Micha en Nathans kamer

Micha's onderlip begon te trippen en ze staarde naar de grond. Ze wist dat hij gelijk had, ze wist dat het haar kapot maakte.. Micha liet zich vallen op het bed en legde haar hoofd in haar handen terwijl ze zachtjes bgeon te snikken. Ze wilde niet dat Fritz haar zo zag, maar ze kon het gewoon niet meer in houden. Hoe vaak had ze hier wel niet om lopen janken. Dit spul was zo vreselijk, maar zo verslavend.

Fritz zag hoe ze doorbrak, en zich op het bed liet vallen. Hij wendde even zijn blik af, en slikte. Hij voelde zich rot omdat ze moest huilen, maar ze moest het inzien. Ze moest ermee ophouden, voor het te laat was. Voorzichtig liep hij naar het bed toe en ging op de rand zitten. Zacht legde hij zijn hand op haar hoofd, en streelde zacht over haar haren. Misschien wou ze het niet en wou ze hem wegslaan, maar dan deed ze dat maar. Hij was niet van plan om weg te gaan. Dat deed hij niet als hij vond dat hij nodig was.

Micha zuchtte diep en voelde Fritz hand over haar haren heen gaan. Ze haatte dit, ze haatte consequenties van haar daden. Maar Fritz kon doen wat hij wilde, stoppen was moeilijk. Micha had het al zo vaak geprobeerd. Ze legde haar hoofd tegen haar schouders en stikte zachtjes.

Fritz' hand bleef haar zacht aaien, en hij keek haar aan. Hij had medelijden met haar. Ze wou waarschijnlijk zelf ook niets liever dan er mee te kunnen stoppen, en hij had haar hier zitten uitkafferen. Maar het lag nog vers in zijn geheugen.. Het deed geen pijn meer, maar hij dacht er nog vaak aan.
Ze zweeg, en Fritz deed hetzelfde, omdat hij niet goed wist wat hij moest zeggen. Hij was lastig geweest om de spuiten, maar hij was vooral kwaad geworden om het feit dat ze loog. 'Ze gaan je hier helpen..' zei hij zacht. Hoe graag hij haar ook wou helpen, hij wist dat hij het niet kon. Hij wist dat ze meer hulp nodig had.

Micha werd wat rustiger van zijn hand en zuchtte diep. Haar tranen verdwenen langzaam en ze veeg de rest van haar wang af. Met een klein hoopvol glimlachje keek ze hem aan. 'Het komt wel goed', probeerde ze te zeggen. Het kwam er meer uit als een vaag gemompeld, maar Fritz zou het vast wel gehoord hebben.
'Wat helpen?! Ze doen niets hoe kon ik dit anders mee naar binnen nemen', kwam er geïrriteerd uit. Vanaf de dag dat ze hier kwam ging het enkel en alleen om het ontwikkelen van haar stomme gaves, verder niets.

Toen ze glimlachte, trok hij zijn hand terug, en liet hem rusten op het bed. Hij glimlachte zachtjes terug, en was blij bij haar woorden.
Maar bij haar volgende woorden, wendde hij zijn blik af. Wat moest hij zeggen? Ze had gelijk. Ze hadden hen nog niet geholpen met hun problemen. Maar dat zou nog komen.. toch? Hij richtte zijn blik op haar en zuchtte. 'Dan help ik je wel,' zei hij met een glimlach en lachte even onhoorbaar. Hij zou het zeker wel proberen, maarja. Hij had het al eens geprobeerd, en toen was het ook mislukt.

Micha grinnikte spottend en snoof toen. 'Ja, sure..', mompelde ze. Ze had geen zin om er verder over te praten en begon een beetje in zijn gedachte te froeten om opzoek te gaan naar een ander onderwerp.
'Zeg, aan wie denk je eigenlijk steeds?', vroeg ze uiteindelijk. Er kwam steeds een bepaald beeld in zijn hoofd van iemand maar ze kon niet goed zien wie het was.

Fritz grinnikte even en keek haar maar wat vaag aan, tot hij werd wakkergeschud door zijn vraag. Ja, zijn gedachten.. Daar was ze weer. Maar misschien was het goed dat ze het vroeg, dan kon hij het haar vertellen. Dan begreep ze misschien waarom hij zo had gereageerd. 'Mijn, euhm.. beste vriend, is gestorven aan een overdosis..' Hij wendde even zijn blik af en slikte. Hij grinnikte in zichzelf. Zijn beste vriend. Dat was wel zo, maar dat was niet alles. 'Hij heette Jack..' Hij keek op en keek Micha aan. Hij was vrij kalm, maar toch bleef het moeilijk.

Micha slikte en keek hem met verdrietige ogen aan. Ze vond het vreselijk om te horen als er iemand dood was gegaan, al helemaal door zo'n reden. En dat het feit dat haar vader nog wel mocht leven. Vreselijk on heerlijk, ze kon er zelfs kwaad om worden. Ze keek even naar de grond 'Sorry', mompelde ze. Toch leek Fritz heel ergens anders te denken waardoor Micha ook begon te twijfelen aan het feit dat hij hetro was.. 'Hoe bedoel je niet alleen je vriend?', vroeg ze achterdochtig.

'Het geef niet..' glimlachte Fritz zacht, en keek haar aan. Maar haar vraag, die deed zijn glimlach verdwijnen. 'Ik..' bracht hij even verbaasd uit, als eerste reactie, en keek haar met grote ogen aan. Damn. Hij had niet gepland om het tegen iemand te zeggen, maar nu Micha het vroeg twijfelde hij. Hij kon haar vertrouwen, en anders zou ze het toch zo uit zijn gedachten plukken. Met een zucht haalde hij zijn hand door zijn haar, en keek betrapt naar Micha. 'Ik en Jack.. We.. We waren een koppel..' Zijn stem klonk zacht en beschaamd wendde hij zijn blik af.

Micha keek hem wat vaag aan, ze had nooit iemand gekend die.. homo was. Niet dat ze het raar of vies vond. In tegen deel, Micha was een enorme voor stander voor homo's.
'Nou dat is toch zeker niets om je voor te schamen!', zei ze met een brede grijns. Micha gaf hem een por in zijn zij en grinnikte. Friztie, homo.

Oh shit. Dat was wat Fritz het eerste moment dacht toen ze niks zei. Misschien was ze er vies van.. Maar zijn gezicht leek op te klaren toen hij haar woorden hoorde. Hij grinnikte even en lachte breed. 'Oke dan,' zei hij als een klein kind, en lachtte. Nu hij het gezegd had was hij blij. 'Tjaa..' zuchtte hij en trok een scheef gezicht. 'Schuif is op, dikzak,' zei hij lachend, en duwde haar opzij, zodat hij bij op het bed kon gaan liggen. Hij sloeg zijn benen over elkaar en zuchtte gelukzalig. Even bleef hij zo liggen, en sloot zijn ogen. 'Je bent de eerste die het weet,' zei hij met een glimlach. 'In Italië toch.' Hij grinnikte en opende een oog om haar aan te kijken.

Micha was sowieso niet zo snel ergens vies van, en al helemaal niet van zo iets. Micha grinnikte en scjoof een stuk op waarna ze naast hem kwam liggen op het bed. 'Wie is hier nou dik he', zei ze met een brede grijns, ze gaf hem een een stoot tegen zijn schouder die waarschijnlijk niet echt hard aan voelde aangezien Micha niet zo sterk was.
'En heb je hier al iemand op het oog?', zei ze terwijl ze haar wenkbrauw wiebelde.

Fritz grinnikte toen hij haar stootje voelde, en duwde zich omhoog, zodat hij zich wat rechter kon zetten. Hij leunde met zijn hoofd tegen het hoofduiteinde van het bed, en keek haar met een brede grijns aan. 'Hmm.. Dat ga ik niet aan jou neus hangen,' zei hij plagerig. 'Tenzij..' Hij wiebelde even met zijn wenkbrauwen en keek haar geheimzinnig aan,'.. Jij mij vertelt wie jij op het oog hebt?'

Micha gooide haar hoofd naar achter en begon lichtelijk te blozen. Even dacht ze aan Dastan en grijnste. Micha lachte en ging op hem zitten. 'Nee, jij eerst', zei terwijl ze hem in zijn zij prikte.
Ze ging dus zo niet vertellen dat ze iemand leuk vond, tenzij hij het vertelde. 'Ik kan het je dwingen om het te laten zeggen', zei ze met een valse twinkel in haar ogen. Niet dat Micha dat ooit zou doen, of misschien wel..

Fritz lachte toen ze bovenop hem kwam zitten en ze in zijn zij porde en werend kruiste hij zijn armen over elkaar. 'Oeh, gaan we dreigen?' zei hij lachend en porde haar snel in haar buik, waarna hij snel ter beveiliging zijn handen weer over zijn buik kruiste. 'Jij koppige pin!' zei hij en grijnsde breed. Damn, hij wou weten wie het was. 'Je kent hem waarschijnlijk niet eens..' gaf hij uiteindelijk toe en grinnikte.

Micha grijnste breed. 'Altijd', zei ze grinnikend. Ze probeerde een open plek de vinden om in zijn buik te prikken maar zijn armen leken alles helemaal bedekt te hebben.
Micha gaf een klein gilletje toen ze opeens zijn vingers in haar zij voelde. Ze probeerde Fritz weer ergens te prikken maar voelde enkel zijn arm. 'Ik zeg het lekker toch niet', zei ze met een brede grijns.
Micha schudde lachend haar hoofd. 'Fritzje, ik ken iedereen!', zei ze overdreven.

Fritz lachte luid toen ze een gil sloeg en grijnsde vervolgens breed. 'Aap!' zei hij lachend toen ze het nog steeds niet wou zeggen, en deed zijn armen van zijn buik weg. 'Niet aanvallen!' zei hij snel, en lachte even. Hij zuchtte even, en legde zijn handen op haar bovenbenen. 'Oke, ik zal het je zeggen.. Maar alleen als jij het daarna ook zegt he!' Hij wiebelde even met zijn wenkbrauwen en keek haar mysterieus aan. 'Ken je Jonathan..?' vroeg hij toch maar wat voorzichtig. Ja, het was Jonathan. 'Hij heeft me geheeld, met zijn zachte handen..' Hij sprak als een verliefd meisje, en grinnikte vervolgens.

Dastan kwam net onder de douche vandaan, en rook nog helemaal naar frisse zeep, en shampoo. Hij was vluchtig in een trainingsbroek geschoten, met een wit schoon t-shirt dat net uit de was kwam. Hij voelde zich fris, en was dan ook in een buitengewone goede stemming. Met dat gevoel liep hij over de gangen, op weg naar Micha's kamer, waar hij best vaak langs was gelopen zonder dat hij dat door had gehad. Zonder aan te kloppen, deed hij de deur open. 'Micha, ik wilde..' Dastan stopte midden in zijn zin, toen hij Micha aantrof, zittend bovenop Fritz. Zwijgend keek hij met open mond, starend naar wat hij voor zich zag. Hij werd meteen uit zijn goede humeur gerukt, als een atoombom op een vredevolle stad. Normaal gesproken had Dastan altijd zijn woordje klaar, maar nu was hij gesnoerd, en kon hij het simpelste geluid niet uitbrengen. Hoe kon ze dat nou doen? En dan nog wel met Fritz! Dastan voelde zich verraden door zijn eigen duitse bloed.

Micha grinnikte en gaf hem nog een keer een prik in zijn maag. 'Hmn.. wel eens van gehoord maar verder niet', zei ze nadenkend. 'Oewh spannend hoor', zei ze plagerig.
Nu moest zij natuurlijk ook vertellen wie ze leuk vond, maar nog voor ze dat kon zeggen stond de persoon die ze leuk vond in haar kamer. Geschrokken keek ze op, ze voelde zich betrapt. Een compleet verkeerd gevoel aangezien ze niets in Fritz zag, en Fritz van homo en vond ene Jonathan leuk. Snel klom ze van hem af en liep naar Dastan. 'Hey', probeerde ze nog enig zins vrolijk te zeggen.

De uitdrukking op Dastan's gezicht was nog verbaasder toen Micha deed alsof er niets aan de hand was. Uit een eerste reactie deed hij enkele stappen achteruit, zodat hij een afstand creeërde tussen Micha en hem. Zowel fysiek als mentaal. Dastan snoof. 'Micha, wat is.. wat,' Dastan keek verward in haar ogen. Hij kon totaal niet uit zijn woorden komen, stomverbijsterd stond hij aan de grond genageld. Wat dacht ze wel niet? Dastan voelde zowel woede, als verdriet, als jaloezie. Alle negatieve emoties die je maar kon bedenken, vloeiden op het moment door Dastan's aderen.

Shit, het was Dastan. Dat had Fritz wel door nadat hij zijn reactie zag, en Micha snel van hem afkroop. Oh verdomme, dit kon toch niet waar zijn. Hij begreep al wat Datan dacht. Snel duwde hij zich recht en stond op van het bed.
Hij slikte onhoorbaar, en keek hoe Micha de zaak probeerde te redden, zonder succes. Hij moest iets doen. Dastan was zijn vriend, en Micha zijn vriendin. Hij mocht dit niet verpesten. 'Dastan, kerl,' probeerde hij hem te bedaren en ging voor Micha staan. 'Dies ist nicht was sie denken.. Het is een misverstand, oké?' Hij probeerde zo kalm mogelijk te praten, en hem gerust te stellen, maar hij was toch lichtelijk in paniek. Hij wou niet dat dit misliep, hij wou niet tussen hen inkomen.

Micha zuchtte diep. Ze kon ook gewoon simpel weg een gedachte in zijn hoofd plaatsten maar dan zou ze waarschijnlijk met schuldgevoel rond gaan lopen, aangezien dat niet veel goeds opleverde liet ze die optie achterwege.
Micha liet haar handen over zijn arm gaan en keek hem met een rustige blik aan. 'Das.. Fritz is gewoon een vriend en we waren aan het dollen', zei ze terwijl ze hem nog altijd oprecht in de ogen aan keek.

Dastan voelde zich kwaad worden, en keek furieus van Micha naar Fritz, en andersom. 'Aan het dollen ja, dat lijkt me wel de juiste benoeming,' siste Dastan. Aan het dollen met Dastan zelf ja, met zijn gevoelens voor Micha. Hij begreep er niets van. Een tijdje werd het stil in de ruimte, dodelijk stil. 'Weetje Fritz,' Dastan keek naar de grond, zijn stem klonk zacht. 'Weet je wat ik had voor jou?' Langzaam hief hij zijn hoofd, om Fritz met tranen in zijn ogen aan te kijken. 'Bloed aan mijn handen, bloed zeg ik je,' Dasten balde zijn vuisten. Hij doelde hiermee op het gevecht, tijdens het bal. 'Op het moment dat jij naar buiten gedragen werd, vocht ik met die kerel. Voor jóu, uit duits eergevoel. En wat krijg ik er voor terug?' Dastan voelde zijn woede steeds meer opbrorrelen, nog erger dan bij Ethan. Het ging hier om zijn meisje, iemand waar hij daadwerkelijk om gaf, voor het eerst sinds jaren.

Fritz slikte opnieuw. Hij luisterde met afgewende blik naar Dastans woorden. Ze leken hem te steken, en hij voelde zich een verrader. Hij kon hem bijna niet aankijken. De tranen in Dastans ogen leken zijn schuld. Godverdomme, Dastan had voor hem gevochten. Hij wist het niet. Hij wist niet dat hij voor hem was opgekomen. Zijn bruder.
Maar het betekende niks. Hij en Micha was niks meer dan vriendschap, maar hij wist niet hoe hij Dastan dat moest laten inzien. Zijn geweten begon tegen hem te roepen. Het was niet zijn schuld! Er was niks ergs aan, het werd alleen maar erg omdat Dastan het niet begreep. Het niet wou begrijpen! Fritz' gevoel kantelde van schuld naar woede. Waarom deed Dastan zo? In plaats van te begrijpen wat er echt gaande was! 'Godverdomme, Dastan!' zei hij kwaad terug. Hij balde zijn vuisten en keek hem kil aan. 'Doe eens moeite! Doe eens moeite om te zien dat hier niks achter zit! Ik zou hetzelfde voor jou doen, kerl, ik zou de klootzak die jou krenkt van kant kunnen maken! Dus waarom geloof je ons niet?!' Fritz leek getransformeerd. Hij zou niet meer de rol van schuldige aannemen! 'Das mädchen kan niet zonder jou! Waarom zou ik daar tussen willen komen?!' Fritz vloekte luid. 'Du bist mein bruder! Stop met me te verwijten!' Hij duldde niks anders. Dit hele gedoe kon de pot op! Hij had níks gedaan, net als Micha.