De kleine hal.

Valentina zette net haar voet op de eerste trede toen ze weer een zacht grinnikje uitstootte. Het meisje liet zich tenminste niet doen! Vallie likes that. You go girl!

Ethan zuchtte, hij was absoluut niet dat achter meisjes aan ging lopen, maar Chloe interesseerde hem wel. Vooral omdat ze een gave had en niet een standaard meisje. Hoewel de meeste meisjes hier alles behalve standaard waren.
Ethan wierp een dodende blik naar Val en keek toen weer met een gijnsje terug naar Chloe. 'I'll make you trust me', zei hij op een fluister toon waarna hij richtig de huis kamer liep.

Nog voordat Ethan uit de ruimte was, barstte Val in lachen uit. "Oh man, wat een grap!" Gilde ze door de hal. Dat vond ze leuk om te doen, mensen uitlachen als ze de kamer verlieten maar nog niet écht weg waren. Za-lig. Na nog een paar grinnikjes kreeg Val haar gelaatsuitdrukking weer in de plooi. Ze keek het meisje schattend aan.

Chloe huiverde even na het horen van Ethan's woorden. Misschien had ze toch liever gehad dat hij kwaad was geworden - of in ieder geval haar had genegeerd.. Maar dit! Nee nee, hij was niet te vertrouwen.
Ze schudde de rilling een beetje van zich af en trok toen haar koffer mee richting de trap. Eerst maar eens naar haar kamer zien te komen.
Echter voordat ze ook maar een poging kon doen keek ze verbaasd in het gezicht van een nog onbekend meisje.
"Wat is er met jou aan de hand?" wilde ze nieuwsgierig weten. Vreemde mensen hier, hele vreemde mensen..

Ethan hoorde de lach van Val en een rilling van woede ging over hem heen, maar hij wist zich in te houden en zo koel mogelijk door te lopen en volledig te negeren. Haar zou ze ook nog wel krijgen.

Val trok een wenkbrauw omgoog. Ze deed echt iets volkomen normaals hoor. "Ik lach." Antwoordde ze kort. Wat voor een vraag stelde dat mens dan ook? "Omdat Ethan een grapje maakte." Legde ze verder uit.

"Weird," antwoordde Chloe maar net zo kortaf als het meisje gedaan had, omdat ze geen behoefte had er verder aandacht aan te verspillen. Wat het meisje kon, kon Chloe ook. Ze schudde haar hoofd en trok haar koffer mee de trap op, richting haar kamer. Ze had niet eens eraan gedacht om te kijken of er misschien een lift was, maar ach. Het was nu toch al te laat.

Val rolde met haar ogen en liep ook de trap op. Ze kende de weg beter dan het nieuwe meisje en stak haar voorbij. Probleemloos stapte ze naar de juiste deur en zwaaide hem open. Het tweede bed in haar kamer herinnerde haar eraan dat ze ook nog een kamergenote kreeg. En volgens het bordje op de deur was het een meisje genaamd Chloe. Valentina zuchtte. Welke van al die nieuwe trutten zou het zijn? Hopelijk niet die ene met dat rode haar zonder manieren.

Toen Chloe eindelijk de goede verdieping had bereikt was ze helemaal buiten adem en wachtte ze even met verder gaan. Ze had nog geluk dat ze niet zo makkelijk een rood hoofd kreeg, anders was ze nu waarschijnlijk knalrood. Misschien had ze Ethan toch maar zijn gang moeten laten gaan.
..
Nee, Ethan was eng. En hij ook een enge stem. Dat fluisteren was ook niet geweldig. Nee nee, ze regelde het zelf wel.
En met die instelling liep ze de kamer met haar naam erop in en keek ze naar binnen toe. "Hello?"

"Hall-" Val keek het meisje-van-Ethan verbaasd aan. "o." Maakte ze haar begroette nogal laat af. "Chloe, neem ik aan?" Valentinatrok haar mondhoeken traag omhoog en deed iets dat op glimlachen leek. Oke, roommate werd lastig gevallen door Ethan! Misschien kon dit nog wel leuk worden...

Oh. Zij was haar kamergenote..
Ze wist niet echt of ze daar blij moest zijn, na dat chagrijnige gedoe van eerder. Chagrijnige mensen.. nee, daar had ze niet zoveel mee. Schouderophalend trok ze haar koffer mee naar binnen toe, naar het bed dat nog leeg stond. Dat moest wel, het andere zag er erg.. beslapen uit. "Chloe ja, en jij bent?" vroeg ze met een frons op haar gezicht. Misschien vond ze de straten toch .. leuker.

"Valentina." Val ging op het bed met de verfrommelde lakens liggen en keek opzij naar haar kamergenote. Misschien moest ze voor één keer eens rekening houden met haar. Aangezien het anders niet gemakkelijk zou worden om deze kamer te delen. Heel misschien kon Val wel eens echt aardig gaan zijn. Misschien... Ach wie hield ze voor de gek! Valentina was blij met zichzelf en blij met haar manier van leven: Vrijheid boven alles. Ze zou nog wel zien of die Chloe leuk gezeldschap was of niet.

Chloe zette haar koffer vlak naast haar bed neer en liet zich vervolgens achterover op het witte bed vallen. Het verbaasde haar hoe zacht het wel niet was. Natuurlijk, het zou zachter zijn dan straatstenen, maar dit! Dat had ze niet zien aankomen. "Ohmygod, I love the beds!" bracht ze vrolijk uit. Niet veel later lag ze helemaal achterover op het bed en staarde ze naar het plafond. ".. Do you know Ethan?" vroeg ze vervolgens toch wel nieuwsgierig. Aarrgh, het hoorde haar helemaal niet te interesseren, maar ze kon het niet helpen! De jongen deed ook zo creepy!

Chase deed de deur open en keek met droevige ogen de hal binnen, Hij keek naar de muren en stapte naar binnen. Hij keek rond en zag nog een paar anderen mensen staan. Hij stak alleen zijn hand op en liep naar de deur en wachtte.

Davin stond voor het gebouw. Hier was hij dan? In een huis voor freaks zoals hij? Een ouwde man om straat had hem aangesproken dat hij naar hier moest komen en even later ontvangde hij een brief dat hij naar hier kon komen. Zijn nonkel en tante hadden er niet mee ingestemd,maar na een tijdje mocht het toch. Volgens hem wisten ze niet van zijn gaven,maar dat bleek toch zo niet te zijn. Hier gaan we dan. Hij opende de deur en zag wat jongens staan. Eéntje veel te groot en de andere keek nogal droevig. 'Hey.' Glimlachte hij vriendelijk en deed zijn schoudertas nog wat meer beter. De hal was nogal klein en nu hij hier stond werd het te krap. Hij besloot naar boven te gaan om alles weg te leggen. Hij liep naar boven en hoorde twee meisjesstemmen. Die bestonden hier dus ook nog? Hij ging de kamer binnen waar zijn naam en die van een of andere Ethan stond.

(Ey Nadine ik stel voor dat we maar verder gaan in onze kamer want anders wordt het irritant voor de andere mensjes!)

Met een verveeld gebaar schoof Zita haar gucci zonnebril op haar hoofd. Hier moest het zijn, de heropvoedingschool. Er zouden vast alleen maar gekken zitten bedacht ze geïrriteerd. Ze snapte niet precies wat haar ouders nou van haar verwachte, moest ze een miljoenencontract laten schieten naar 1 of andere school te gaan. Voorzichtig streek ze de kreukels van haar jurkje die ze van een jonge ontwerper had gekregen. Met weemoed dacht ze terug aan hun leuke tijd samen. Ze waren geen stelletje, hij was de enige die haar echt begreep in het modellenvak. Toen zij terug naar huis moest kreeg ze dit jurkje cadeau. Het was een luchtig zwart jurkje die perfect bij dit weer paste, speciaal voor haar gemaakt. Ze duwde de deur open van het huis. In de deuropening bleef ze even stilstaan om een lok haar uit haar gezicht te vegen. Achter haar stonden 2 grote koffers. Beide had ze ze propvol met kleding gestouwd tot verontwaardiging van haar ouders. Nieuwsgierig bekeek ze het kleine muffe halletje, het zag er nou niet echt bepaald gezellig uit, met een klap gooide ze de deur achter zich dicht. "oké en nu?"

Tyler kwam net de trap af gelopen toen de deur met een klap werd dight gegooid door een meisje. Ze zag er nogal magertjes en breekbaar uit. "Hi," Tyler bleef staan op het midden van de trap. "I'm Tyler, nice to meet you." Hij gaf even een kort zwaaitje.

Chase liep snel naar boven met zijn krachten stond hij binnen een halve seconden boven, hij liep door de gang en keek naar de deuren. Elke hoek die hij omkeek zag hij Emlia voorzich. Hij greep met 1 hand naar zijn hoofd en hij liep langzaam door. Zijn hoofd deed een beetje pijn en hij wankelde op zijn voeten. Alsof hij 3 maanden op een schip had gezeten en nu aan wal stond liep hij door de gang. Zijn schoenen piepte zacht over de vloer.

Zita keek naar de trap waar een jongen van af liep. Als een soort tik veegde ze weer langs haar haren "HI. I'm Zita" antwoordde ze verveeld. Ze was niet van plan om aardig te doen, ze wilde hier zo snel mogelijk weer weg. "nice to meet you" zei ze er toch maar achteraan. "Weet jij toevallig waar ik heen moet?" Ze trok de bril van haar hoofd af en liet hem tussen haar vingers glijden en glimlachte even kort naar hem.

"Hangt er vanaf waar je heen wilt?" Antwoordde Tyler, blij dat hij nog eens Engels kon praten. "De kamers zijn boven, en ja... De rest is beneden?" Hij stond nog steeds midden op de trap en met één hand tegen de muur aan.

"Terug naar New York, maar dat zit er niet in" zuchtte ze. "Ik weet het niet, ik denk naar mijn kamer maar ik zou bij god niet weten waar die zou moeten zijn" Het enige wat ze wist was dat ze hier naar school moest en moest blijven. Ze trok de tassen die achter haar stonden met moeite overeind en hing ze over haar schouders, charmant....

Tyler liet de muur los toen hij de naam van zijn stad hoorde. "Dus je komt uit New York?" Vroeg hij enthousiast. Ze kwam dan wel duidelijk uit het rijke deel van New York, maar toch. In al zijn enthousiasme betrapte Tyler zichzelf erop dat hij niet eens had aangeboden om haar tassen te dragen. Hij was dan wel een achterbuurtkind, maar hij was wel goed opgevoed. "Kan ik soms helpen?" Bood hij aan.

"Graag" zei ze oprecht. Ze wist dat ze met geen mogelijkheid deze tassen omhoog kon tillen. "Nou niet helemaal uit New York, daar was mijn werk" zei ze met trots in haar stem. "Oorspronkelijk uit Parijs, en jij?" voegde ze eraan toe. Waarschijnlijk kwam hij inderdaad uit New York, aan zijn enthousiasme te zien. Haar zonnebril hing ze aan het bovenste randje van haar jurkje zodat ze haar handen vrij had en gaf 1 tas aan Tyler.

Tyler nam de tas aan alsof het een zakje lucht was. "Cool, watvoor werk deed je dan?" Vroeg hij terwijl hij alvast de trap op ging. "Ik kom echt uit New York, ik ben er opgegroeid."