De woonkamer

Fritz keek haar met venijnige ogen aan. Man, hij had nu al de pest aan haar. 'Hou jij je maar kalm, blondie,' snauwde hij vernederend. Even bleef hij haar aankijken en schudde toen zijn hoofd. 'Waarom sta ik hier eigenlijk nog?' mompelde hij lastig. Met een geïrriteerde zucht draaide hij haar de rug toe. Terwijl hij richting de deur liep mompelde hij nog kwaad: 'Hure', zodat ze het net kon verstaan, als ze Duits verstond tenminste. Hij graaide de appel mee en liep met grote passen de woonkamer uit.

"Eikel!" Schreeuwde Val nog door het hele huis. Ze had dat laatste wat hij gezegd had niet verstaan, maar ondanks haar haarkleur was ze niet dom! Ze wist wel dat het geen lief woordje was geweest. Val raapte met woedende bewegingen haar kapotte tijdschrift op en gooide het in de vuilbak. Daarna werd ze langzaam weer rustig. Nu pas besefte ze eigenlijk dat ze misschien wel een beetje te boos was geworden. Maar ze had al een pesthumeur gehad en dan deed die jongen ook nog zo vervelend! Kon zij het helpen dat ze soms nogal agressief was? Dat was gewoon zo. Niks aan te doen.

New


Dastan liep met een biertje de woonkamer in, het soort drank dat hij eigenlijk maar zelden dronk. Hij was meer een liefhebber van de sterke alcoholische drank, maar dit voldeed wel even. Met een diepe zucht liet hij zich op de bank zakken, en keek om zich heen. Hoewels hij hier al eerder was geweest, had hij de ruimte echt totaal niet in zich opgenomen. Dat gebeurde hem wel vaker, dan interesseerde het hem op dat moment gewoon niet. Dastan verveelde zich stierlijk, en hij had ook geen idee waar Valentina was. Het werd tijd dat hij eens wat ging ondernemen in dit huis, hij kende nog amper iemand. Misschien een feestje hier geven ofzo? Dat was ook geen optie. Nogmaal liet hij een diepe zucht schieten, het zou allemaal wel komen.

Terwijl Fritz opnieuw een sigaret opstak, en zijn aansteker weer wegstopte, kwam hij de woonkamer binnen. Hij wist van zichzelf wel dat hij veel rookte, maarja. Hij had niet echt de behoefte om er mee te stoppen. Hij hield zijn sigaret tussen zijn duim en wijsvinger en trok er even stevig aan. Hij keek op en zag de gast op de bank zitten. He, de eerste gozer die hij hier tegenkwam. 'Pff, gelukkig is die witharige al weg..' zei hij grinnikende en liep richting de bank waar de onbekende zat. Hij zette zich neer aan het andere uiteinde van de bank, en legde zijn arm languit op de leuning, met een zucht. 'Hey,' zei hij effe snel, en trok opnieuw van zijn smeulende sigaret.

Dastan keek aandachtig naar de jongen die zojuist binnen was komen wandelen, hij deed hem erg denken aan de type jongens waar hij in Berlijn altijd mee omging. 'Witharige?' momelde Dastan onverstaanbaar. Het kon toch niet zo wezen dat hij het over Val had? Hij ging er verder maar niet op in, en groete de jongen met een simpele handbeweging. Dastan nam nog een slok van zijn bier, en keek toen haast in trance naar de sigaret die de jongens tussen zijn vingers had. Dastan was na jarenlang roken eindelijk gestopt - nouja, deels - , hij rookte enkel nog op feesten en dergelijke. Eens een roker altijd een roker, zoals ze zeggen. 'Je bent de eerste gast die ik hier zie,' zei Dastan grinnikent. Nou had hij ook nog niet veel moeite gedaan om kennis te maken, maargoed, dat telde volgens hem niet mee.

Terwijl Fritz de rook uitblies, bekeek hij hem even. Coole kerel, dat zag je direct. Hij grinnikte om wat hij zei. 'Ik dacht net hetzelfde,' zei hij met een grijns, en knikte even goedkeurend. Fritz fronsde even zijn wenkbrauwen en volgde de gast zijn blik, die duidelijk vasthing aan zijn sigaret. Hij grinnikte even en stak zijn sigaret in de lucht. 'Moet je eentje hebben? Je lijkt er een nodig te hebben,' zei hij met een brede grijns. Even herhaalde hij de woorden die de gast zonet gezegd had in zijn hoofd, en probeerde een accent of een aanwijzing van waar hij was te achterhalen. Fritz zelf had een vrij licht, maar toch duidelijk accent. Hij sprak met zijn oom altijd Duits in Engeland.

Dastan grinnikte. Hij wist dat hij er kapot aan zou gaan, het vele drinken en daarnaast nog het roken. Het was een wonder dat hij niet graatmager was geworden. Dastan knikte uiteindelijk toch. 'Eentje dan,' zei hij, en pakte de sigaret van de jongen aan. Een aansteker had hij zelf wel, ondanks dat hij niet meer rookte, had hij er nog wel altijd eentje op zak. Uit gewoonte, dacht hij. Opeens drong het accent van de jongen tot hem door. 'Ben je een duitser?' vroeg hij, haast verrast. En hij maar denken dat hij de enige duitser hier zou zijn. Verdomd, wat een toeval. De jongen beviel Dastan wel, deed hem denken aan thuis, in Berlijn.

Fritz grinnikte, en gaf hem met plezier de sigaret. Terwijl hij de sigaret aanstak, nam hij nog een hijs van de zijne. Verrast door zijn woorden blies hij de rook uit. 'Ich wußte es!' Zijn gezicht leek helemaal op te hemelen. 'Ik zag het al direct!' Hij lachte blij en stond op om hem een hand te geven. 'Laat me raden, Berlijn?' zei hij zeker van zichzelf en bokste hem tegen zijn schouder. Hij zag het aan zijn stijl. Ein Berliner. 'Man, je weet niet wat een opluchting dit is! Hoe heet je, bruder?' Dit vond hij echt de top. Hij had nooit verwacht dat er hier in het afgeleefde Italië een Duitser zou zitten.

Enthousiast keek Dastan de jongen aan. Dit was nou het soort duitse openheid waar hij van hield. 'Berlijn, siecher!' zei Dastan, met een brede lach op zijn gezicht. 'Ik neem aan dat jij daar ook vandaan komt, je doet me denken aan mijn oude freunden daar,' zei Dastan. Hij vond dit net zo geweldig als de jongen duidelijk maakte. 'Dastan is de naam, Dastan Deschner!' zei Dastan, trots op zijn naam. Vlug nam hij een hijs van zijn brandende sigaret, en keek de jongen toen weer aan. 'En wat is de naam van mijn vriend hier?' vroeg hij, nog steeds laaiend enthousiast. 'Wat een toeval,' nog steeds even ongelovig liet Dastan zich weer zakken op de bank.

'Jawohl!' riep Fritz toen Dastan zijn vermoeden bevestigde. 'Ja, ik ben van Potsdam, maar ik zat cónstant in Berlijn! Ich bin ein Berliner!' zei hij lachend en zette zich terug neer in de zetel. 'Deschner!' herhaalde hij zijn naam, alsof hij blij was een Duitse naam te horen. 'Felix Sassen, maar zeg maar Fritz.' Hij lachte opgewekt, en gooide zijn hoofd naar achter, terwijl hij een opgeluchte zucht liet ontsnappen. Terwijl hij ongelovig zijn hoofd schudde, bracht hij zijn sigaret naar zijn lippen en nam een hijs. 'Eindelijk nog iemand die weet wat hij mist! De taal, de mensen.. Die Mädchen!' Hij lachte hard, alsof hij zijn geluk niet meer opkon. 'Oke, ik moet toegeven dat ik nog niet veel grietjes gezien heb hier, en diegene die ik ontmoet heb, die Valentina, die mocht er wezen, maar wat er hier over straat loopt bezorgt me toch heimwee!' Hij kon soms nogal overdrijven en was daar soms nogal grof bij, maar de meesten tilden daar niet zo zwaar aan.

'Was ein glück!' riep Dastan, blij dat er in dit huis toch iets van zijn thuisland was, duits bloed. Echt duits bloed. 'Frits Sassen dus, veel gehoorde achternaam,' Dastan nam nog een hijs van zijn sigaret, het verbaasde hem dat het net zo moeiteloos ging als eerder. Daarna nam hij nog een slok van zijn biertje, en zette deze op tafel. Hij ging voorover zitten, met zijn ellebogen steunend op zijn knieën. Dastan knikte instemmend op Fritz opmerking over de meisjes hier, maar toen de naam Valentina vil knapte er iets in hem. Het was ook te mooi om waar te zijn dat Dastan de enige was die haar schoonheid opviel. 'Dan ben je niet de enige die Valentina opviel..' zei Dastan, met een bijna vals grijnsje. 'Ik ben met haar wezen stappen, en je weet hoe dat gaat,' zei hij. Dastan ging er niet teveel woorden aan vuil maken, Fritz moest het maar zien als een soort waarschuwing. Het was een goede kerel, dat was zeker, maar aan dat meisje moest hij niet zitten. Dastan grinnikte. 'Dus sprake van heimwee, nog niet echt last van,'

Fritz moest lachen, terwijl hij naar voorleunde en de as van zijn sigaret aftikte in een asbakje op de salontafel, en vervolgens er weer even van trok. Terwijl hij weer naar achteren ging zitten, verscheen er een brede grijns op zijn gezicht en wiebelde hij even met zijn wenkbrauwen. 'Valentina? Wirklich?' zei hij een beetje ongelovig, en grinnikte geniepig. 'Man man man, ale meteen prijs?' Hij moest lachen en dacht even aan Val. Oke, ze was knap, maar hij moest haar niet hebben. 'Wees gerust, Deschner, she's all yours!' Hij grinnikte opnieuw en haalde even zijn hand door zijn haar. 'Maar.. gaan stappen? Wat mag ik daar onder verstehen?' Opnieuw trok hij van zijn sigaret, maar hield zijn ogen op zijn nieuwe vriend gericht. Nu werd het interessant.

Devynne kwam met een koffer de huis kamer in gelopen en wist niet zo goed waar ze precies was. Eigenlijk was ze op zoek naar haar kamer maar kon het niet vinden dus besloot ze maar naar iemand op zoek te gaan die het misschien wel weet. 'Oh hee, kan een van jullie me vertellen waar ik de kamers kan vinden?', vroeg ze met een glimlach. Misschien had ze bij binnen komst wél gewoon naar boven moeten lopen, maar ja wat sociale contacten aan maken kon ook geen kwaad.

Fritz keek nog steeds naar Dastan en wachtte op een degelijke, en liefst sappige uitleg. Die Val leek een beest, dus hij was benieuwd wat er daar gebeurd was tussen hen. Plots hoorde hij een vrouwenstem uit de richting van de deur, en met een gestoorde frons keek hij om, die onmiddelijk verdween toen hij zag wat een schoonheid het was. Haar ogen waren donker geschminkt, daar hield hij wel van. Hij grijnsde even. Eigenlijk had hij geen zin om haar een weg te wijzen, want hij zat hier net zo lekker met z'n nieuwe vriend te praten. Maar ze was wel knap. Hij wist niet goed wat Dastan ervan vond. Even wierp hij hem een veelzeggende blik toe en keek toen weer grijnzend in haar richting. 'Ja, dat kunnen we wel! Als je zegt hoe je heet, tenminste!' Hij grinnikte en bokste Dastan even tegen zijn schouder. Hij trok er zich even niks van aan hoe hij zich gedraagde. Soms had hij even zin om zich te gedragen als een player, zoals nu wel een beetje.

Devynne glimlachte en zette haar koffer neer. Ze stapte op hen af alsof ze de twee al jaren kende en stak haar hand uit. 'Devynne Scilingo, maar zeg maar Dev', zei ze met een knipoog. Tja ze hoefde haar niet gelijk naar haar kamer te brengen, ze konden hier ook even blijven om kennis te maken. Misschien was dat wel beter dan gelijk alleen om een kamer te zitten.

Carlos liep vlak achter Devynne aan de woonkamer in, hij droeg verscheidene koffers waar er een stuk of 2 van zijn nichtje Devy waren. "Weet je zeker dat het hier is Devynne?" vroeg hij ter wel hij de twee rokende jongens niet eens een blik waardig keurde en hij ongeduldig met zijn rechtervoet op de grond tikte. "Misschien had die man van de taxi het toch niet zo goed verstaan, hij sprak al zo slecht Engels.." Carlos rekte zich uit en zette een paar van de koffer naast zich neer op de grond, de twee van Devynne en een klein zwart koffertje hield hij nog stevig in zijn handen geklemd.

'Je bent hier wel echt op Rieducazione, waar je ook moest zijn dus. Die taxichauffeur sprak genoeg Engels.' Jessy leunde tegen de deurpost. Wat was gedachten lezen toch handig. Ze liep verder. 'Hi,ik ben Jessy.' Ze glimlachte naar de twee nieuwe mensen en zag Fritz zitten en nog een onbekend meisje

Carlos draaide zich om toen hij plotseling een meisjes stem hoorden vlak achter zich, "o, dat is dan heel fijn." Sprak hij droog, maar niet echt onaardig bedoelt. "Mijn naam is Carlos Scilingo. Het neefje van Devynne," hij knikte naar Dev'. Hij fronste even toen Jessy zei dat die taxi chaffeur wel degelijk Engels kon praten, hoe wist ze dat nou? Ze was er niet eens bij geweest. Zowat elke Italiaan die ouder was dan ongeveer 40 had moeite met Engels praten. En dan nog, wie was zij om te oordelen? Misschien was het zo'n persoon waar oom over had verteld. Snel begon hij weer over koetjes en kalfjes te denken, over dingen die er niet toe deden. Oom had hem verteld dat sommige mensen konden raden wat jij dacht, bloed link dus.

'Wow,dan weet je oom erg veel van me.' Ze rolde haar ogen. 'Met degelijk Engels bedoel ik dat hij wist wat je zei. Niet alles verstond hij,maar wel veel.' Ze stond op en nam een chocoladereep van de tafel. 'Nice to meet you both.' Jessy nam een hapje en zette de tv op en begon doelloos te zappen.

"Inderdaad, hij is gespecialiseerd in dat soort dingen, een soort van onderzoeker." Carlos staarde naar de tv programma's die in een rap tempo voorbij flitsde. Daarna draaide hij zich weer om naar Devynne en de andere twee gasten die nog geen woord hadden gesproken sinds zijn aankomst.

And I just don't give a fuck. 'Doe hem de groeten als je terug naar huis gaat!' Deze kerel vertrouwde ze voor geen meter. Zijn oom onderzoeker? Mensen moesten helemaal niet weten dat er mensen bestonden zoals deze hier. Wacht eens! Zo waren ze hier proefkonijnen in plaats van een echte school!

Francesca kwam net terug met een gesprek met het schoolhoofd, Benito. Hij had haar alvast de voornaamste regels uitgelegd van de school. En nu stond ze er alleen voor. Tijd om haar medestudenten eens te ontmoeten. Francesca was naar de woonkamer gegaan, omdat ze verwachtte dat daar vast wel iemand zou zijn. Een woonkamer was toch altijd wel bevolkt, niet? Met ingehouden adem en gecontroleerde stapjes met haar hoge stiletto's kwam ze de ruimte binnen. Oh damn. Wat moest ze zeggen? "Haay!" Riep ze vrolijk uit, misschien een beetje geforceerd. Ze had er meteen alweer spijt van en wilde snel weglopen. Maar dat zou nog genanter zijn.

Jessy keek naar het modelmeisje dat binnen kwam lopen. Argh! Waarom waren ze allemaal zo mooi hier? 'Hey!' Zei ze vriendelijk terug en keek terug naar de muziekzender die opstond.

Francesca glimlachte zenuwachtig. "Ehm..." Ze zette wat stapjes naar de tv toe. "Ik ben Francesca." Zei ze stilletjes. Misschien wilde het meisje liever niet gestoord worden, aangezien ze tv zat te kijken?

Jessy zette de televisie maar uit. Het was nogal asociaal. 'Leuke naam.' Hopelijk was ze even leuk als haar naam. 'Ik ben Jessica, maar je mag me Jessy of Jess noemen. What ever you like. En ik bijt niet hoor.' Ze glimlachte en gebaarde naast de vrije plek op de bank. 'Als je tenminste van plan was om te gaan zitten.'