De kleine hal.

"Gaaf, ik had graag met je geruild." zei ze met een klein lachje op haar gezicht. "Ik werkte voor verschillende ontwerpers en bureaus als model" zei ze zonder erbij stil te staan dat het arrogant klonk. Puffend begon ze achter Tyler aan te lopen. Ze had hem de tas gegeven met de sieraden en schoenen, ze snapte niet hoe makkelijk hij die tas de trap op kon tillen.

(Btw, ik heb nog geen kamergenoot. Wil jij? ;D)

Tyler geloofde niet dat ze nog steeds zou willen ruilen als ze wist van welk deel van New York hij afkomstig was. Maar dat maakte nu even niet uit. Blijkbaar was ze een model! Tyler floot en lachte daarna. "Nice!"

ofcourse
=
Zita lachte om zijn reactie, hij moest eens weten. Ze besloot haar standaard opmerking voor haar te houden en liep of beter gezegd, strompelde verder de trap op. Het lag er waarschijnlijk aan dat ze al de hele dag nog geen hap had gegeten op een half pakje sultana na.

Tyler stapte de overloop op en keek over zijn schouder. Het leek wel alsof het Zita nog steeds op dezelfde plek stond. "Alles oké?" Vroeg hij nieuwsgierig. Zo zwaar kon die tas toch niet zijn?

"Ja hoor" ontkende Zita de vraag van Tyler. Met moeite sleepte ze de tas omhoog, de trap leek langer dan hij op het eerste gezicht had geleken. Na een halve minuut afzien stond ze naast Tyler "En nu de kamer..."

Tyler zei maar niets. Enfin, ze geraakte dan toch uiteindelijk boven. Maar zodra ze naast hem op de overloop stond, greep hij haar andere tas ook maar vast en zwierde hem over zijn eigen schouder. Hij liep bijna voorbij zijn eigen kamer, toen de naam op het bordje hem deed stoppen. "Hé! Volgens mij delen wij een kamer."

Zita wilde tegenstribbelen toen hij zomaar de tas van haar overnam, maar ze hield haar mond maar. Dit ging wel een stuk makkelijker. Verbaast las ze het bordje over toen Tyler zei dat ze samen zaten. "Dat is wel een toeval" mompelde ze verdwaast. "Naja, gezellig" zei ze met een glimlach.
-
wie maakt een kamer aan?

Christey deed de deur open met een ruk. Het was koud in de hal. Kouder dan normaal. Maar wel lekker koud. "So, zullen we naar de eet ruimte gaan? I'm dying right here" zei ze met een knikje. Ze twijfelde of het wel goed ging met Davin. Maar hij zat te denken over stemmingswisselingen, so that explains a lot. Maar alsnog vond ze het raar.

Davin stapte in de frisse hal en zette even zijn rode petje af,ging door zijn haar,en het ging weer op. 'Weet ik zeurkous.' Hij stak even plagend zijn tong uit. Ook al had hij even hier geen zin meer in,in vriendjes maken of wat hij ook aan het doen mocht zijn. Maar goed,zo ging hij naar de koepel om daar nog wat piano te spelen en dan ging hij uit. Alleen. Hij liep samen met Christey naar de eetruimte.

"Sorry Mr. Ik ben chagooo" zei Christey gemeen. Christey liep met Davin mee.

(Verder bij eetruimte?)

Ist gut!-

(Goed, dit is dus later omdat Dana laat is aangekomen, dus is iedereen moven uit de hal (A))

Met knikkende knieën en trillende handen trok Dana zachtjes en voorzichtig de deur achter zich dicht. Haar blik liet ze door het halletje heen glijden en ze nam de ruimte goed in zich op. Ze was best zenuwachtig, door al dat gedoe met die nieuwe school en zo. Want dit werd toch een soort van... haar nieuwe thuis voor een tijdje. Een tijdje zonder vader, zonder pijn, een tijdje waarin haar dikke, beurse blauwe plekken konden genezen en de open wonden in haar ziel konden veranderen in kleine littekens. Tenminste, daar hoopte ze op. Ze hoopte dat deze plek haar zou helpen.
Maar wat nou... als deze plek nog erger zou zijn als thuis? Snel schudde ze die gedachte van zich af. Nee, dat was niet mogelijk. Thuis was de hel op aarde. Dit zou een soort kleine hemel moeten zijn, waar ze van haar lijden verlost zou worden. Maar dat zou tijd kosten. En hoeveel tijd het zou gaan kosten, dat zou geheel aan haarzelf liggen.
Vurig hoopte ze niet dat ze al teveel aandacht zou trekken omdat ze zo laat was aangekomen. Straks ging iedereen allerlei vragen aan haar stellen. Waarom ze hier was, waarom ze zo laat was, waar ze vandaan kwam, wat haar levensverhaal was, haar kracht, al die onzin, waar ze helemaal geen zin in had om al die vragen te beantwoorden. Zeker niet bij vreemdelingen. Alles wat men van je wist, kon tegen je gebruikt worden. Dat had ze door de jaren heen met haar vader wel geleerd, helaas.
Als mensen dingen van haar wisten, konden ze dat tegen haar gaan gebruiken, waardoor ze haar konden gaan manipuleren. En dat wilde ze niet meer, dat had ze al vaak genoeg gehad. Ze wilde weten hoe het was om normaal te leven. Hoe het was om met vrienden uit te gaan, hoe het was om normaal te shoppen, hoe het was om vrij te zijn... Hoe het was, om gewoon niet haar te zijn.
'Uhm... Hallo!?' riep ze met een brok in haar keel door het halletje en zette haar koffer naast zich neer op de grond. Hopelijk zou het niet zo erg opvallen dat ze eigenlijk jongens kleding droeg, bedacht ze zich opeens. Maar daardoor werd ze alleen nog maar onzekerder over haar zaak.

Met een pliekerig knotje en een enorme hoofdtelefoon op, lange regenboog kleurige knie kousen aan en neon rosé en paarse nagels kwam Vena de trap af lopen, eigenlijk was ze niet op weg naar waar ze nu heen liep, oké nee correctie, het was niet haar bedoeling geweest om naar beneden te lopen, maar het kwam gewoon zo; als ze muziek hoorden moest ze gewoon bewegen, rennen, klimmen, klauteren of een trap op en af lopen, ze kon niet anders. Vena hield een klein potlood tussen haar tanden gedrukt, daarnet had ze notitie's zitten maken, of te wel, ze had tevergeefs haar gevoelens proberen te uiten op papier. Vena was niet het soort meisje dat lange gedichten en verhalen kon schrijven over gevoelens of een dagboek bij kon houden. Haar muziek was net opgehouden toen ze, ondanks haar grote koptelefoon, een stem hoorden vanuit het halletje. "Oh! Wacht ik kom er aan hoor!" riep ze vrolijk terug, zeker een laat komertje. "Joehooeee," ze olijk vrolijk naar het meisje dat ze zag staan, ze had nogal een vreemde kleding keuze viel Vena direct op, maar ja dat kon ze moeilijk zeggen als je zag hoe ze er zelf bij liep. "Jij bent precies ongeveer 1 dag en 4 uur te laat, but.. nevermind!" ze zetten haar handen in haar zij en lachte vriendelijk, open en spontaan.

Als antwoord op de vlotte woorden van het meisje, glimlachte Dana alleen maar wat flauwtjes, als een boer met kiespijn. Fuck, dus toch nog opmerkingen over dat ze zo laat was. En ze had nog wel zo gehoopt dat zoiets niet zou gebeuren. 'Ja,' zei ze schor en schraapte haar keel even, in de hoop dat haar keel wat gesmeerd werd. Maar erg veel hielp het niet bepaald. 'Ik weet het,' vervolgde ze. 'Maar daar heb ik een rede voor,' zei ze, terwijl ze het meisje bestuderend in zich op nam. Ze had echt knal rood haar, zoals Dana het alleen maar in films gezien had tot nu toe. Ook had ze een vreemde woordkeus, die precies het tegenovergestelde van elkaar waren. "Precies en ongeveer"? Maar ja, niet dat zij veel commentaar erop mocht leveren. Met haar jongens kleding, wat een afknapper.
'Uh, ik ben Dana Hwang. Weet jij misschien waar ik naartoe moet? Ik bedoel, kamer indelingslijst, of iets in die richting?' vroeg ze en probeerde wat harder te praten. Maar de brok in haar keel leek zich helemaal in te hebben genesteld en ging maar niet weg.
Vervloekte onzekerheid. Hopelijk werd daar ook wat aan gedaan in de tijd dat ze hier was. Want daar wilde ze ook graag zo snel mogelijk van af. Ze kon niet eens normale zinnen tegen andere zeggen, of ze kreeg alweer een brok in haar keel, begon te stotteren, of sloeg zelfs in het ergste geval helemaal dicht, waardoor ze geen woord meer uit haar mond wist te krijgen.

Vena trok een wenkbrauw op, was er misschien iets beangstigends aan haar? Het meisje keek zo moeilijk? "Eh, ja natuurlijk, als het goed is heb je een papiertje gekregen waar alles op stond of niet?" Vena vergat haar naam te noemen, maar de rol van het nog onbekende naamloze meisje beviel haar wel. "Nou, goed, volg mij maar," ze draaide zich om, ik zit hier nog geen dag en ik praat al over dit huis alsof ik er een jaar woon. "Oh, eh, moet ik je helpen met je koffers, tassen, wat dan ook?" haar open gelach had plaats gemaakt voor een mysterieuze grijns en twee nieuwsgierig fonkelende ogen.

Dana gebruikte geen woorden als reactie. Het enige wat ze deed was haar hoofd schudden en zwakjes glimlachen. Het meisje hoefde haar niet te helpen. Ze had maar één tas en die zat maar half vol, dus die kon ze makkelijk zelf dragen. Bovendien had ze als gave Snelheid en Kracht, dus was het niet echt een probleem voor haar.
In haar hoofd bad ze tot de goden, om te smeken of dit alles goed zou komen. Als het zo ver zou komen dat ze naar thuis zou gaan verlangen, dan zou ze hier ook zeker niet blijven. Fuck die rechter met zijn mooie praatjes dan maar, dan zou ze gewoon terug naar huis gaan, waar haar vader haar waarschijnlijk woedend zou opwachten.
Zou hij eigenlijk bang van haar geworden zijn, na alles dat ze hem aangedaan had? Het klonk eigenlijk best logisch. Door haar had hij een zooitje blauwe plekken en was hij 2 vingers kwijt geraakt... Of, maakte dat hem juist alleen nog maar kwader? Ze wist het niet. Haar vader was altijd al een gesloten boek voor haar gewist. Nooit wist ze wat er in het hoofd van die vent om ging. En eigenlijk, wilde ze dat niet eens weten.
'Uh, hoe heet je eigenlijk?' vroeg Dana voorzichtig. Ze was nieuwsgierig naar haar naam, maar wilde niet opdringerig over komen. Misschien kon ze voorzichtig wat vrienden proberen te maken, door wat dingen te proberen. Natuurlijk moest ze daarvoor eerst de juiste manier vinden, aangezien ze al zo een tijd niet meer met andere mensen om mocht gaan. Maar, het begin was er in elk geval en ze zou wel zien of het zou werken of niet. Zou het werken, was het mooi meegenomen. Werkte het niet, dan zou ze iets anders moeten proberen.

Davin ging boven op de trap zitten en keek naar Vena en naar het nieuwe meisje. Hij gaapte nog een keer en leunde met zijn hoofd tegen de leuning. Zijn ogen vielen weer eens dicht.

'Zo, we zijn er al!' zei Fritz grijnzend terwijl hij nog steeds Val aan zijn arm had hangen. Hij stak zijn arm uit om de deur te openen, en gaf er een klein duwtje tegen, zodat ze zou opengaan. Met zijn tweede hand hield hij haar nog wat meer vast, want het was nogal moeilijk om iemand niet te laten vallen die zo wankelend op haar benen stond. Voorzichtig leidde hij haar mee naar binnen, de hal in. Ondertussen was het buiten al donker geworden buiten.

"Oh? Echt?" Valentina keek de ruimte rond. Oh ja ze waren er inderdaad al! "Ja, ik zei toch dat het niet ver was." Bij het binnenkomen struikelde ze bijna over haar eigen voeten. Ze bleef nog net overeind. "Oooh, als maar niemand me ziet joh." Giechelde Val. Ze was er niet echt gek op dat iedereen zou weten van haar avondjes uit.

Jessy zag voor haar een jongen en een meisje binnen lopen. Duidelijk hadden die Rome dus al verkend. Ze wachtte tot de deur dicht viel. Zou ze buiten blijven staan? Het was al laat... Het had nu eenmaal lang geduurd eer ze een beslissing had kunnen maken; weg gaan of blijven in Londen. Het koude briesje beet in haar blote armen. Ze deed de deur open en zag Val die een domme blunder maakte. 'Spijtig genoeg heb ik het dus gezien.' Ze glimlachte even vriendelijk en sleurde haar koffer de hal in. Het meisje met het witte haar leek haar nogal bijzonder en de jongen die er bij stond erg leuk. Wat zou ze nu moeten doen? Deze twee ging ze echt niet verder lastig vallen. Naar boven met die koffers maar?

Fritz moest lachen om Val, en hield haar krampachtig overeind. Toen hij plots een meisjesstem hoorde, keek hij om. Hij zag hoe ze haar koffers bij zich had, ze kwam pas aan. Vrij laat wel, maarja. Hij grinnikte. Wat moest ze nu wel niet denken? 'Let maar niet op Val, ze heeft zich wat laten gaan..' Zei hij lachend en liep verder met haar tot aan de trap. Nog snel keek hij even om naar het nieuwe meisje. 'Ik ben Fritz, trouwens. De kamers zijn boven.' Hij klonk alsof hij hier al jaren woonde, alsof hij de gastheer was ofzo. Vervolgens richtte hij zich terug tot Val. 'Oke, we moeten de trap op. Gaat dat lukken?' Hij schoot bij elk woord in de lach, bij de aanblik van Val.

Val keek het onbekende meisje met grote ogen aan. "Hallooo!" Piepte ze toen vrolijk. "Ik ben Valentina Giusseppo, wie ben jij?" Ze stak haar hand uit en grijnsde vaag. "Asshjjt, Fritzol!" Mompelde ze toen tegen Fritz. "Ik moet toch ééérst beleefd kennis maken, duh. En zo erg ben ik nu ook weer niet." Ze rukte zich los en viel daarbij half tegen de deur aan.

Jessy lachte naar Fritz. 'Ik ben dit allemaal wel gewoon. Dronken mensen zien dan.' In de nachtclub waar ze werkte liep iedereen er wel dronken bij en soms moet je dan helpen. Jessy nam de hand aan en haar ogen werden groot. Natuurlijk zag ze heel Valentina haar geschiendenis met kleine stukjes voor bij vliegen. Snel liet ze ook maar weer los. 'Ik ben Jessica Stoneheart, maar voor jullie en zo wat iedereen is het Jessy.' Ze keek big even naar Fritz zijn tatoeage. Nice one. 'Zal ik je even helpen met Valentina?' Ze smeet haar koffers in de hoek.

Fritz zat maar te schaterlachen bij elk ding dat Val deed. Hij had een vrij hoge, aanstekelijke lach, een die je niet zou verwachten bij zijn uiterlijk. Hoe konden dronken mensen zo amusant zijn? Straks moest hij nog gaan zitten!
'Hey,' zei hij lachend tegen Jessica. Of Jessy, zoals ze zei. Even gleden zijn ogen over haar helemaal. Ze zag er niet mis uit. Helemaal niet mis. Hij hield wel van haar kledingstijl. Het schateren verging hem en een grijns bleef achter op zijn gezicht, terwijl hij even naar Val keek, en toen weer naar Jessy. 'Ja, graag,' grinnikte hij. 'Als ze mee wil tenminste?' Hij keek grijnzend naar Val en liep naar haar toe. 'Kom, zatlap!' Hij nam haar bij haar arm en probeerde haar recht te trekken.