Het zwembad

Nathan glimlachte om haar woorden. Ze kon redelijk overdrijven, want zó'n sixpack had hij nu ook weer niet. Hij grinnikte en liet haar met plezier zijn hand vastnemen. Hij voelde zich geprezen. Een beeldschoon meisje nam zijn hand vast. Ze werd niet afgeschrikt door het feit dat hij zo gesloten was. Misschien had het te maken met het feit dat hij niet moest praten om zich verstaanbaar te maken tegenover Micha. Ze kon horen wat er in hem omging.
Aan de rand van het zwembad glunderde hij, en liet haar los zodat hij zich kon afzetten, en sprong met een vrij grote plons in het zwembad. Hij voelde hoe hij ondergedompeld werd in het verfrissende water, en van zodra hij kon zwom hij weer naar boven en haalde snel zijn hand door zijn kletsnatte haar. Hij glimlachte naar Micha, op een manier en met een gevoel dat hij niet kende.

Micha grijnsde en wachtte even tot dat Nathan het water in was. Daarna sprong ze er zelf vrolijk in en gaf een gilletje toen het koude water haar lichaam raakte. Naar adem happend kwam ze boven water en ze gooide haar haren naar achter. Ze lachte terug naar Nathan en zwom naar hem toe. Toen ze bij hem was sloeg ze haar armen weer op zijn nek heen en keek hem met twinkelende ogen aan. Micha wist al lang wat Nathan voor haar voelde, maar Micha liet haar eigen gevoelens nog niet echt toe.

Toen Micha haar haren naar achteren gooide, leek het in Nathans ogen als in een van die reclamespots. Hij slikte, maar zijn glimlach leek niet meer van zijn gezicht af te gaan. Opnieuw voelde ze haar armen om zich heen. Haar ogen maakten hem gek, maar hij was nooit het type dat zich liet gaan. Nu was een goed moment. Hij had het al op hun kamer kunnen doen, maar nu leek het nog beter. Maar er was ander volk bij. Misschien had hij het toch beter op de kamer gedaan, dan waren ze onder elkaar. Zijn ogen gleden naar beneden, naar haar lippen. Ze waren aanlokkelijk, maar snel keek hij haar weer aan. Met zijn grote, verwarde ogen.

Micha grijnsde en zag hem heel even kijken. Langzaam zwom ze met hem naar een hoekje van het zwembad terwijl ze nog steeds haar armen om zijn nek had gewikkeld. Toen Micha in het hoekje stond voelde ze haar hart weer als een gek te keer gaan. Wat was ze blij dat Nathan geen gedachte kon lezen. Er vlogen miljoenen stemmen door zijn hoofd die zeiden dat ze het niet moest doen, maar andere zeiden ach wat boeit het. Je klooit wel vaker wat aan.
Micha keek heel even naar beneden en toen gleden haar ogen weer naar zijn lippen. Langzaam boog ze naar voren en drukte een klein kusje er tegen aan.

Met haar blik op haar afgetrapte gympen gericht, liep Dana met haar handen half in de zakken van haar spijkerbroek naar het zwembad. Niet zo zeer om te zwemmen, want anders had ze wel zwemkleding aangetrokken. Maar meer om te kijken naar een paar mensen waarmee ze het huis deelde, een beetje gezichten uit haar hoofd leren en zo stilletjes misschien ontrafelen hoe sommige heette.
Daarbij, kon ze geen eens zwemkleding aantrekken, omdat ze dat niet had. Ze ging nooit zwemmen, want dat was ten strengste verboden door haar vader. Want als mensen haar blauwe plekken zouden zien, was hij bang dat ze hem zou verlinken. Maar ze wilde niet eens gaan zwemmen. Ze schaamde zich voor de blauwe plekken en ze had er helemaal geen zin in als er vragen over kwamen. Ze wilde de vragen niet beantwoorden. Ze wilde er geen woord over spreken met mensen die ze niet kende en nog niet goed kon vertrouwen.
Stilletjes ging ze op de grond zitten, een kleine 3 meter bij het water van het zwembad vandaan. Daar ging ze zwijgzaam kijken naar iedereen die er was en aan het genieten was van het water.

Nathan voelde zich tintelen over heel zijn lichaam toen ze haar lippen op de zijne drukten, ookal was het maar zo kort. Hij keek haar aan, en zijn ogen straalden. Ja, dat was wat hij bedoelde. Dat was wat hij wou, ze wist het. Hij had het gevoel dat ze hem al volledig kende, maar misschien was dat haar kracht. Daar dacht hij nu niet aan. Nu kon hij niet meer terug. Zij had de eerste stap gezet, dus nu moest hij verdergaan, en eigenlijk wou hij niets liever.
Zijn hand ging onderwater naar haar heup, en legde zich daar neer, het ging als vanzelf. Hij leunde naar voren en terwijl hij haar lippen proefde, nu langer dan de vorige keer, sloot hij zijn ogen. Hij was best trots op zichzelf, maar momenteel genoot hij enkel van haar.

Micha legde haar eigen hand op die van Nathan en kneep er zachtjes in terwijl ze hem intens terug zoende. Ze werd totaal in beslag genomen door zijn zachte lippen die op de hare lagen, door alle emoties die los barstte alsof ze vast hadden gezeten in een cel. Micha hijgde zachtjes tijdens het zoenen en bracht haar hand naar zijn nek en duwde hem nog wat meer tegen haar aan. Natuurlijk was ze weer veel te impulsief bezig, maar hij was moeilijk te weerstaan.

Val had een tijdje zitten morren tegen zichzelf, maar toen ging haar aandacht opeens naar een nogal duister figuur. Eerst dacht ze dat het een jongen was, door de kleding. Maar toen ze beter keek bleek het een meisje te zijn. Dat vond ze goed, ze wasjongens even beu nu. Val stond op en liep op de vreemdelinge af. "Hallo." Begroette ze het meisje. Interesting.

Verbaasd keek Dana op toen ze opeens een woord hoorde, dat veel duidelijker was te horen dan de andere woorden die gesproken werden. Even was ze verbouwereerd toen ze een meisje voor zich zag staan. Een meisje, die haar uit het niets begroette. Háár begroette. Dat was ook voor het eerst sinds maanden dat iemand haar vrijwillig gedag had gezegd. Misschien zou dit huis dan toch wel meevallen.
'Hi,' zei ze zachtjes en wat schor, waardoor het bijna onverstaanbaar werd. Maar meer kon ze op het moment dan ook niet uitbrengen. Ze was vergeten hoe het was om vrienden te maken. Hoe het moest, om jezelf voor te moeten stellen.

Het duurde precies een tijdje voordat het meisje antwoord gaf. En wat er uiteindelijk uit kwam, was ook niet veel soeps. Valentina zette een hand op haar heup en glimlachte vrolijk. Hoewel ze eigenlijk alles behalve vrolijk was. "Ben jij nieuw hier? Ik heb je nog nooit gezien." Vroeg ze maar, om gewoon ergens te beginnen. Ze vond het meisje wel iets hebben. Ze was duidelijk specialer dan de meeste wijven hier.

Met een verontschuldigende glimlach keek Dana haar aan. 'Ja, dat klopt. Ik ben hier later aangekomen,' zei ze en dwong zichzelf om wat luider te spreken. Kom op Da, ze zal je heus niet opvreten! siste ze zichzelf toe in haar gedachte, in de hoop dat ze zichzelf wat meer moed in kon spreken.
'De naam is Dana,' zei ze terwijl ze zich recht stelde en haar hand naar het meisje uit stak. Ondertussen bekeek ze het meisje van top tot teen. Ze had echt een huid om jaloers op te zijn. Evenals haar haarkleur en haar ogen. Zou het allemaal natuurlijk zijn, vroeg ze zichzelf af. Of zou het zo een tutje zijn, dat haar uiterlijk o zo belangrijk vond? Het maakte haar nieuwsgierig, maar ze durfde het niet te vragen. Bovendien zou dat ook helemaal niet netjes zijn.

"Ach zo." Val knikte sloom. Toen ze de hand zag gaf ze er snel een kneepje in. "Valentina. Ik zit hier al een tijdje." Val merkte wel dat het meisje haar nogal aan het aanstaren was. Maar goed, dat deden ze wel eens... Aangezien ze nogal wit was. Zolang zij niet ook met vreselijke bijnamen zou komen, vond ze het best.

Toen Dana haar naam hoorde, knikte ze even als bevestiging dat ze haar goed verstaan had. 'Valentina,' herhaalde ze zachtjes in zichzelf en keek haar toen weer met een glimlach aan. 'Nou, aangenaam zullen we dan maar zeggen? Waar kom je precies vandaan, als ik vragen mag?' vroeg ze voorzichtig en op beleefde toon, terwijl ze oogcontact probeerde te houden. Maar dat was moeilijker dan ze gehoopt had. Waarom was het voor haar altijd zo moeilijk om met onbekende mensen oogcontact te houden!? Waar was ze bang voor? Soms, snapte ze zichzelf echt niet.

"Tivoli." Antwoordde Val luchtig. "Niet zo ver van hier, zo'n 30 kilometer maar." Vertelde ze er nog bij. "Waar kom jij vandaan? Heb je al wat mensen leren kennen? Er lopen er hier een paar hele rare rond..." Val keek boos naar de richting waar Davin was verdwenen. Pfft.

Nog nooit had Nathan zich zo licht gevoeld. Dit was echt. Dit was voor eeuwig. Geen seconde stond Nathan erbij stil dat dit ook niets kon betekenen. Dat dit net zo goed een pleziertje kon zijn. Nee, voor Nathan zou het blijven duren. Zijn eerste échte kus. Het eerste meisje dat hem begreep, het eerste meisje waar hij oprecht iets voor voelde. Vanaf nu geloofde hij in liefde op het eerste gezicht. Hij voelde haar vochtige hand in zijn nek, en zijn arm krulde om haar middel. Wat gebeurde er met hem? Hij leek zijn afstandelijkheid kwijt te zijn. Man, ze was zo mooi. En ze was van hem. Toch?

Micha liet even los en gaf hem nog een paar kleine kusjes op zijn mond. Hij was gewoon te mooi om waard te zijn. Heel even keek ze weer naar het water, moest ze hier wel mee door gaan? Ze was bang dat ze hem misschien pijn ging doen. Normaal gesproken boeide Micha het niet zo veel met wie ze zoende of wat aan klooide, maar met Nathan leek het opeens zo serieus. Bijna beangstigend.

Dastan's handdoek bungelde om zijn nek toen hij richting het zwembad liep. Het aanlokkelijke water lag er wat stilletjes bij, het vroeg er gewoon om dat Dastan erin zou duiken, en snel ook. Dastan nam een aanloop richting de duikplank, en vlak voordat hij erop rende gooide hij zijn handdoek af die intussen wilder was gaan bungelen. Met een sierlijke, maar toch een strakke duik belandde hij in het water. In een ogenblik was hij weer boven water, man wat friste dat op. Ineens zag hij Micha met een of andere onbekende kerel in een hoekje staan, en trok zijn wenkbrauw op. Dastan had dus toch gelijk gehad, ze was niet zo geïnteresseerd als ze zich deed voor komen. Dastan snoof even, en klom toen weer op de kant. Hij wuifde even naar Valentina, en nam toen een volgende duik.

'Ik vrees dat ik ook bij die rare hoor,' grinnikte Dana zachtjes als reactie op Valentina haar opmerking. Hoewel ze erbij lachte, meende ze wel wat ze zij. Ze behoorde niet echt tot het "normale" soort mensen. Dat had ze jaren lang ook aangehoord. En dan ook vooral vanwege de manier waarop ze zich kleedde. Goedkope kleding, dat meestal nog bij de mannen mode hoorde ook. Maar dat kwam gewoon omdat ze het altijd moest krijgen van haar ouders. Zakgeld had ze nog nooit in haar hele leven gekregen en een baantje mocht zeker niet voordat ze een mbo opleiding had afgemaakt. En aangezien al het geld altijd op ging aan de alcoholverslaving van haar vader, liep ze altijd in de goedkoopste kleding die er te krijgen was rond.
'Ik kom uit Korea, uit de stad Seoul. Vandaar dat mijn accent af en toe nog wel eens... een uitwijking kan hebben, om het zo maar even te noemen,' legde ze uit en glimlachte verontschuldigend, alsof ze er iets aan kon doen dat ze in Korea geboren was en zo een accent had.
'Ik heb nog niet echt mensen ontmoet. Tot nu toe maar één persoon. Maar ik ken haar naam niet eens. Meisje met rood haar, niet erg lang...' legde ze uit en keek Valentina vragend aan. Misschien wist ze wel wie ze precies bedoelde?

Davin kwam terug aan gelopen,maar dit keer met een zwemshort en een handdoek. De laatste tijd,sinds hij hier was, was hij gewoon niet meer de Davin die hij zou moeten zijn. De Davin die ze hier niet kende, maar hij kende iedereen nog zowat niet. Door in zijn gedachten te verzonken zijn struikelde hij bijna over Zita. Nog maar net kon hij over haar stappen. 'Sorry,mijn fout.' Hij glimlachte even verontschuldigend en ging terug in zijn stoel liggen,-ja zijn stoel dus wegwezen als je er in lag, en ging daar wat piekeren over zijn toekomst plannen. Zo snel mogelijk weg van dit oord. Een appartement,job en universiteit. Moest lukken met het freak zijn.

Valentina grinnikte en ze zwaaide afwezig terug naar Dastan. En dat het meisje zei dat ze raar was... Ja nou, dat zou ze zelf wel uitmaken of dit meisje er voor haar bij hoorde of niet. Maar tot nu toe had ze zich nog niet aan haar geïrriteerd, dus dat was zowieso al positief! "Wauw!" Zei Val oprecht onder de indruk toen het meisje zei dat ze uit Korea kwam. "Dat is dan weer zo aan de andere kant van de wereld." Mopperde ze, ontevreden over haar eigen afkomst. Waarom was zij niet zo exotisch? Nouja, ze wist niet welke nationaliteit haar biologische ouders hadden, maar zijzelf wel in elk geval opgevoed als een volbloed Italiaanse. Pfft, boring!
"Hm, er lopen hier twee meisjes met rood haar rond. Maar ik ken hen ook niet hoor." Val haalde haar schouders op. Ze maakte wel kennis met mensen die haar interessant leken. De rest kon voor haar part van de wereldbol afvallen.

Micha keek geschrokken om toen er iemand het water in plonsde. Het ergste was dat het Dastan was. Fijn, wat zou hij nu wel niet denken? Ze keek even naar Nathan, zou hij het erg vinden als ze even naar hem toe ging? Of misschien was het beter om gewoon weg te gaan, in ieder geval weg uit dit hoekje..

Nathan had haar wel zien kijken. Eerst wendde ze haar blik af, en toen naar de gozer die in het water sprong. Het was wel duidelijk dat ze naar hem toe wou. Het beste wat hij kon doen, was haar laten gaan, niet? Hij loste zacht zijn arm om haar middel, en probeerde een guitige glimlach op zijn gezicht te persen. 'Ga maar hoor,' probeerde hij te zeggen alsof het niks was. Waarom voelde het zo slecht om haar naar een andere gast te laten gaan? Hij drukte haar nog snel een kus op haar lippen, al voelde het wat onnatuurlijk, en misschien zag het er zo ook wel uit.

Micha keek met een gekeweld gezicht naar hem. Aangezien ze al zijn gedachte kon lezen wist ze heus wel hoe hij er werkelijk ober dacht. Ze zette een kleine glimlach op haar gezicht en schudde haar hoofd. 'Nee, kom ik weet waar we heen kunnen gaan', zei ze met een grijns. Ze sloeg haar armen weer om hem heen en kuste hem uitgebreid.

Nathan had nooit gedacht dat hij zo gelukkig kon zijn om het feit dat iemand zijn gedachten las. Hij glimlachte, en kon niet genoeg krijgen van haar warme kussen. Waar dan? vroeg hij haar in gedachten. Hij was benieuwd, naar vanalles, maar vooral naar Micha. En hen. Hij twijfelde er niet aan dat er een "hen" was, maar daarnet kreeg hij toch even schrik. Dat was dus jaloezie.

Micha grijnsde, 'Hmn wat dacht je van .. de bieb', het klonk misschien ontzettend saai maar Micha had iets gehoord over een zesde boeken kast, wat leuke dingen kon betekenen. Maar toen ze zijn tweede gedachte hoorde verstijfde haar gezicht. Niet dat het erg opvallend was maar het dat Nathan hun twee als 'hen' zag maakte haar vreselijk zenuwachtig.