De piano koepel

Micha sprong op en holde achter hem aan maar ging niet naast hem liggen. Ze hurkte enkel door knieën naast zijn gezicht. Ze probeerde te glimlachen en haalde haar hand weer door zijn haar. 'Gaat het?', vroeg ze schor.

Davin reageerde niet. 'Ik weet niet waar ze begraven zijn en vind helemaal niks van hen terug. Alleen een krantenartikel waar staat dat ze door een auto-ongeluk zijn omgekomen,maar dat is zo'n dikke onzin.' Hij keek naar de hand die door zijn haar ging. Opeens wou hij dat hij Misha daarjuist toch gekust had... Nu ging hij dat niet doen.

Micha slikte. 'Waarom ben je nooit naar ze op zoek gegaan?', domme vraag, natuurlijk zou hij dat wel hebben gedaan.
Hoewel Micha zijn gedachte hoorde ging ze er niet op in. Ze ging het niet nog moeilijker voor hem maken dan dat hij het op dit moment al had.

'Denk je soms niet dat ik dat gedaan heb?' Wat dacht Micha nu wel niet van hem? 'Ga maar weg.' Davin was nogal kortaf bezig en duwde haar hand weg.

'Ja.. ja daar zat ik ook al aan te denken', mompelde ze. Ze slikte even. Ze vond het helemaal niet leuk om Davin zo te zien en ze wilde helemaal niet weg en hem zo laten zitten.
Micha ging naast hem zitten, hopend dat hij niet boos zou worden.

'Micha, laat me gewoon even gerust... Het is gewoon... Ik laat me er telkens door verassen. Iets wat zo stom en dom is.' Davin gooide de sigaret op het gras en duwde hem plat. Daarna liep hij weg.

Micha slikte en keek naar de grond. Het had waarschijnlijk weinig zin om achter hem aan te gaan dus bleef ze hopeloos zitten. Stom dat ze ook is.. om er op door te gaan. Om er überhaupt naar te vragen?!
Een schuld gevoel bekroop haar en snel pakte ze een sigaret.

NEW

De zon ging onder, en de rust was te voelen in de koepel. Er was niemand, het enige dat je kon horen waren de vogels die af en toe een tjerpend geluid maakten, en een zachte bries die de blaadjes deed rispelen. Jonathan kon zich vinden in de rust, een soort rust die hij eigenlijk al zijn hele leven zocht. Een plekje, waar de rest van de wereld even verdwenen lijkt te zijn, dat niets er toe doet. Tijd bestaat niet, op dat moment. Jonathan's hoofd was leeg, op dit moment ging er niks in zijn hoofd om. Als versteend keek hij naar de witte vleugel, die leek te sprankelen in het zwakke licht dat de zon overliet. De rozenbladen onder zijn voeten waren als een groot vel papier, dat stond voor een nieuwe start. De rode kleur gaf echter aan, dat het misschien een moeilijke en eenzame start zou worden, maar ook rozenblaadjes verliezen ooit hun glans, wat een schone overzichtelijke vloer achter zou laten. Jonathan nam plaats, en begon te spelen. Tot nu toe waren zijn gedachten leeg geweest, maar al gauw begon hij te denken aan zijn toekomst hier, hij begon te denken aan Fritz, en wat zijn gevoelens hem probeerden uit te leggen. Jonathan legde zijn vingers op de toetsen, en ook zijn stem begon te klinken door de ruimte. Een lied naar zijn hart. Zijn vingers gleden over de toetsen, net zoals zijn leven hem ontglipte. Rakelings langs hem heen, maar toch bewust genoeg om de noten juist te kunnen spelen. De tijd die het nu liet afweten, zouden het hem in de toekomst leren.

Fritz was nog nooit bij de pianokoepel geweest. Zijn schoenzolen stapten in het zachte gras terwijl zijn ogen gericht waren op de koepel in de verte. Het leek een tafereel uit een droom, met de bloedrode zon die naar de horizon daalde. Hij rookte niet. Voor de eerste keer sinds lang rookte hij niet, en dat terwijl hij op zichzelf was. Maar het leek hier zo vredig en hij wou het niet verstoren met een vieze sigaret. Natuur kon je iets doen, net als muziek. Fritz speelde geen muziek, en soms had hij daar spijt van, want hij koesterde muziek. Het kon dingen zeggen die je niet kon uitspreken, enkele klanken alleen al.
Fritz had zijn handen in zijn zakken en liep tot bij een boom, even keek hij om zich heen, naar de bomen, omhoog, naar hun kruinen. De zon zakte langzaam, maar het was toch duidelijk te zien. Misschien kon hij maar beter teruggaan. Fritz draaide zich om en zette enkele passen, weg van de koepel, toen hij plots de warme klanken van de piano hoorde. Hij keek over zijn schouder, en langzaam liep hij in de richting van de koepel. Hij had niemand zien zitten, maar hij had niet goed gekeken. Want als hij had geweten wie er zat, dan had hij het wel gezien. Jonathan. Hij zat met zijn rug naar hem, en Fritz glimlachte, terwijl hij zacht verderliep. Hij wou geen geluid maken, want hij wou de harmonie niet verstoren. Terwijl hij bleef kijken naar de bewegingen van zijn vingers, leunde hij tegen een boom. Hij was verrast door Jonathans stem. Ze klonk prachtig, en warm, zoals de klanken van de toetsen. Fritz bleef staan, en luisterde naar het hele lied. Naar de woorden die hij zong, en sloot even zijn ogen.

Jonathan's ogen waren gesloten, hij voelde de toetsten van de vleugel alsof ze deel van hem waren. De woorden kwamen uit zijn mond, kende het als de rug van zijn hand. De klanken kwamen uit zijn mond, vormden een geheel met het geluid van de vleugel. Hij zweefde, in zijn eigen wereld. Als hij muziek maakte, had Jonathan het gevoel alsof hij kon vliegen, alsof hij even kon ontsnappen uit de realiteit. Het zwakke zonlicht streelde zijn huid, voelde warm aan. 'Why did you have to wait, to find me, to find me..' zong hij de laatste zin, speelde de laatste klanken met zijn vingers. Een stilte viel in de koepel, en Jonathan opende zijn ogen weer. Zijn vingers gleden van de toetsen af, en vouwden zich op zijn schoot. Een zucht ontsnapte uit zijn mond, en terwijl hij opstond pakte hij zijn kladblok van de grond, evenals het potlood wat ernaast lag. Leunend op de vleugel krabbelde hij er wat woorden op, met nog steeds geen benul dat Fritz in zijn bijzijn was. Jonathan humde wat woordjes, en legde zijn kladblok weer op de grond. Starend naar de vleugel, kwamen zijn gedachten al gauw weer bij Fritz. Een glimlachje vormde zich op zijn gezicht, en ging hij weer zitten op het bankje voor de vleugel, deze keer andersom. Hij leunde met zijn ellebogen op zijn knieën, en het duurde niet lang voordat Fritz in zijn zicht verscheen. Verwonderd keek hij op, zette zich recht, om hem weeral aan te kijken. Woorden waren niet nodig.

Fritz opende zijn ogen toen de muziek stopte. Een glimlach stond nog steeds op zijn gezicht en hij volgde elke beweging die Jonathan maakte. Even bleven zijn ogen hangen op de kladblok, en hij vroeg zich af wat erop stond. Hij vroeg zich af waaraan Jonathan dacht tijdens het zingen, als hij schreef, en als hij glimlachte. Fritz stopte met tegen de boom te leunen toen Jonathan zich verzette op het bankje. Hij stak zijn handen in zijn zakken, en voelde zich opklaren toen Jonathan hem in de gaten kreeg. Zijn blik die hem bemerkte, verwarmde hem.
Met trage passen liep hij naar hem toe, glimlachend. Enkele boombladeren die op de grond lagen kraakten onder Fritz' stappen. Hoewel de zon steeds dieper viel, bleven de vogels zingen. Fritz zette zich voorzichtig neer naast Jonathan, op het bankje, en keek even naar zijn voeten, waaronder rozenblaadjes verspreid lagen. De lucht was prachtig en versierd door vegen van rood, roos en oranje. Hij keek op, en keek Jonathan aan. Zijn blik kruisten zijn vertrouwde ogen die hem gelukkig maakten. Nooit meer zou hij zonder kunnen, en nooit meer zou hij ze vergeten.
De stilte was aangenaam. Fritz wist niet goed ze te doorbreken of niet, maar hij wou Jonathans stem horen. Zijn warme stem die zonet begeleid werd door de klanken van de piano. 'Je speelt prachtig..' zei hij zacht, bijna fluisterend, alsof hij bang was om hem te storen. Verlegen wendde hij zijn blik af en keek voor zich uit, naar de zon. Hij kon het niet laten om te denken dat dit best.. romantisch was. Hij lachte even onhoorbaar bij die gedachte en keek toen weer naar Jonathan, alsof hij zijn ogen niet lang kon missen.

Hoe dichter Fritz bij hem kwam, hoe warmer Jonathan het kreeg. Hij werd verward door zijn aanblik, en vond het alleen maar fijner toen hij naast hem kwam zitten. Het zachte briesje dat hij op zijn huid voelde, deden hem herinneren dat het de werkelijkheid was, en geen sprookje. Een boek met leugens. Nee, dit was de realiteit, een realiteit die Jonathan vast wilde houden. Zo stevig, dat hen niet kapot kon vallen, of in de vergetelheid zou raken. Jonathan's blik leek eeuwig met die van Fritz te kruisen, maar het was niet erg, alleen maar beter. 'Dankje..' zei Jonathan, als een antwoord op zijn compliment. Een glimlach zat vastgeroest op zijn gezicht, net als een verlegen blik in zijn ogen. Jonathan wist niet goed wat hij moest zeggen, ookal wisten ze beiden precies hoe het zat. Ze wisten dat, ze graag in elkaars buurt waren, en dat het meer betekende.
Voor een tijdje bleef het stil. Geen onaangename stile, nee. Jonathan draaide iets bij, zodat hij Fritz aan kon kijken. 'Fritz..' begon hij. Hij wilde hem zoveel vertellen en uitleggen, zóveel dat hij het simpelweg niet over zijn lippen kon krijgen. 'Ik eh, ik vond het de avond op het bal heel fijn, met jou,' zei hij, en keek beschaamd naar beneden. Had hij dat nou echt gezegd? Het moest er toch eens uitkomen, anders zouden ze eeuwig zwijgen, terwijl ze dondersgoed wisten dat ze allebei snakten naar meer van elkaar. Jonathan keek weer op, om Fritz aan te kijken. Die warme, mooie ogen van hem, waar hij haast in verdronk.

Fritz voelde een vreemd gevoel zich overrompelen toen hij voelde hoe Jonathan zich draaide en hij iets wou zeggen. Een vreemd, maar mooi gevoel. En hetgeen wat hij zei, maakte het enkel mooier. Als hij zijn naam uitsprak leek het een droom. Hij wou niets liever dan dat hij zijn naam uitsprak, tientallen keren achter elkaar. Glimlachend keek hij hoe Jonathan zijn blik afwendde nadat hij gesproken had. Hij leek zo kwetsbaar, maar zacht.
Hij was zo blij dat Jonathan de stap genomen had, de stap waar ze allebei op gewacht hadden. Fritz tilde langzaam zijn hand op, en legde ze neer op die van Jonathan. 'Ik ook..' Antwoordde hij voorzichtig. 'Ik vond zelfs wiskunde heel fijn, met jou..' Zijn stem klonk nog steeds zacht. Het leek alsof hij niet goed luider durfde te praten, maar dat hoefde ook niet. Als Jonathan ze maar hoorde. Als hij elk woord maar hoorde en begreep, en als hij de onuitgesproken woorden in zijn blik zag, dan moest hij niet luider spreken. Dan moest hij misschien zelfs niet meer spreken. Maar dat kon hij niet, hij kon niet meer zonder Jonathans stem. 'Ik wil zoveel meer met jou beleven, want ik weet zeker dat het allemaal 'heel fijn' zou zijn..' Heel fijn. Het kon niet half omschrijven hoe het wel degelijk zou zijn. Prachtig, fantastisch, een wens. Onbeschrijfelijk mooi.

Jonathan voelde zich gelukkig bij Fritz woorden, het soort geluk wat je niet beschrijven kan. Het bereikte zijn hart, en liet een onuitwisbare afdruk achter. Voor het eerst sinds lange tijd voelde Jonathan zich gewenst, welkom, geliefd bij iemand. Fritz was bijzonder voor hem, ookal was het allemaal nog nieuw en onzeker. Jonathan wist dat als ze het een kans zouden geven, dat het dan niet zomaar mis zou gaan. Hij wilde hem bij zich houden, hem leren kennen. Hem laten zien waar hij van hield en hoe hij was, maar vooral wilde hij zien hoe Fritz was. Tijd met hem spenderen. De aanraking van Fritz handen gaven hem een warm gevoel vanbinnen, en hij kon niets anders doen dan gelukzalig glimlachen. Een sprankelende lach, met glunderende ogen. Een verliefde blik zoals die hoort te zijn. Jonathan liet zijn hoofd langzaam zakken, en liet deze rusten bovenaan Fritz’ borstkas. Zijn armen zochten een weg om hem heen, maar de hand die Fritz vasthad, bleef hij vasthouden. Jonathan liet zijn vingers tussen die van hem verstrengelen, een gebaar wat hem een zwevend gevoel gaf vanbinnen. ‘We gaan nog heel veel beleven samen, daar twijfel in geen moment aan,’ Jonathan sprak zijn woorden met zekerheid, hij meende elk woord. Hij ging Fritz niet uit zijn oog verliezen, laten wegglijden tussen zijn vingers door. Nee. Hij wilde Fritz bij zich, voor eeuwig zo bij hem blijven zitten. Zijn ziel begaf zich ergens buiten hem, een nieuwe start wachtte op ze.