Bar Betrini

Valentina stond er een tijdje nogal draaierig bij. Maar toen ging het opeens weer beter. "Nee hoor, hoeft niet." Zei ze terwijl ze weer opstond en wat steun zocht bij zijn arm. Daarna wiebelde ze het café uit. Ging best goed joh!

Met Valentina aan zijn arm liep hij de bar uit en liet de deur achter hen toevallen. Het schemerde al, en het was plots stil op straat, zo zonder het gekeuvel en de muziek van de bar. Af en toe grinnikte liep hij langzaam verder, op het tempo van Val. Hij wou niet dat ze hier tegen de grond zou slaan ofzo. Damn, bedacht hij, hij had echt zin in een sigaret.

Gelukkig was de bar niet al te ver van het huis, anders zou Val nooit heelhuids aankomen. Ze had nog steeds het gevoel alsof ze elk moment in slaap kon vallen. Dus hield ze zich nog maar wat steviger aan Fritz vast.

(Zullen we verder doen in de hal van het huis ofzo?)

(Jawohl!)

New

Toen Dastan nog in Toronto leefde, was de bar als zijn tweede thuis. Dag en nacht zat hij er, met dezelfde mensen. Mensen met dezelfde problemen als hij, mensen die dagelijks hun levensverhaal weer aan hem vertelden. Delia, de barvrouw die hem het ene drankje na het andere schonk, de storende radio die de hele dag aan stond in die bar. Maar dat was er niet meer, Dastan had zijn leven daar achtergelaten en ingeruild voor een nieuwe start in Italië, met nieuwe mensen, en zo ook, een nieuwe bar.
Dastan opende de deur van Betrini, en keek om zich heen. Hij herinnerde zich de eerste avond dat hij hier was geweest, met Valentina, die hij achteraf nooit meer had gezien. Hij nam plaats aan de bar, en bestelde een whisky om mee te beginnen. Het was er akelig rustig, en de sfeer was anders dan in Amerika, en zeker ook anders dan in duitsland. Het voelde niet vertrouwd, de mensen waren afstandelijker. Alsof ze elkaar niet wilden kennen. Toen Dastan zijn drankje eenmaal gekregen had, begon hij er slokken van te nemen. Hij had minder de drang gekregen om te drinken, en tegelijkertijd had hij méér en méér de drang gekregen. Dat kwam door Micha, ze nam zijn problemen weg alsof ze nooit hebben bestaan, ze deed hem beter voelen. Maar zodra hij dan weer alleen was, zakte hij simpelweg weer terug in zijn oude gewoontes. Dastan zuchtte, hij vroeg zich af of hij ooit zou kunnen veranderen, en het pad dat hij bewandeld een andere richting zou kunnen geven. Voor nu deed het er niet toe. Het was Dastan, whisky, en een barkruk. Het voldeed, om even zijn gedachtens te laten lopen.

Jessy had even genoeg van het gekkenhuis en liep door de uitgaansbuurt. Al snel viel haar oog op het café met de naam Betrini. Het sprak haar wel aan en zo zette ze haar eerste stap in het café. Eigenlijk had ze verwacht dat het hier wel redelijk druk ging zijn, maar er zaten nauwelijks vijf mensen... Brr, het was maar eng, zo alleen. Haar blik viel op de jongere kerel aan de bar. Jonger dan de andere mannen hier. Ze liep naar de bar toe en ging op de kruk naast de man zitten. Ze bestelde een biertje. Iets waar ze erg zin in had. Hopelijk kende ze dat hier ook... Toch kreeg ze haar flesje en nam te gulzig een slok.

Totaal in zijn eigen wereld keek Dastan naar zijn glas, en liet de vloeibare inhoud in het glaasje draaien, door zijn hand steeds heen en weer te bewegen. Hij was zó in gedachten verzonken dat hij niet meteen door had dat er iemand naast hem was gaan zitten. Toen hij in een soort waas ineens iemand naast hem zag, keek hij geshockt op. 'Oh,' zei hij opgelucht. 'Ik dacht even dat ik gek werd,' zei hij en grinnikte. Hij voelde zich net een of andere gek, die een beetje tegen vreemde mensen aan wauwelen was. 'Dus, ook gekomen om je problemen weg te drinken?' vroeg hij, om zo maar een gesprek aan te knopen. Even zijn gedachten weg zetten van het gedoe met Micah en Fritz, en Micah's naalden die hij gevonden had. Eventjes een luchtig gesprek met iemand voeren zonder al te veel gezeur aan zijn hoofd, precies waar hij hier voor gekomen was.

'Denk niet aan Fritz.' Mompelde Jessy en keek haar aan. 'Ja, zo kan je het zeggen...' Ze nam een slokje. 'Gebruikt ze drugs?' Alleen had ze maar chips gepikt en een hey gezegd, maar toch leek Micah haar een leuk meisje. Niet zo één dat je daar iets van verwachtte... Nja, wie was zij om te oordelen. 'Ben je verliefd op haar?' Ze keek naar de spiegel die achter de bar hing en staarde naar zichzelf. Ze beet op haar lip. 'Ik zie er uit als een wrak.' Mompelde ze erg stilletjes even.

Dastan trok een wenkbrauw op en keek het vreemde meisje even schuin aan. 'Hnn, één van die gedachtenlezertjes hé?' zei hij geamuseerd. Het deed hem denken aan Micah, waar zijn woorden soms ook nutteloos waren, omdat ze ook alles kon zien. 'Ja,' zei hij, om haar vraag te beantwoorden. 'Ik geef heel erg veel om haar, en dat..' hij nam een slok van zijn drinken, en keek naar zijn handen. 'Dat maakt me echt ontzettend bang,' zei hij. Hij wist niet hoe hij het anders moest uitleggen, zo voelde hij zich nou eenmaal. Die spuiten van haar zaten hem ontzettend dwars, hij wilde er niet aan denken. Die avond was echt vreemd, eerst dacht hij Micah en Fritz samen aan te treffen, en toen vond hij die vreselijke dingen. Het stond als een waas op zijn netvlies, hij begreep er niets van. 'Maarja, waarom ben jij hier?' weer keek hij haar aan. 'Iedereen in deze tent is en wrak, dus trek het je maar niet aan,' zei hij, en knipoogde met een vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht.

Fritz en Micah? Jessy zuchtte een keer diep. 'Daar draait liefde toch om? Elkaar nemen zoals we zijn. Ze stopt wel een keer met die brol, maar als jij hier zit en er niks aan doet, zal er ook weinig aan gaan veranderen.' Ze wist de helft niet van wat ze zei. Eerlijk gezegd wou ze nog eens niet met de kerel praten. 'Goede vraag. Ontsnappen van het gekkenhuis waarin we wonen en mijn fucking verlangens naar iemand er uit drinken.' Ze keek hem even aan en wende toen haar blik terug naar de spiegel. 'Het is zo raar omdat ik normaal nooit verliefd wordt en nu... Kan ik niet wachten tot ik met hem echt samen kan zijn. Terwijl ik vroeger alleen maar wou lol wou met mannen.' Ze keek hem weer aan. 'Waarom stel jij zoveel vragen? Ik ben maar saai.'

Dastan knikte, een deel van wat ze zei klonk naar de waarheid. 'Het is niet zo dat ik haar niet help, dat doe ik, tot waar ik kan. Het is gewoon zo dat ze zelf ook moet willen stoppen, dat kan ik niet voor haar doen,' zei hij, en keek naar de spiegel waar het meisje zeer geïnteresseerd naar zat te kijken. Dastan had een hekel aan spiegels, ze gaven enkel je uiterlijk weer, maar vertelden je niks over wat er in je om ging. 'Mijn naam is trouwens Dastan,' zei hij. Dan wist ze in ieder geval tegen wie ze praatte. Aandachtig luisterde hij naar haar verhaal, terwijl hij even naar de barman wenkte dat hij weer dezelfde portie whisky wilde. Dastan keek het meisje aan, en kneep zijn ogen even samen. 'Niemand is saai, iedereen heeft een verhaal. Laat ik nou iemand zijn die graag naar die verhalen luisterd, ookal zijn ze van vreemdelingen. Soms moet je antwoorden zoeken bij vreemden, omdat je ze elders niet kan vinden,' zei hij, als een soort van vaderlijke les. 'Maar, over dat verhaal van je. Als je niet kan wachten om bij hem te zijn, wat houd je dan nog tegen?' Het nieuwe glas whisky werd voor hem gezet. 'Doe er ook maar één voor deze dame hier,' zei hij tegen Juan, de barman, die een geïrriteerde blik naar hem wierp. 'Trouwens, welke jongen is het eigenlijk?' Dastan wist dat het zijn zaak niet was, maar wie niet schiet, schiet altijd mis.

'Dastan, bedankt.' Ze nam de whisky aan en glimlachte even naar de barman. 'Een spiegel geeft meer weer dan je denkt... Heel het café daarom kijk ik er zoveel in en niet naar mezelf.' Haar haren lachen niet meer perfect en ze had slechts een klein laagje lipgloss op haar lippen dat er eigenlijk zo goed als af was. Ze draaide de drank wat rond. 'Omdat ik geen meisje ben dat braafjes hand in hand loopt met een jongen of heel de tijd lieve woordjes kan zeggen... Ben gewoon nooit goed in relaties geweest, ook niet in vriendschap. Het komt vooral omdat ik ware liefde dood heb zien gaan en de ene die gezworen had de andere trouw te blijven voor altijd lag al snel met hoeren en andere wijven in bed. Dat is mijn verhaal. Op wie denk je? En hij zit ook met een probleem... Het is ingewikkeld en ik praat er niet graag over. Trouwens ik ben Jessica, noem me Jessy zoals iedereen doet of Jess.' Ze had geen zin meer om over al deze dingen zoals haar leven te praten. 'Vertel jij me nu maar jou verhaal of één er van? Ik moet wel niet al je vriendinnetjes weten ofzo.' Ze grijnsde en dronk van het drankje. 'Volgende betaal ik.'

Dastan begreep wel wat ze bedoelde, want zo'n type is hij zelf ook nooit geweest. Zijn eigen verhaal zou niet veel verschillen van dat van haar, wat relaties betreft. Hij was blij dat hij nu in ieder geval wel een kans kreeg om met iemand te zijn die veel voor hem betekende, al vond hij het moeilijk. Ook begreep hij wel dat ze het er niet over wilde hebben, dus ging hij er maar niet op door. 'Jessica, dus,' zei hij. 'Ik noem je wel Jess, dat klinkt toch het leukst,' zei hij en grinnikte. 'Nouja, ik weet niet of je mijn verhaal wel wil horen, zo bar interessant zijn ze denk ik niet voor een vreemde om te horen,' zei hij, en nam een slok van zijn whisky. 'Nouja, als je het wil horen, het begon allemaal toen ik geboren werd, en..' hij grinnikte. 'Nee grapje, dat zal ik je niet aandoen,' Hij draaide iets naar haar toe zodat hij haar beter aan kon kijken, wat hij fijn vond als hij met iemand praatte. 'Wat wil je horen?' zei hij, en grijnsde. Verhalen kende hij genoeg.

Jessy lachte even. 'Je bent een engel. Hmm, wat wil ik horen? Waarom ben je hier?' Iets wat ze wel wou weten. 'Wat deed je voor je hier kwam and niks anders dan de waarheid graag. Ik zie wanneer je liegt.' Ze grijnsde en zette het glas neer. Ze deed haar haren bij elkaar die echt irritant zaten. Hij moest ook niet echt gaan vertellen als hij niet wou. Hij kon gewoon ook denken ofzo. Ze gaapte even. 'Sorry, dat was niet de bedoeling.' Gebrek aan nachtrust. Nee, ga niet te ver denken...'

Dastan haatte die vraag ontzettend erg, altijd als iemand hem er naar vroeg gaf hij geen antwoord of liep hij weg uit het gesprek, omdat hij het er simpelweg niet over wilde hebben. Toch was het nu anders, er was een sfeer die hij vertrouwde, en bovendien kon Jess toch alles zien wat hij dacht. 'Nou..' zei Dastan, hij wist niet waar hij moest beginnen. 'Eerst woonde ik in Berlijn, met mijn neef en oom. Mijn moeder is overleden, en mijn vader is hem al gepeerd voordat ik was geboren, vandaar dat ik bij mijn oom woonde. Een erg gesloten man was het, Ryan heette hij. Een paar jaar geleden ben ik met mijn neefje naar Toronto vertrokken, Jonah is zijn naam. Je kan wel zeggen dat we daar op het 'verkeerde' pad zijn geraakt, en nu zitten we dus allebei in Italië, alleen Jonah zit in een ander tehuis. Jonah en ik gebruikten onze gave, en dat liep op een gegeven moment gewoon uit de hand,' Dastan keek naar zijn glas. Goeie ouwe Jonah, hij miste hem ontzettend, evenals zijn vrienden in Duitsland. 'Ik beschouw mijn neefje als een broer, ik vind het echt jammer dat ik hem nu niet zo vaak meer spreek. Net als mijn duitse vrienden,' Dastan glimlachte even. 'Je kent Fritz toch wel? Hij lijkt heel erg veel op een goede vriend van me toen ik nog in Berlijn woonde, en het grappige is dat hij nog duits is ook. Al het toeval in deze wereld,' Dastan schudde even zijn hoofd, oude herinneringen schoten in zijn hoofd. 'Maarja, het is dus niet zo interessant verder,' zei hij, en keek Jess weer aan.

Jessy zuchtte bij de naam Fritz. 'Don't talk about him. Ik denk sowieso al genoeg aan hem.' Bromde ze. Nu wist hij het dus en waren al zijn vragen beantwoord. Ze had geen zin om in zijn hoofd te zitten en legde haar hoofd op de toog. 'Dus wat is je gaven? En hoe bedoel je "op het slechte pad" ?' Die dingen konden echt van alles zijn. Drugs, vrouwen ,wapens of overvallen. Misschien was hij gewoon een dikke crimineel. Ze vroeg zich af of hij wel heel het verleden achter zich gelaten had. Drugs leek strek van niet, maar kon wel. 'Zal wel moeilijk zijn voor je... Weg van je broertje. Ik mis mijn beste vriend Axel. We deden echt alles samen en ook mis ik mijn thuis stad Londen. Mijn moeder overleed toen ik tien was, min vader was dus snel over het verdriet en ging en kwam altijd wel thuis met vrouwen en een hele boel werk. Hij is nogal succesvol bij ze beide... Hij vergat me. Ik ging werken voor wat geld op zij te houden in een nachtclub en hing voor de rest op straat rond. Werd een heus feestbeest op mijn vijftiende en een dikke slet. Toen ben ik naar Glastonbury gegaan. Weg van de drukke stad en mijn vader. Toen had ik de kans om naar hier te komen en dat deed ik ook. Ben zo wat weg gelopen van huis, maar daar merkt mijn oude vast niks van. Dus jij noemt jou geschiedenis niet interessant? Neem het nu dan maar terug na die van mij te hebben gehoord.

Dastan grijnsde. 'Hnn, dus Fritz die jongen,' zei hij, en knikte begripvol. 'Misschien moet je eens met hem gaan praten ofzoiets, ik weet wat er aan de hand is, maarja,' Dastan besloot dat het beter was als hij er maar geen woorden meer aan vuil zou maken, dus dat deed hij ook niet. 'Mijn gave is een last,' zei hij, en grijnsde. Hij pakte een leeg blikje van de bar, en kneep het met het grootste gemak tot een klein hartvormig stukje metaal. 'Dat is mijn gave,' zei hij, en gaf het blokje aan Jess. 'Art by Dastan, you can keep it,' zei hij en glimlachte. Hij had de gave van kracht en snelheid. 'Je snapt dat ik en mijn neef er ten volle gebruik van maakten. We handelden in gestolen waar, overvielen kleine zaakjes aan de andere kant van de stad. Noem het op en ik heb het ooit gedaan,' zei hij. Bij haar verhaal werd zijn gezichtsuitdrukking wat serieuzer, hij wist niet wat hij erop moest antwoorden. 'Zo te horen hebben we allebei niet zo'n glansrijke geschiedenis, maarja. Het is denk ik het pad waar we naartoe zijn geleid, waardoor we uiteindelijk hier terecht zijn gekomen,' Hij vond haar verleden zeker wel interessant, maar vond het overbodig om dat te zeggen. 'Neem gewoon één ding van me aan,' zei hij, en keek Jess aan. 'Wees niet te hard voor jezelf, dingen uit het verleden die je vandaag de dag tegenhouden, kan je beter vergeten. Gewoon je hart volgen, maar zonder het juiste pad uit het oog te verliezen,' Dastan wist dat hij misschien een beetje aan het overdrijven was, maar hij vond het nodig om te zeggen. Het gold voor hem namelijk ook.

Jessy keek geboeid toe en pakte lachend het hartje aan. 'Awh, wat lief.' Ze negeerde voor de rest ook alles wat hij over Fritz zei. Ze hadden al wat meer gedaan dan alleen praten... Ze wou terug zijn hand vast houden... Terug naar Dastan en niet naar hem, Jess. 'Zo lastig is het ook weer niet? Jij ziet tenminste niet nog meer dingen dan dat ik zie. Jij kan slapen. Ik hoor soms de gedachten van andere en dromen door mijn slaap heen als ik op kamp ofzo moest... Nu heb ik gelukkig nog geen kamergenoot. Dus crimineel van me, waarom zegt iedereen dan telkens dat het verleden je maakt tot de mens die je vandaag bent? Ik ben nu zo, omdat ik nu eenmaal irritant, gesloten, dom en raar ben. Ga nu niet ontkennen, want je kent me nog eens niet goed Dastan.' Ze grijnsde even naar hem. 'Wat je erachter dacht staat me meer aan. Die woorden gelden ook voor jou.' Haar hoofd hief ze weer op en dronk nog wat.

Dastan knikte. 'Die gave van jou lijkt me verdomd lastig, ik zou er niet mee om kunnen gaan,' zei hij. 'En toch, het is ook lastig om om te gaan met mensen die die gave hebben. Want soms, is het gewoon goed om je gedachten voor jezelf te hebben, omdat niet alles wat iemand denkt altijd gemeend is,' Dastan nam een paar slokken van zijn drank. 'Daar hebben we onze gedachten voor gekregen,' Hij zette het lege glas op de bar, en liet hem bijvullen. 'We leren van het verleden, maar het betekend niet dat we niet kunnen veranderen wie we zijn. Natuurlijk is dat moeilijk en vergt het veel tijd, maar het is niet onmogelijk,' Dastan glimlachte naar Jess. 'Ik ken je niet goed nee, maar wat ik net zei, dat geld voor ieder levend wezen,' zei hij, en gaf haar een bemoedigende klop op haar schouder.

Jessy keek Dastan aan. 'Met een beetje mensenkennis en oog voor detail weetje of de gedachten van iemand echt gemeend zijn of niet... Tenzij die sukkel weer emotieloos een pokerface moet gaan op zetten of slecht aan het liegen is in die kop van hem/haar. Maar meestal denken mensen spontaan. Zelfs jij let volgens mij nog eens niet op je gedachtestroom. Of ze nu weten wie ik ben of wat ik ben, het maakt weinig uit. Natuurlijk kan ik wel eens foute beelden zien en dat geloven... Maar goed. En is jou gaven lastig? Onlangs nog wat mensen geplet tijdens het knuffelen?' Ze speelde met het hartje dat ze gekregen had en nam een klein slokje. Drank is iets waar ze nog steeds niet goed tegen kon en ze wou niet dat Dastan haar kock out zou moeten dragen naar huis. 'We zijn wie we zijn. We kunnen dingen veranderen zoals verslaving of slechte gewoontes of zelfs je naam... Maar je helemaal compleet veranderen is nooit goed. Die verslaving,slechte gewoonte of naam of wat dan ook maakt je uniek. Tot wie je bent.'

Dastan haalde zijn schouders op. 'Soms is het lastig, soms niet,' zei hij. 'Meestal merk je er niet zo veel van, maar als je in een emotionele stemming bent of als je echt boos bent, is het moeilijk in de hand te houden,' zei hij, en dacht terug aan Micah, en hoe hij haar geduwd had. Snel schudde hij die gedachte van zich af, dat was wel het laatste wat hij nu in zijn hoofd wilde hebben. 'Ik heb het probleem, dat ik ontzettend snel boos en agressief word, en dan doe ik mensen zeer, zelfs al wil ik dat niet,' hij keek naar de spiegel, ze waren nog de enigen in de bar. Hoe lang zaten ze hier al? Het maakte Dastan niet uit, het was goe om even zo'n filosofisch gesprek te hebben gehad.

Jessy voelde met hem mee en legde haar hand op zijn schouder. 'Daar kan je op oefenen. Gewoon altijd rustig nadenken en de juiste oplossing vinden is niet moeilijk. Ik heb redelijk veel slechte eigenschappen. Eentje ervan is mijn paniekerigheid. Ik sla vaak in paniek voor het minsten of laat me erg meeslepen door van alles en dan heeft het erge nadelen voor de persoon zelf of mezelf.' Zo bleek dat ze echt gelukg had met Axel die haar altijd uit de nood hielp... Hij was hier nu niet. Hij wist niet waar ze was...

Dastan vond het een mooi gebaar van Jess, en glimlachte even scheef naar haar. 'Zoals jij net tegen mij zei, het valt af te leren,' Dastan keek haar aan. 'Waar het dus op neer komt, is dat je alles kan veranderen. Als je maar hard genoeg wilt. En dat het soms goed is om slechte eigenschappen te hebben,' hij grinnikte, en hief zijn glas met whisky. 'Op slechte eigenschappen,' zei hij, en knipoogde. Dastan voelde zich een stuk lichter, alsof er een blok van zijn schouders viel. Een mengeling van alcohol, en goed gezelschap deed wonderen.

Jessy schoof haar half vol glaasje naar hem toe en haalde haar hand weg. 'Drink jij dan ook even voor me? Ik voel me nu al niet goed.' Ze grijnsde. 'Eén biertje is genoeg voor ik ga strippen op de bar.' Een brede grijns verscheen op haar gezicht en ze zag de barman even met grote ogen haar richting kijken. 'Dat vindt ie dan weer leuk hé.' Ze lachte en keek Dastan aan. Hij was wel oké, een fijne man. 'Bedankt voor het drankje en het compliment.'