Jonathan & Franceska's kamer

De kamer bevind zich ergens in de hoek van het huis, en is niet de grootste kamer die je ooit gezien hebt. Toch voldoet het voor twee personen, dus groot genoeg voor Jonathan en Fransecka. De muren van de kamer zijn wit, en op de vloer ligt heel donker hout, dezelfde kleur hout als de rest van de meubels, zoals bedden en nachtkastjes. Omdat de kamer bijna helemaal bovenin het huis zit, en ook nog in een hoek loopt een deel van het plafond schuin af. Over dat schuine gedeelte en het meeste gedeelte van de muur die eraan vast zit is volgehangen met posters van bands en artiesten. Een echte mannenkamer dus, tot nu toe. Er staat een oud stapeldbed, wat op zijn eigen manier wel zijn charme heeft. Het onderste gedeelte is uitgeklapt tot een tweepersoons gedeelte, en er staat ook nog een normaal tweepersoonsbed. Er is één grote inbouwkast, met genoeg ruimte voor twee personen om hun spullen kwijt te kunnen. Verder staat er een oud bureau, en is er ook nog een gedeelde badkamer. Ook staan Jonathan's instrumenten er, die aardig wat plek in nemen.

Regels:

- Kloppen!
- Geen gespam,

Jessy heeft nog geen kamer genoot, so.

Als ze wil mag ze erbij in komen :')

Jonathan liep over de hal, met instructies die moesten leiden naar zijn nieuwe kamer. Al gauw had hij het kunnen vinden, hij vroeg zich alleen af of hij zijn kamer ook met iemand zou moeten delen. Hij klopte op de deur, en wachtte op een reactie die maar niet kwam. Hij haalde zijn schouders op, en duwde de deur langzaam open. Het viel nog best mee hoe de kamer eruit zag, het enige wat hem stoorde was dat het nog zo kaal was. Jonathan zette de tassen die hij bij zich had op de grond, en liepeen paar keer naar beneden om zijn instrumenten op te halen. Zijn drumstel kon hij helaas niet meenemen, maar hij had er vrede mee. Toen alles eenmaal boven stond sloot hij de deur en begon met uitpakken. Hoe sneller alles achter de rug was, hoe sneller hij kennis kon gaan maken met de rest van de mensen die hier woonden.
Na een klein uurtje waren de muren volgehangen met posters, zodat die niet meer zo wit waren. Toch kwam het op Jonathan niet heel erg druk over, hij was niet anders gewend. Bovendien was er genoeg zonlicht dat de kamer in scheen, dus het kwam haast nog gezellig over ook. Zijn kleren lagen inmiddels in de kast, en zijn douchespullen en dergelijke had hij in het kastje in de badkamer gedaan. Zijn instrumenten had hij in een hoek gezet. Het enige waar hij nog niet over uit was, was welk bed hij ging nemen. Hij keek even op en neer tussen de twee opties, en was al gauw verkocht door het stapelbed wat groot genoeg was voor hem.

Francesca stond met het grondplan van het huis in de hand voor de deur. Ze aarzelde even. Was ze wel echt goed gelopen? Ze checkte het nog een keer op het plannetje, en alles bleek te kloppen. Ze zat wel degelijk juist. Oke, dan moest het nu maar gebeuren. Francesca hief haar hand op en klopte op de deur. De eerste keer was het een beetje zacht, maar de tweede was beter. Pfft, altijd die zenuwen en die twijfels ook. Zo erg zouden ze hier vast niet zijn, toch? Ze wist dat haar kamergenoot er al zou moeten zijn. Dat had Benito haar al verteld. Dus wachtte ze nog maar even voordat ze binnen zou gaan.

Jonathan keek verrast op toen hij merkte dat er op zijn deur werd geklopt. 'Huh?' mompelde hij in zichzelf. Er was hem verteld dat hij voorlopig geen kamergenoot zou hebben, dus wie zou er nou bij een nieuweling aan de deur gaan staan. Misschien één van de mensen die het huis runden, of gewoon mensen die nieuwsgierig waren. Met een zwiep stond Jonathan op van het stapelbed, en opende met een glimlach de deur. 'Hallo,' zei hij, en keek het meisje een beetje vreemd aan. 'Eh,' was het enige wat hij wist uit te brengen. Hij wilde eigenlijk een vraag gaan stellen, maar besloot dat het meisje vast zelf wel zou uitleggen waarom ze had aangeklopt.

"Hallo." Bracht Francesca zenuwachtig uit. Oke, waarom stelde hij zich niet gelijk voor? Dan was het makkelijker! Maar blijkbaar wachtte hij af tot zij het zou doen. "Ehm... Dit zou mijn kamer moeten zijn?" Zei ze met een aarzelende blik. Was ze dan toch verkeerd gelopen?! "Ik ben Francesca." Zei ze nog steeds niet helemaal zeker. Misschien herinnerde de jongen het zich weer, als ze haar naam zei ofzo? Misschien was hij vergeten dat hij een kamergenoot zou krijgen. Dat kon best.

Er krulde een glimlach op Jonathan's gezicht. 'Ik heb dus tóch een kamergenoot, er is mij verteld dat ik er geen zou krijgen,' zei hij, en deed een stapje opzij zodat ze naar binnen kon lopen. 'Kom verder, zal ik een tas aanpakken?' vroeg Jonathan opgetogen, nu hoefde hij ten minste niet in zijn eentje weg te rotten, in eenzaamheid. 'Mijn naam is Jonathan,' zei hij. Hij was best enthousisast over het feit dat hij een kamergenote had, hij had nooit echt met vreemden samengewoond. Hij was benieuwd hoe het zou gaan.

"Oh," Francesca lachte opgelucht en stapte naar binnen. "Misschien een miscommunicatie ofzo. Ik ben er toch vrij zeker van dat ik juist ben. Ik heb het plannetje nog gecheckt en alles!" Ze stak het grondplan even in de lucht en glimlachte. "Oh nee, dat hoeft niet. Ik heb niet zo'n zware tassen bij me." Francesca kon haar twee tassen goed de baas. "Ik naam aan dat dát jouw bed is?" Ze wees even naar het hemelbed dat er al een beetje 'gebruikt' uitzag.

Jonathan knikte en glimlachte vriendelijk. 'Ach, ik ben blij dat ik een kamergenoot heb, is altijd gezelliger dan in je eentje een kamer hebben toch?' zei hij. Hij knikte ook bij de vraag of hij het stapelbed in gebruik had. ' Ja, ik heb al uitgepakt, en zoals je ziet heb ik posters opgehangen,' Jonathan keek even richting het schuine plafond, en een deel van de muur bij het stapelbed. Daarna keek hij Franceska weer aan. 'Ik hoop niet dat je dat erg vind?'

NEW

Jonathan zat al de hele nacht rechtop in bed, kijkend uit het raam dat open stond aan de andere kant van de kamer. Slapen kon hij niet. Hij voelde zich rusteloos, klaarwakker. Waar zijn kamergenote was wist hij niet, hij had haar sinds hun eerste ontmoeting niet meer gezien, maar erg veel deed het hem niet. Een beetje tijd op zichzelf, in een rustige kamer deed hem misschien wel een beetje goed. De dekens had hij van zich afgetrapt, en lagen als een hoopje vuil naast het bed. Langzaam stapte Jonathan uit het bed, en liep naar de hoek waar al zijn instrumenten stonden. Hij twijfelde even of hij de viool of zijn acoustische gitaar zou pakken, maar een viool maakte veel te veel lawaai, zeker om 1 uur s'nachts. Jonathan pakte de gitaar op, en sleepte de bureaustoel voor het raam. Hij ging erop zitten zette de stoel op zijn hoogste stand, zodat hij zijn voeten in de vensterbank kon laten rusten. Gelukkig was het raam niet heel hoog, dus kon hij er makkelijk bij met zijn benen. Toen hij eenmaal fijn in zijn stoel zat, begon hij enkele liedjes te pingelen. Zin om te zingen had hij echter niet, zijn keel stond volledig droog, en ergens had hij de behoefte om enkel gitaarklanken te horen. In Rusland zat hij soms de hele nacht zo, tot de zon op kwam. In trance, één geheel met zijn muziek. Thuis kon niemand het horen, en hij hoopte dat het hier ook zo was.