maakte hem woest. Zo woest. Als een wilde stampte hij op haar af, en drukte haar tegen de muur aan, harder dan hij gewild aan. 'Blijf uit mijn hoofd,' siste hij in haar oor, en gaf haar nog een druk na. Dastan was blind, blind van woede. Hij kende zijn eigen kracht niet, hij wist niet hoe snel hij de kamer uit moest komen. Hoe haalde ze het in haar hoofd om in zijn hoofd te zitten, enkel om die stomme drugs. Dastan baandde de hal uit, niet beseffend wat hij net gedaan had.

Micah keek hem nog altijd vals aan toen hij terug kwam gelopen. 'Jij betaald iedere cent terug', siste ze. Ergens diep van binnen was ze bang, bang dat hij haar iets zou aan doen toen hij zo woest terug kwam gelopen. Maar Micah liet niets merken. Alleen de kwade blik stond op haar gezicht die veranderde naar een pijnlijke uitdrukking toen ze tegen de muur aan knalde. Ze wilde staande blijven en probeerde hem zo kwaad mogelijk aan te blijven kijken. 'Elke cent', fluisterde ze snijdend terug. Toen hij haar nog een duw gaf en kwaad weg liep zakte ze op de grond van de pijn.
Ze kroop wanhopig naar haar koffer en al het vloeibare heroïne dat over de grond lag.

Micah begon als een gek alles bij elkaar te rapen. Het boeide haar niet of het glas in haar handen sneed, niemand maar dan ook niemand kon hier nog meer van weten. Wat als Nathan terug zou komen?!
De tranen liepen nog steeds over haar wangen en haar handen zaten onder het bloed. Met een natte doek haalde ze het laatste beetje weg en alles ging in een grote vuilnis zak.
Elke persoon van wie ze echt hield was compleet uit haar gedachte gewist, niets boeide haar meer behalve het feit dan een van haar lading heroïne naar de knoppe was. Gelukkig was dit niet haar enige koffer. Maar met die ene koffer die ze had zou ze nooit kunnen over leven hier. Daarbij zat er een stuk minder in.
Tien Micah alles had weg gegooid rende ze naar haar kast en haalde er een klein doosje uit waar netjes een spuitje in lag en een band. Snel bond ze de band om haar elleboog en hield alles strak. De spuit ging in haar arm en ze voelde hoe alles weg trok. Haar beeld, haar geluid, haar gevoel. Alles. Voordat ze het wist lag ze op de grond en sloot haar ogen.

Nathan floot een deuntje dat hij nog had gehoord op de radio, maar waarvan hij de naam en de zanger compleet vergeten was. Enkel de melodie hing nog in zijn hoofd. Hij verveelde zich hier best wel vaak, maar dat was hij ondertussen al wel gewoon. Nog steeds fluitend opende hij de deur van zijn kamer, maar het fluiten verging hem toen hij verbaast zijn kamer rondkeek. Het doodstille lichaam van Micah, de spuit nog in haar hand, haar arm nog afgebonden. 'Holy..' Als in een reflex snelde hij naar haar toe en kletste tegen haar kaak. 'Micah? Micah! Kom op, wakker worden!' Terwijl hij tegen haar bleef roepen en praten haalde hij de spuit uit haar hand en trok de band van haar arm af. 'Komaan!' Paniekerig keek hij om zich heen en terug naar Micah. Wat moest hij doen? Hij tilde haar wat op en ondersteunde haar hoofd. Hij vloekte binnensmonds terwijl hij snel om zich heen keek en de ravage bemerkte. Hij zag kapotte naalden, uit de vuilniszak zag hij bebloede doeken en hij zag de snedes in haar handen. Hij bleef haar maar door elkaar schudden. 'Micah!' riep hij opnieuw.

Micah was ver weg. Ver weg in een eigen wereld waar alles mooi was. Alles naar haar zin was. Het gevoel dat ze liep door een perk vol met rozen deed haar goed. Het gefluit van vogels waarvan ze niet precies wist wat voor een soort het was kalmeerde haar. Maar niets van het was echt. Het was enkel een fantasie in Micah's hoofd. Een wereld naar waar ze ontsnapte als ze weer had gebruikt. Maar dit keer voelde het anders. Het leek alsof ze er nooit meer uit zou komen. Waardoor ze in paniek raakte. In haar wereld begon ze te gillen en te vloeken, maar in de realiteit bleef ze stijf liggen. Ergens ver weg voelde ze de klap op haar kaken maar ze werd er niet wakker van.
In haar wereld was ze aan het rennen, op zoek naar een deur een uitgang. Iets wat haar terug zou brengen. Maar niets kon ze vinden. Opeens leek alles zo donker te worden, alle bomen die prachtig groen waren leken nu zwart te worden. De bladeren vielen er van af en voor dat ze de grond konden raken vergingen ze als as. Alles leek te verbranden en Micah moest rennen voor het vuur. Een vuur die ze niet zag, maar wat wel haar leven kon kosten als ze niet snel ontsnapte uit deze wereld.