Bar Betrini

Bar Betrini, dé plek waar veel jongeren komen als de avond nog vroeg is, om zich voor te bereiden op de clubs en dicotheken die pas later in de avond open gaan. Betrini is een zeer levendige bar, je ziet er zelden iemand die de dertig al is gepasseerd. Vele verhalen gaan rond in Bertrini, iedereen kent elkaar bijna wel. Dat kan ook niet anders, omdat het niet een overdreven grote bar is. Je kan er goed zitten met een groep vrienden, maar ook in je eentje aan de bar op de wat mindere dagen. De naam van de barman is Juan, een prater, die eigenlijk goed overweg kan met iedereen.

Rules:
-Elkaar niet lastig vallen als iemand daar geen behoefte aan heeft,
-hoeveel mensen maakt niet uit,
-there ain't no party like an alcoholic party!

Valentina duwde tegen de deur van het voor haar ondertussen al bekende café. "Hier is het." Zei ze een beetje overbodig tegen de jongen waarmee ze was gekomen. Dat herinnerde haar eraan dat ze niet eens zijn naam wist. "By the way, stranger. Misschien moeten we eens namen uitwisselen?" Zei ze over haar schouder heen terwijl ze naar binnen stapte.

Dastan volgde Valentina naar binnen, en keek even verwonderd toen ze zijn naam vroeg. Dat was waar ook, hij had zich niet eens voorgesteld. 'Dastan, zei hij. Jij heeft Valentina toch?' vroeg hij. Hij had Micha haar naam al horen noemen in de woonkamer. Mooie naam, vond hij. Niet zo gewoon. Hij keek de bar rond, het was heel wat anders dan de duitse café's die hij gewend was; Vies en luidruchtig. Tuurlijk was het hier ook niet doodstil, maar duitsers waren echt extreem luide mensen.

"Ja." Valentina knikte kort en liep voor hem uit. "Ga jij gewoonlijk aan de bar zitten of aan een tafel?" Vroeg ze hem vervolgens. Ze stak even haar hand op en begroette Juan, de barman. Maar hij was druk aan het praten met twee andere klanten aan de bar.

'Hoe dichter bij de barman, hoe sneller de alcohol komt,' zei Dastan met een grijnsje, en knikte met zijn hoofd richting de bar. Als hij in een café was ging hij eigenllijk bijna altijd aan de bar zitten, daar zaten meestal de gezellige mensen. Of juist niemand, zodat je rustig van je drankje kon genieten. Dat laatste was nu het geval, het was niet extreem druk.

"Gelukkig. Ik haat tafeltjes!" Valentina maakte een huppelpasje en landde op een barkruk. "Hé Juan, vodka redbull please!" Gilde ze over de bar heen. Hij hoorde haar vast wel.

Dastan stak zijn hand op naar Juan. 'En doe daar nog maar een scotch bij!' riep hij, en liep zijn arm weer zakken. 'The drink's on me,' zei hij, en knipoogde naar Valentina. Als je een meisje bij je had, moest je ook betalen, dat hoorde gewoon zo, vond hij. Hij leunde met zijn ellebogen op de bar.

Val keek haar gezelschap met twinkeloogjes aan. Zozo, dat kwam onverwacht! "Thanks." Zei ze op haar meest beleefde toontje. Dat toontje gebruikte ze zelden hoor. Erg zelden. Juan had hen inderdaad opgemerkt en kwam al snel met hun drank aanzetten. "Per favore." Zei hij met zijn gebruikelijke glimlach. Val knikte en nam een grote slok uit haar glas. Jum! Ze zette haar glas weer neer en keek Dastan weer twinkelig aan.

Dastan glimlachte tevreden. Hij kon wel degelijk een heer zijn, als het hem uitkwam. Nadat hij een paar slokken van zijn scotch had genomen, zette hij het glas terug op de bar, en hield het losjes tussen zijn vingers. 'Dus,' zei hij, en keek Valentina aan. 'De eerste avond voor mij in Italië, en ik zit meteen alweer in de kroeg. Wat zegt dat over iemand?' zei hij, en grinnikte eventjes. Valentina leek hem zeker wel een relaxed meisje, iemand die niet teveel nadenkt over allerlei onzinnige dingen. Oké, zo goed kende hij haar niet, maar tot nu toe leek ze best oké.

"Dat je zeker niet saai bent." Antwoordde Val met een lachje. "En remember... Dit is nog maar het begin van de avond hè!" Ze schonk hem een knipoog en nam nog een slok van haar drankje. Valentina voelde dat het een leuke avond zou worden. En ze voelde ook dat ze in een flirty-mood was! Pfoepfoe, lucky Dastan! Maarja, hij zag er dan ook helemaal niet verkeerd uit. Wel wat ouder. Maar dat was op zich wel spannend eh.

Toen Dastan zijn glas leeg had, bestelde hij opnieuw hetzelfde voor hem en Valentina. Hij grijnsde even naar haar, bleef haar in de ogen aankijken. Dit kon nog interessant worden, vooral wetende dat de avond nog jong was. 'Dat is waar,' antwoorde Dastan, en maakte een soort meestemmend gebaar met zijn hoofd. 'Waar wilde je hierna eigenlijk naartoe gaan?' vroeg hij. Hij wist eigenlijk niet wat hij moest verwachten van de clubs hier, het zou zeker niet veel anders zijn dan in Berlijn of Toronto?

"Er is eigenlijk maar één club die ik goed ken en dat is Lavito. Niet ver van hier hoor." Val dronk haar eerste drankje leeg en begon meteen aan haar tweede. Het was dan ook zo lekker. Ze vond het stiekem wel spannend, zo met 'n redelijk onbekende op stap gaan. Maar ze had er wel onwijs veel zin in. Ze draaide haar bovenlijf meer naar Dastan toe, zodat ze hem gewoon kon aankijken zonder dat ze haar nek moest forceren.

Dastan draaide ook wat bij om Valentina ook goed aan te kunnen kijken, maar terwijl hij dat deed zag hij een paar luidruchtige macho's naar binnen komen. Luide kreten vlogen richting Valentina, allemaal in het Italiaans dus Dastan verstond er maar weinig van. Wat hij wel wist was dat het een paar seksloze kereltjes waren, aangezien ze allerlei vreemde bewegingen richting Valentina maakten. Dastan had de neiging om op te staan en die achterlijke ventjes een tik op hun smoelwerk te geven, maar hij moest zich inhouden, anders zou hij deze tent waarschijnlijk niet meer inkomen. En dan had hij al zulke problemen met zich inhouden. Het werd nog erger toen het groepje jongens naast hun aan de bar gingen zitten. 'Bella bella!' riep een van de jongens, nog steeds even luidruchtig als toen ze binnen kwamen.

Val trok een afkeurend gezicht. "Nee hè!" Jammerde ze terwijl ze zich omdraaide. Oh fijn, ze kwamen natuurlijk óók aan de bar zitten. Val nam snel een slok drank en keek toen voorzichtig over haar schouder. Bah, die lui zagen er allemaal zo vies uit! Gelukkig was ze hier niet alleen. Ze draaide zich snel weer naar Dastan en schoof haar stoel een beetje dichter bij. Misschien hielden ze hun klep wel als ze merkten dat ze bij hem hoorde.

Dastan snoof, hij had steeds meer de behoefte om die kerel een ram in zijn gezicht te geven. Toen één van de gasten zich aan Valentina's kont vergreep, knapte er iets. De zogenoemde druppel die de overvolle emmer deed overlopen. Dastan stond in een razend tempo op, en sloeg de Italiaan van zijn kruk af, waarop de andere jongens heftig reageerden. 'Wat denk je dat je doet man?' viel een van de anderen tegen hem uit, en wilde naar hem toe lopen. 'Dat zou ik niet doen,' zei Dastan, met een dreigende toon in zijn stem. 'Of jij ligt zometeen ook zo op de grond,' Dastan bleef de jongen vuil aankijken. 'Kom Val, we gaan,' zei hij en gooide een twintigje op de bar, voor de nog onbetaalde drankjes. Dastan sloeg heel bewust een arm om Val heen, om aan te tonen dat de jongens het niet nog eens moesten proberen om aan haar te zitten.

Val was best wel geschokt door alle dingen die opeens zo snel achter elkaar gebeurd waren. "Sorry hoor.." Piepte ze nogal van de kaart. "Normaal gezien is het heel gezellig hier." Mompelde ze terwijl ze haar jas nam en ze de deur uitliepen. Ondertussen was het buiten al wat frisser geworden. "Wat een eikels zeg." Val begon al weer een beetje te bekomen en kwam terug tot haar scheldende zelf. "Zullen we dan maar meteen doorgaan naar de club?" Vroeg ze glunderend. Echt no way dat ze haar avond ging laten verpesten door die losers.

'Achja, je hebt er van die klootzakken bij lopen,' zei Dastan, met nog steeds de adrenaline die door zijn maag gierde. Op zulk soort momenten had hij zijn kracht echt niet in de hand, dan wist hij gewoon niet meer wat hij deed. Dastan keek even achterom naar de bar, en zag door de ruit dat de jongen inmiddels was opgestaan maar een enorme bloedneus had gekregen. Dastan schudde zijn hoofd. Hij moest zich niet zo laten opwinden, dan lukte het hem nooit om normaal te funvtioneren.

"Thanks by the way." Valentina keek glimlachend omhoog. Wat was hij eigenlijk groot?! Ze was zelf niet van de kleinste en ze had zelfs redelijk hoge hakken aan! En nog moest ze omhoog kijken!
Na een tijdje stappen kwamen de felle lampjes van de club in zicht. "Kijk, daar is het!" Meldde Val enthousiast.

Dastan keek met een brede grijns naar het gebouw met de felle lichten. Veel mensen stonden er niet, het was dan ook nog relatief rustig. Nog steeds dicht in de buurt van Valentina lopend, gingen ze voort naar de ingang van het gebouw.



Zullen we maar even overstappen naar lavito? :')

Fritz zat aan een klein tafeltje ergens in de hoek van de bar. Tussen zijn vingers stak een smeulende sigaret en hij draaide peinzend met zijn glas bier, dat halfvol was. Of halfleeg, zoals Fritz het zag. Langzaam bracht hij de sigaret naar zijn lippen en trok er even van, waarna hij de as uitklopte in het asbakje op zijn tafeltje. Er speelde wat muziek en er zaten wat mensen, die zachtjes keuvelden.
Hij was graag op zichzelf. Soms toch. Dan kon hij rustig nadenken, genieten. Voor buitenstaanders zou hij er waarschijnlijk miserabel en ongelukkig hebben uitgezien, alsof hij was laten staan door een meid ofzo, maar juist integendeel, dit kon voor hem echt de top zijn. Rustig, alsof de tijd stilstond, en even niemand hem nodig had.
Terwijl hij nadacht, nam hij een slok van zijn bier, nam nog eens een hijs van zijn sigaret en blies langzaam de dampende rook uit.

(Hoi ik kom je lastig vallen! Nee grapje, ik zal lief zijn <3)


Valentina had besloten nog maar eens een bezoekje te brengen aan haar favoriete barretje. Ze stapte vrolijk naar binnen, ze had zowaar een goed humeur vandaag!, en ging aan de bar zitten. Juan, de barman, kwam haar al snel begroetten. Valentina keek relaxt rond zich. Natuurlijk merkte ze de tijdschrift-kerel ook al snel op. Val zuchtte even en dacht een tijdje na. Ze was echt wel onuitstaanbaar geweest tegen hem... Hij had gewoon ongeluk gehad haar op die dag tegen het lijd te lopen. En dat hij haar tijdschrift had gescheurd was ook wel ongeluk geweest. Val riep Juan teruh. "Hé, wil je iets voor me doen?" Vroeg ze met puppy-oogjes. "Kan je die jongen daar een drankje van me aanbieden?" Ze wees kort naar het tafeltje waar Fritz zat. "Zeg maar dat het van Blondie komt." Ze grinnikte in zichzelf en nam toen een slok van haar drankje. Eens zien hoe hij zou reageren. Juan ging er meteen op af.
"Hey, ik moest je een drankje aanbieden van eh... Blondie. Wat mag het zijn?" Vroeg hij een beetje aarzelend. Blondie? Sinds wanneer noemde Val zichzelf Blondie? Dat was zo niks voor haar!

Met gefronsde wenkbrauwen keek Fritz op toen hij de barman richting zijn tafeltje zag komen. Even keek hij hem aan alsof hij krankzinnig was. 'Blondie?' Herhaalde hij ongelovig. Pas toen hij het zelf uitsprak wist hij het weer. Hij keek langs de barman door, en zag, inderdaad, Blondie zitten. Tenminste het meisje dat hij Blondie genoemd had. Hij grijnsde even vaag en keek naar de barman. Hij stak zijn pintje in de lucht. 'Doe er nog maar zo eentje, en zeg tegen Blondie dat ze me gezelschap mag komen houden, als ze wil.' Hij grinnikte even zacht, en trok even van zijn sigaret, terwijl hij naar achter leunde op zijn stoel, en in het meisje haar richting keek.

Val wachtte geduldig tot Juan zou terugkomen. Gelukkig hoefde ze niet al te lang te wachten. "De jongens zei dat je hem gezelschap mag gaan houden, als je dat wil." Juan bracht de boodschap netjes over. Hij vond het wel raar, normaal gezien was Val niet zo. Hij kende haar intussen wel al. Val grinnikte. "Thanks." Daarna stond ze op en liep met haar drankje in de hand naar de tafel van Fritz toe. Juan liep achter haar aan met de bestelling. "Hallo." Val glimlachte stralend. Ze ging tegenover hem zitten.

Met een grijns keek hij toe hoe Juan terugkeerde naar het meisje, en hoe ze niet veel later in zijn richting kwam gelopen. 'Hey,' zei Fritz vrij koel. Hij wachtte even tot Juan het biertje had neergezet en weer wegliep. Nog even trok hij van zijn sigaret, waar niet veel meer van overschoot, en duwde de peuk uit in het asbakje. Vervolgens nam hij het aangeboden drankje en keek even in het meisje haar ogen. 'Op wat zullen we klinken?' zei hij grijnzend, terwijl hij zijn biertje klaarhield om het tegen haar glas te klinken.

"Op slechte humeurtjes alvast niet hè?" Val grinnikte en hief haar glas ook op. "Peace?" Vroeg ze met een onschuldig lachje. Hij moest dit maar als een sorry aanvaarden, want echt sorry zeggen deed Val toch nooit. En dit deed ze ook alleen omdat ze in een goed humeur was. Deze keer had hij eens geluk dat hij haar tegenkwam.