Micha en Nathans kamer

Vrolijk stond Micha op van het bed en rende achter hem aan. 'Zullen we naar het zwembad toe gaan?', vroeg Micha. Ze hield van zwemmen en ze hoorde dat hier tegenwoordig ook een zwembad in de tuin was. Daarbij was het heerlijk weer. Maar ze wist niet zeker of Nathan wel wilde dus wachtte ze even.

Nathan keek haar blij aan. Hij droeg al een zwemshort dus het was perfect voor hem. 'Ja, da's goed!' zei hij opgewekt en glimlachte naar haar. 'Moet je dan nog iets meenemen, ofzo?' vroeg hij terwijl hij haar aankeek, wat hij ondertussen heel graag deed. Hij liep al tot in de deuropening en hield de deur open.

'Nope heb mijn bikini al bij me!', zei ze vrolijk. 'Kom mee we gaan', Micha pakte zijn hand en sleurde hem mee. Hoewel ze niet precies wist welke kant het zwembad was ging ze gewoon een richting op. Verdwaald raken met Nathan was nou ook weer niet zo'n probleem. Stiekem wilde ze hem maar al te graag zien zonder shirt. Enkel in een zwembroek. Weer begon haar hart wat sneller te kloppen en haar glimlach verbreedde zich.

NEW

Micha zat in haar kamer op het bed en staarde naar haar tas. Zou ze? Er was op het moment toch helemaal niemand. Micha zuchtte diep. Waarom had ze het überhaupt mee genomen? Ze was hier toch ook om het af te leren. Haar moeder had het haar duidelijk gezegd. 'Micha, je weet wat er gebeurd', hoorde ze haar moeder in haar hoofd ego'n. Kon zij het helpen? Het was haar vaders schuld dat ze die middelen gebruikte.
Micha liet zich achterover vallen op het bed en sloot haar ogen. Ze vroeg zich af hoe het was met haar moeder. Ze had haar nooit in de steek willen laten, al helemaal niet wetend dat ze nu alleen met haar vader was. Wie weet wat hij haar zou aan doen. Micha ging weer overeind zitten en staarde naar haar tas..

Fritz liep met een sigaret in zijn mond, door de hal. Hier was het, hier sliep Micha. Glimlachend klopte hij even aan, maar wachtte niet op antwoord. Hij had haar niet zo lang gesproken in de eetruimte, maar hij moest toegeven dat hij het aangenaam had gevonden. Met een brede grijns duwde hij de klink naar beneden en opende de deur. 'Hallo kabouter!' Hij had geen idee waarom hij dat riep, maar het klonk goed. Onmiddelijk gooide hij de deur, onuitgenodigd, weer achter zich dicht.

Micha had Fritz'zijn gedachte niet aan horen komen en keek geschrokken op toen hij opeens in haar kamer stond. op de een of andere manier voelde ze zich betrapt, terwijl ze niets verkeerds deed. Tenminste dat was wat hij dacht. Micha was blij dat ze het niet uit haar tas had gehaald en zette een geforceerde glimlach op. 'Oh hey.. lange', zei ze grinnikend.

Fritz keek haar grijnzend aan en fronsde even zijn wenkbrauwen. Ze zag er niet echt oprecht gelukkig uit dat hij langskwam, maarja zeg. Hij nam een stevige hijs van zijn sigaret en liep de kamer in. Een klein grijnsje stond op zijn lippen en hij keek wat rond in de kamer. 'Mooi mooi..' zei hij even en grinnikte. 'Ik verveelde me, dus ik dacht, laat ik kleine Micha nog eens gaan opzoeken!' Hij keek over zijn schouder naar Micha en knipoogde even. Zijn ogen gleden over de koffer die bij haar stond. 'Oh sorry, was je nog aan het uitpakken?' Ze waren hier nu toch al enkele dagen.

Micha lachte en sprong op van het bed. 'Roken is slecht voor je, weetje', zei ze met een brede grijns. Als een jager die zijn prooi wilde besluipen liep ze langzaam op hem af en toen hij de woorden 'kleine Micha' gebruikte nam ze een aanloop en sprong op zijn rug. 'Gehehe, wie is er nu klein he!', zei ze lachend.
Toen Fritz over haar koffer begon sprong ze weer van zijn rug af en slikte. 'Eh, nee.. Ik bedoel ja. Nog niet alles.. eh doe ik later wel', mompelde ze.

'Achjaa, ik weet het, ik zou moeten stoppen want ik ga er van dood en blablabl..' Fritz werd bruusk onderbroken toen hij plots iemand op zijn rug voelde springen. Zijn sigaret viel bijna uit zijn mond en hij kantelde bijna naar achteren van het schrikken en draaide even lachend een rondje. Hij voelde hoe ze losliet en grinnikte, terwijl hij zijn sigaret voor alle veiligheid maar tussen zijn vingers liet steken. Hij grijnsde, en moest lachen om haar actie. Ze maakte hem goedgezind.
Hij fronsde even zijn wenkbrauwen toen hij haar bijna niet verstond omdat ze zo mompelde. Hij grinnikte en wiebelde even met zijn wenkbrauwen. 'Oeh, heeft Micha iets te verbergen?' vroeg hij plagerig en kwam met een brede grijns dichterbij, en staarde met nieuwsgierige ogen naar de koffer.

Micha slikte en keek even angstig naar haar tas. 'Eh, nee gek.. Hoe kom je daar nou weer bij', probeerde ze enig zins krachtig te zeggen, maar het kwam er nogal schor en angstig uit.
Micha zag zijn nieuwsgierige blik op de tas en nog voordat hij er maar aandacht de tas te pakken rukte ze hem van de grond af, waardoor -zonder dat Micha het merkte, een spuitje en een buisje uit haar tas.

Fritz grinnikte en grijnsde zijn tanden bloot. 'Laten we eens kijken..' zei hij plagend en keek naar de tas. Hij stak zijn handen uit om de tas te pakken, maar nog voor hij iets kon doen, ritste Micha hem weg. 'He!' zei hij lachend, 'Dat is niet ee..' Fritz' stem stierf weg, net als zijn grijns. Met een vage uitdrukking staarde hij naar de grond, naar de spullen die uit haar tas waren gevallen. Hij zag wel wat het was, hij had het vaak genoeg gezien. Zat Micha aan de heroïne? Zijn blik doelde op haar. Ze zag er helemaal niet uit als een junkie, integendeel. Ze zag er niet slecht, moe en belabberd uit. Snel greep hij de spuit van de grond. Zwijgend stond hij ernaar te kijken, en draaide het een beetje om het langs alle kanten te bekijken. Hij keek op naar Micha, met een vrij kille blik. 'Wat moet jij met deze brol?' Zijn stem klonk rustig, maar tegelijkertijd confronterend.

Micha hoefde zich niet eerst verschrikt om te draaien om te kijken waarmee hij haar confronteerde. Ze hoefde niet te vragen wat hij bedoelde.. Micha hoorde elke gedachte in zijn hoofd waardoor ze precies wist wat er aan de hand was. Haar kaken stonden op elkaar geklemd en ze draaide zich niet om. Ergens diep van binnen hoopte hij dat hij iets anders vast had dan haar spuit. Maar Micha wist donders goed dat die wens niet zou uit komen.
Langzaam draaide ze zich om en keek met angstige ogen naar Fritz. Wat moest ze zeggen?! 'Dat eh.. zijn mijn medicijnen', loog ze gladjes maar alsnog zo doorzichtig aangezien ze wist dat Fritz net zo goed wist wat hij in zijn handen had als zij.

Fritz kon zijn teleurstelling niet verbergen. Hij was teleurgesteld dat Micha het had meegesmokkeld in het huis, maar hij was vooral teleurgesteld omdat ze loog. 'Godverdomme, Micha, je weet goed genoeg dat ik weet wat het is!' Hij was niet langer kalm, zijn stem klonk luid en kwaad en zijn blik vertelde hetzelfde. 'Wat moet je er mee?! Het is rotzooi!' Kwaad gooide hij de spuit tegen de grond. 'Besef je wel hoe gevaarlijk het is?!' Waarschijnlijk wel, maar het kon hem niet schelen. Hij was verbaasd en ontdaan door zijn ontdekking. Van Micha had hij het echt niet verwacht. Hij had al vaak genoeg de gevolgen gezien, en hij wou niet dat Micha hetzelfde overkwam.

Micha beet op haar lip en probeerde haar regelmatige adem te behuoden terwijl ze hem altijd nog zo kalm mogelijk aan keek. Toch, toen hij begon te schelden werd het een stuk moeilijker om haar masker op te houden. 'Fritz.. serieus het zijn enkel medicijnen', probeerde ze tevergefs.
Micha keek met een gekwelde nlik naar het buisje dat open knapte op de grond. De pijn in haar gezicht was zo duidelijk zichtbaar dat het leek alsof haar huid zou scheuren.

Fritz keek haar aan en schudde ongelovig zijn hoofd toen ze het opnieuw ontkende. Hij zag haar blik wel, hoe ze ernaar verlangde. Alsof ze zin had om het gaan op te likken om het toch maar niet kwijt te zijn. 'Stop met liegen, Micha!' Hij zette een stap naar haar toe en greep haar bij haar schouder, waardoor ze hem wel moest aankijken. Met een doordringende blik keek hij haar aan. 'Waarom lieg je erover?' vroeg hij haar confronterend.

Micha staarde vol leegte in haar ogen naar de grond waar zo juist haar verslavings middel was gevallen, pas toen ze ruw bij haar schouders werd gepakt keek ze wezenloos terug naar Fritz. Hoe het mogelijk was wist ze niet, maar Micha had haar gevoelens gewoon uit gezet. 'Fritz, en zijn enkel medicijnen en nu kan ik weer nieuwe halen', de zin kwam er toonloos uit en Micha staarde hem recht in de ogen, zonder een enkele emotie.

Fritz geloofde zijn oren niet. Haar blik deed een koude rilling over hem lopen, en hij snapte niet zo ze hier zo kon blijven staan liegen, terwijl ze wist dat hij het al lang doorhad. 'Weer nieuwe halen?!' herhaalde hij ongelovig, en ruw raapte hij de koffer van de grond en kapte hem om, waardoor er tientallen spuiten uitvielen. 'Is dit nog niet genoeg dan? Ga je hier nog niet aan kapot?! Je beseft niet hoe je je in de problemen werkt, door het mee te brengen! Wat als ze je ontdekken? Of als onze huisgenoten ervan horen? Godverdomme Micha..' Opnieuw vloekte hij. Hij kon er niks aan doen, hij was kwaad. Kwaad om wat hij ontdekt had. En kwaad om Micha.

Micha keek hem nog altijd aan met alle leegte die ze bezat. 'Ja nieuwe.. ', zei ze strak, toonloos. Micha keek naar hoe Fritz de koffer opende en zuchte. 'Aan medicijnen ga je niet kapot Fritz, ze maken je beter', haar stem klonk zo manipulerend dat het eng was. Zo toonloos dat het leek alsof er geen ziel meer in haar zat.
In een rechte lijn liep ze naar de koffer toe en hurkte neer bij haar spuitjes die ze zonder haast weer netjes begon te ordenen in haar koffer.

Fritz snapte het niet. Hij snapte het echt niet! Ze leek hem niet te verstaan, zijn woorden leken niet tot haar door te dringen! Ze leek gehersenspoeld. Gehersenspoeld door die troep, waar Fritz genoeg van afwist. Ruw greep hij haar kraag vast en trok haar recht, en keek haar strak aan. Haar ogen leken leeg, en dof. Had ze net nog gespoten ofzo? Hij wou niet graag doen wat hij deed, maar hij deed het uit hoop dat het effect zou hebben.
Met zijn vlakke hand gaf hij haar een slag in haar gezicht. Zijn handpalm raakte haar kaak. Hard genoeg. Het ging snel, en hij deed het zonder na te denken. Als dit de manier was om Micha bij zinnen te krijgen, dan had hij er geen spijt van. Met zijn andere hand hield hij haar nog steeds vast bij haar kraag.

Micha slikte, ergens die van binnen leek haar masker te scheuren van angst. Angst om betrapt te worden. Micha slikte, maar niet hoorbaar genoeg om Fritz anders te laten denken. Pas toen de klap in haar gezicht aan kwam leek al haar gevoel weer terug te komen. ook haar pijn. Haar hoofd vloog mee en met grote verbaaste ogen keek ze terug naar Fritz. Ze kromp in elkaar van angst en leek nu nog kleiner dan dat ze al was.

Fritz zag de verandering in haar blik, en hij werd kalm. Even sloeg hij zijn blik neer, maar hij mocht nu niet afgeven. Kordaat keek hij weer op en keek haar aan, maar dit keer zachter dan eerst. Voorzichtig liet hij haar kraag los, en bleef haar aankijken. 'Micha, stop toch met die brol..' Zijn stem klonk warm, en hij zuchtte even. 'Het maakt je leven kapot..' Zijn hand bracht hij zacht naar haar bovenarm, en streelde haar even.

Micha hijgde zachtjes van schrik en pas toen alles door drong werd ze boos. Natuurlijk werd ze boos, gewoon omdat ze wist dat Fritz gelijk had. Ze sloeg zijn hand weg van zijn schouders en kroop weg terwijl ze snel haar koffer pakte en hem dicht ritste. 'Rot op', zei ze met een kille stem.

Fritz was een moment verbaasd, maar waarom was hij dat? Hij had haar gewoonweg een klap in haar gezicht gegeven. Hij slikte even en keek hoe ze naar haar koffer toekroop. Haar woorden leken hem een een klap te geven. 'Micha..' zei hij verontschuldigend. 'Kom op..' Voorzichtig ging hij naar haar toe, en hurkte bij haar neer. 'Ik wou je niet.. kwetsen, maar..' Hij wou haar gewoon helpen. Mooie actie.

Micha keek hem met kwade betraande ogen aan terwijl ze haar koffer veilig acter zicfh neer op het bed legde. 'Rot op Fritz.. ', snoof ze. Deze keer met een twijfelende ondertoon. Erens wilde ze nu heel hard huilen en helemaal niet dat hij weg ging. Maar dit was haar geheim, en hij wist het..
Er liep een traan over Micha's wang die ze niet langer kon inhouden en snel keek ze naar grond. Ze zette haar kaken op elkaar en probeerde rest in te houden.

kFritz zuchtte, maar hoordIe de twijfel in haar stem. Hij zag de traan over haar wang rollen, en het deed hem pijn. Maar toch dwong hij zichzelf niet aan haar toe te geven en hier te blijven. Langzaam stond hij weer op. 'Je kan me vertrouwen, Mich,i ik verraad je niet. Ik ben gewoon bezorgd.' Ik weet hoe het je kapot maakt..
'Alsjeblief, Micha..' Hij smeekte haar om hem te vertrouwen, ze moest weten dat dit voor haar eigen bestwil was.