De muziek kamer

Opgelucht haalde Dana weer adem, toen het meisje zei dat het niet veel uitmaakte. Toch, vond ze zichzelf nog altijd enorm stom, omdat ze ervoor gezorgd had dat de prachtige muziek tot een einde gekomen was. De muziek waar ze zo van aan het genieten was. De muziek die haar pijn kon laten vergeten.
Verbaasd keek ze even op toen het meisje uit het niets naar haar naam vroeg. Het voelde even alsof ze onverwacht een mondeling overhoring kreeg en opeens de klas uit gepikt werd. 'Oh uhm, Dana,' zei ze gehaast, alsof ze zo snel mogelijk het antwoord op een vraag moest geven. 'En wat is jouw naam? Je kan erg mooi gitaar spelen trouwens. Erg mooi,' zei ze, gemeend.

'Het geeft echt niet hoor', zei ze nogmaals toen ze haar gedachte weer hoorde. Tja zo iets kon iedereen gebeuren. Micha vroeg zich af welk pijn ze vergat, maar durfde er niet naar te vragen.
'Mooie naam..', mompelde ze. 'Ik ben Micha en dankje', zei ze met een brede glimlach. Ze hield er van als mensen haar complimentjes gaven over haar gitaar spel.

Dana glimlachte om de brede glimlach van Micha. Als iemand naar haar glimlachte, betekende dat dat ze iets goeds deed. En ze deed graag goede dingen, want ze was ten slot van rekening een mens. Ook glimlachte ze omdat Micha zei dat ze haar naam mooi vond. Dat deed haar goed, want zoiets hoorde ze niet vaak, zeker niet in Korea. Daar werd altijd gezegd dat Dana een rare naam was, gewoon omdat het een beetje anders was dan de meeste andere namen van de mensen die daar rondliepen.
'Dus, Micha, hoelang speel je al gitaar als ik vragen mag? En hoe ben je zo goed geworden?' vroeg ze en keek haar nieuwsgierig aan. Ze kon natuurlijk wel beginnen over hoelang ze al in dit huis was, maar als ze heel eerlijk was, was ze meer geïnteresseerd in de gitaar, dan in die feiten.

Haar gedachte verwarde Micha. Net alsof ze blij werd omdat Micha haar naam mooi vond, omdat ze glimlachte. Ze probeerde er verder niet aan te denken en na te denken over haar vraag. 'Ik weet niet.. al sinds ik klein was. Rond een jaar 8/9 denk ik?', zei ze met een na denkende blik. 'Tja goed worden is een kwestie van oefenen', zei ze lachend. 'Jij kan piano spelen niet?', vroeg ze alsof ze er al zeker van was. Dat was de reden waarom ze hier kwam, dat had Micha gehoord.

Bewonderend keek Dana Micha aan. Zolang al... tja, dan was het natuurlijk ook niet zo vreemd dat ze al zo goed geworden was. 'Amazing,' zei ze zacht en gemeend, met een opgetogen glimlach. Maar haar glimlach verdween weer toen ze begon over het piano spelen. 'Uh ja, een soort van. Ik kan de toetsen indrukken in de maat zodat er geluid uit komt, maar ik ben er niet goed in of zo,' zei ze schouderophalend. Piano spelen was niet echt een favoriete bezigheid van haar, zingen vond ze veel leuker. Of luisteren naar iemand die een muziekinstrument bespeelde, want daar kon je zo goed op wegdromen. 'Maar, hoe weet je dat eigenlijk?' vroeg Dana en keek Micha wat verbaasd aan. Kon ze gedachten lezen of zo?

Micha kreeg rode blosjes op haar wangen. Ze vond het wel heel erg geweldig. Nou ja sommige mensen konen.. wat anders reageren.
'Nou je maag ook voor me zingen als je dat wel leuk vind', zei ze met een knipoog. 'Oh en ja ik lees gedachte, enge he', zei ze met een plagerige ondertoon.

'Heel erg eng,' zei Dana. Het sarcasme droop er nog net niet vanaf. Maar toch, het was wel bijzonder en een beetje vreemd dat iemand gewoon in haar hoofd kon kijken, zonder dat ze het door had. Zou Micha daar zelf niet moe van worden uiteindelijk?
'Naja, altijd als ik voor mensen zing word ik zenuwachtig en gaat mijn stem haperen. Maar, ik wil het best proberen, als je tenminste wat wil horen. Je hoeft jezelf niet te dwingen omdat je het netjes vind of zo. Want ik begrijp het heus wel als je het eigenlijk niet wil!' ratelde Dana. Zo ging het altijd. Ze ratelde altijd een eind heen, om teleurstellingen maar te kunnen voorkomen. Want dat was in haar ogen het ergste dat je kon overkomen, iemand teleurstellen.

Micha grinnikte. 'Tja, soms word je er wel gek van. Maar hé ik kan het uitzetten als ik wil!', zei ze met een brede trotse glimlach. Voordat ze hier kwam had ze er totaal geen controle over. Maar elke dag oefenen maakte een groot verschil.
'Ik zou je graag willen horen zingen, en geloof me als ik het niets vind zou ik dat heus wel zeggen', zei ze grinnikend. Micha kwam toch wel voor haar mening uit, maakte niet zo veel uit bij wie.

'Oké, maar als het verkeerd gaat stop ik,' zuchtte Dana en legde haar vingers voorzichtig op de toetsen van de piano. Hoewel piano spelen niet haar favoriete bezigheid was, kon ze beter zingen met begeleiding van een instrument, dan zonder. Even ademde ze diep in en uit, waarna ze haar vingers langzaam over de pianotoetsen liet glijden, waardoor er geluid uit kwam. Nadat ze het intro gemaakt had, deed ze haar mond open en begon voorzichtig te zingen.

Micha luisterde aandachtig en begon automatisch een beetje mee te bewegen op de maat. Micha vond dat Dana prachtig kon zingen én piano kon spelen. Niets om voor te schamen.
Toen Dana klaar was, begon Micha enthousiast te klappen. 'Wauw, dat was echt geweldig!', zei ze met een brede glimlach.

-NEWNEWNEW?-
Chase liep de kamer binnen met zijn elektrice gitaar, hij stopte het ding in de versterker en begon te spelen. Hij wou weer rocken net asl vroeger toen hij een klein bandje had die het misschien nog zou gaan kunnen maken, maarja toen begon het met zijn zusje. Chase stopte een cd met alleen de muziek van de drums en de bass en 2de stem in de stereo en zetten deze aan, hij speelde zelf gitaar en zong. Alsof hij weer op het podium stond met zijn oude vrienden speelde hij zijn vinger open.