Bar Betrini

Fritz grinnikte zacht en aanvaardde haar verontschuldiging. 'Peace,' zei hij bevestigend, en klinkte met zijn glas tegen het hare, en nam vervolgens een grote slok. 'Dus, ik neem aan dat je naam niet echt Blondie is?' zei hij met een grijns terwijl hij zijn glas weer neerzette. Ondertussen bekeek hij haar eens helemaal. Ze had echt opvallend blonde haren, bijna wit. Best wel knap. Opnieuw dronk hij even van zijn bier, terwijl hij zijn blik op haar gevestigd hield.

Valentina grinnikte. "Nee, gelukkig niet. Stel je voor." Nah, ze stelde het zichzelf liever niet voor. Ze was blij met haar eigen naam! "De echte naam is Valentina. Mag ik die van jou ook weten? Of moet ik je gewoon eikel blijven noemen?" Ze glimlachte onschuldig, waardoor haar scheldwoord bijna een koosnaampje leek.

Fritz grijnsde om haar onschuldige glimlach. 'Als je het zo zegt klinkt het best nog wel goed, maar zeg maar Fritz.' Even dacht hij aan voordien. Hij was echt geërgerd geweest door haar gedrag, maar nu leek ze best oké. Hij was blij dat ze hier nu zaten, voordien was hij misschien toch maar een beetje alleen. 'Oh!' zei hij plots, en zocht met zijn hand in zijn achterzak. Hij haalde er zijn portefeuille uit, en pakte een briefje van 5 euro. 'Hier, da's voor dat meidenschriftding van je,' zei hij terwijl hij het naar haar toeschoof en zijn portefeuille terug wegstak. Hij leunde met zijn ellebogen op tafel en dronk nog eens van zijn bier.

Val grijnsde geamuseerd. "Oké, Fritz dus. Aan je naam en je accent leid ik af dat je uit Duitsland komt?" Val fronste en nam een slok van haar drankje. Mhh, alweer bijna op. Wat was ze toch een zuipschuit. Toen kreeg ze opeens geld toegestopt. "Oh, nee! Laat maar zitten, echt. " val schudde haar hoofde en duwde het briefje terug naar hem.

'Inderdaad,' knikte Fritz met een grijns. Hij zag hoe ze het geld terug in zijn richting duwde. 'Kom op, koop er nog een drankje mee anders, ik zie dat je voorraad opraakt,' zei hij grinnikend. 'En trouwens, als je een nieuw boekje koopt, kan ik verderlezen! Ik zat net in het artikel. Ik voelde mee met de vrouw die schreef dat haar ene borst groter was dan de andere!' zei hij sarcastisch, en grinnikte even. 'Maar nee, serieus, stop het weg,' zei hij gemeend en knipoogde even, alsof hij het wilde bezegelen.

Val knikte, tevreden met haar juiste conclusie. Een Duitser dus! Interessant. "Ja maar..." Valentina aarzelde duidelijk. "Pffss, goed dan." Uiteindelijk gaf ze dan toch toe. "Maar alleen omdat je anders niet weet hoe het afloopt met die arme vrouw." Ze nam het briefje aan en stak het in haar BH. (LOL XD) Daar stopte ze haar geld altijd als ze uit ging. Tasjes en die dingen vergat ze meestal als ze naar een bar ging. Want ze keerde niet naar huis terug voordat ze toch op z'n minst aangeschoten was... En dan vergat ze haar tas natuurlijk. "Mijn drankjes betaal ik wel zelf, want ik gooi er meestal heel wat naar binnen." Mompelde Val terwijl ze Juan wenkte.

Fritz moest lachen en bracht zijn glas naar zijn lippen, maar hield verbaasd halt. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij hoe ze het geld wegstopte, op een nogal.. ongebruikelijke plaats. Of misschien deed elk meisje het wel, en had tegenwoordig daardoor elke meid zo'n gevulde boezem. Hij moest grinniken en dronk even, waarna hij haar weer aankeek. 'Laat je volledig gaan, zou ik zeggen,' grijnsde hij. Een meid die kon drinken dus. Of misschien was het gewoon stoere praat. Dat zou hij nog wel merken. Zijn ogen gleden over Juan, die ondertussen tot bij hun tafel was gekomen.

Valentina grinnikte opgewekt. "Ok, maar als je me straks naar huis moet dragen... You asked for it!" Grapte ze. Meestal liet ze het niet zo ver komen hoor. Of het moest per ongeluk gaan. Ondertussen stond Juan naast haar. "Vodka-redbull?" Vroeg hij grijnzend. Hij kende Val's drankje intussen wel al vanbuiten. Ze dronk zelden iets anders. Valentina knikte. "Ja inderdaad." Daarna draaide ze zich weer naar Fritz. "Jij ook nog iets?"

Fritz moest lachen. 'Ik kijk er al naar uit,' zei hij met een knipoog. Wodka-Redbull, zeg. Nu begreep hij waarom ze zo energiek overkwam. Hij wuifde beleefd haar aanbod weg. 'Nee, ik pas,' zei hij met een grijns, en dronk nog eens van het bier dat hij nog had. 'Zeg, vind je het erg als ik een sigaret opsteek?' vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Hij kon niet echt lang zonder, maar als ze het storend vond, wachtte hij nog wel even.

"Nee, natuurlijk niet." Zei Val terwijl ze op haar drankje wachtte. Ze had helemaal niks tegen rokers. Af en toe rookte ze zelf eens mee,als ze zin had. Maar Val was er verder wel blij mee dat ze niet verslaafd was. Die dingen kostten echt een bom geld. En zo'n peuk is op voor je het weet. "Dus hoe is iemand vanuit Duitsland nou hier terecht gekomen?" Vroeg ze nieuwsgierig. Misschien wilde hij dat niet vertellen, maar Val vond niet dat Fritz eruit zag als zo'n gevoelige, gesloten jongen. Dus waagde ze het er maar op.

'Cool,' knikte Fritz en stak onmiddelijk na haar toelating een sigaret op, en trok er eens goed aan. Hij sloot even zijn ogen, alsof het voor hem puur genot was, wat misschien wel klopte. Hij opende zijn ogen toen hij haar woorden hoorde, en blies de rook omhoog uit tussen zijn lippen; hij kon toch moeilijk in haar gezicht blazen. 'Hmm,' zei hij even terwijl hij nadacht waar hij moest beginnen. 'Euhm.. Toen ik 15 was ben ik met m'n oom naar Engeland verhuisd. Men ouders moesten niet zoveel van me hebben, maar achja, ik ook niet van hen.' Hij grinnikte even en trok nog even van zijn sigaret. 'Maar ja, m'n oom heeft zich niet gedragen. Ik weet zelf niet juist wat het was. Hij zei dat het niks was, iets met teveel gedronken en een lastig vrouwtje, maar volgens mij heeft hij dat vrouwtje verkracht.' Zijn woorden klonken kil en leeg, en hij probeerde stoer te blijven. Hij toonde niks van wat er vanbinnen in hem omging. 'En ja, dan hebben ze mijn ouders gebeld, en die hebben dan Rieducatastrofe geregeld.' Hij grinnikte even om zijn woordspeling, maar daarna werd hij weer serieus. 'Ik mis Duitsland wel. Vooral Berlijn. Als ik geld genoeg heb ga ik er terug heen,' zei hij terwijl wat as van zijn sigaret tikte.

Valentina volgde zijn verhaal aandachtig. Ze wist haar gezichtsuitdrukkingen nog redelijk te controleren. Zijn oom had een vrouw verkracht?! Wat verschrikkelijk. En Fritz zat hier duidelijk tegen zijn zin. Valentina bleef een tijdje stil zitten kijken en dronk. "Oh. Vind je het hier heel erg dan?" Vroeg ze uiteindelijk maar. Omdat die stilte ook zo ongemakkelijk aanvoelde.

Tijdens de stilte speelde Fritz wat met zijn sigaret tussen zijn vingers, maar toen ze de stilte doorbrak, grinnikte hij. 'Ach nee, ik voel me gewoon niet zo snel ergens thuis. Ik ben blij dat ik jou nu ken, dan ken ik tenminste toch al iemand die meevalt.' Hij nam nog snel een hijs van zijn sigaret. 'Het zal wel meevallen,' zei hij met een grijnsje en knipoogde even.
Even zweeg hij, en staarde wat naar zijn bier, maar toen besloot hij dat het niet echt sociaal was hoe hij nu bezig was. 'En waarom zit jij hier, Valentina.' Hij sprak haar naam wat plagerig op een overdreven Italiaanse manier uit en keek haar met een glimlachje aan.

"Ik ben je reddende engel." Grinnikte Valentina. Ondertussen was haar glas alweer bijna leeg. Het leek wel magie! "Ach, het is een beetje ingewikkeld." Verklaarde Val. Ze vond haar verhaal maar slapjes tegenover dat van Fritz. Maarja, iedereen was anders. "Ik kwam er namelijk achter dat ik geadopteerd ben. Ik lijk in de verre verte niet op mijn adoptieouders of de rest van mijn zogenaamde familie. Ik ben duidelijk niet Italiaans van afkomst. Mijn adoptieouders hebben mij op straat gevonden toen ik een baby was. Ik was onderkoeld en bijna dood. Maar zij hebben me dus gered en later geadopteerd. Ik groeide op in Tivoli. Maar ik was niet gelukkig meer. Ik wilde weten waar ik echt vandaan komt en of mijn biologische ouders nog leven. En als ik hen ooit levend terugvind, ga ik hen vermoorden. Of toch in elk geval bijna." Ze grinnikte even. Ja, dat was haar plan. "Maar het zit niet echt mee. Ik kan niet zo ver terug in de tijd met mijn gave. Of in elk geval nog niet. Dus waarschijnlijk duurt het nog een hele tijd voordat ik het zal te weten komen."

Terwijl hij af en toe van van zijn sigaret trok, luisterde Fritz naar Valentina. 'Go get 'em, tiger..' mompelde hij droog na haar verhaal. Hij hoopte dat ze zich niet beledigd zou voelen, want dat was absoluut niet zijn bedoeling. Met een zucht duwde hij zijn sigaret uit. 'Een tijdreiziger, zeg,' zei hij met een glimlachje. 'Das tenminste een kracht waarmee je iets kan doen..', zei hij met een ellendig lachje. Het leek alsof zijn humeur wat was bedorven door zijn verleden te vertellen, maar hij probeerde het te verbergen.

Val trok een prethoofd. Ja, ze zou hen zeker 'getten'. Althans, dat hoopte ze. "Nee, net niet. Wat heb ik eraan?" Val zuchtte moedeloos. "Het enige waarvoor ik mijn gave wil gebruiken, is om terug te reizen naar het moment dat mijn moeder me nog bij zich had. Dan zou ik kunnen opzoeken wie ze was ofzo. En waar ze vandaan kwam. Maar zoals ik al zei, zo ver kan ik niet eens. Dus vind ik mijn gave echt nutteloos."

'Je leert het wel,' probeerde hij haar wat moed in te spreken. 'Ik kan absorberen? Op wat slaat dat nu. Ik snap niet eens juist wat ik ermee kan. Een keer zag ik een breakdancers op een plein en toen kon ik hen nadoen. Nuttig!' zei hij sarcastisch en rolde even met zijn ogen. Even bleef hij zwijgen. Hier zaten ze nu mooi, allebei ontevreden over hun kracht. Fritz moest lachen bij die gedachten. 'Pessimisten dat we zijn,' grijnsde hij en dronk zijn bodempje bier op.

Valentina grinnikte. "Ja, jouw gave snap ik ook niet echt eigenlijk. Ik vind jouw soort altijd maar irritante imiteerders." Ze stak even plagend haar tong uit. Nouja, ze loog niet hoor. De meesten waren ook echt kinderachtig met hun gave. Pffss.

Hij grinnikte en staarde even in de lege bodem van zijn glas. 'Irritant, ja,' grijnsde hij, 'daar kan ik wel inkomen. Maar wees gerust, ik zal je niet nadoen. Ik ben een unicum,' zei hij terwijl hij weer opkeek en haar even aankeek. 'En als jij dit gesprek nu doorspoelt omdat je me te saai vind, dan haat ik je echt,' zei hij lachend.

Valentina grinnikte. "Je zou het niet eens merken, sufkop." Zei ze trots. Niemand merkte ooit wat van haar gedoe. Tenzij ze het zelf wilde natuurlijk. Intussen was ook haar glas leeg. "Zullen we Juan maar weer eens roepen," Val draaide zich al om en zwaaide in de richting van de bar. "Ziezo!" Zei ze vrolijk.

Fritz grinnikte en knikte. 'Doe maar,' zei hij met een grijns en zag al hoe ze meteen teken deed, en Juan niet lang aarzelde en meteen in hun richting kwam. Toen Juan bij hun tafel stond, dacht Fritz even na. 'Doe mij maar een jenevertje.' Daar had hij af en toe zo eens zin in, en nu was zo'n moment. Toen keek hij naar Valentina en wachtte af wat ze zou bestellen.

"Same as always." Kirde Val blij. Ze was niet van plan opeens te veranderen. Nee, ze hield van haar vaste drankje. En ze kon er nog wel eentje op zonder dat ze helemaal slap zou hangen. "Hoe is het leven in eh... Berlijn?" Vroeg ze een beetje in de war. "Of was het in Engeland? Oh fuck, don't remember."

Fritz moest lachen. 'Man, die wodka begint precies al naar je hoofd te stijgen,' zei hij grinnikend. 'Euhm, Berlijn en Londen vallen wat te vergelijken. Hoewel ik meer van Berlijn houd, had ik meer vrienden in Engeland. Pff, ja, hoe is het gewone leven daar eigenlijk? Vraag me niet naar het schoolleven want daar deed ik toch niet aan mee. Het uitgaansleven is heerlijk, vooral de drank dan. Veel achterbakse praktijken, dat wel, maarja.. Veel hersenloze mensen, vooral meiden en dan de klootzakken die er elke avond zo eetnje plat legden.' Terwijl hij vertelde zag hij ze voor zich. 'Smerig soms echt. Hun ogen scheel van de drank, schuim aan hun lippen van de pillen en bloed aan hun neus van de coke, en dan twee klootzakken aan het filmen hoe ze haar kleren uittrekt en dan gepakt wordt door iemand die perfect weet wat hij doet.' Hij trok even afkeurend zijn wenkbrauwen op. 'Achja.. Als die gasten daarna nog met zichzelf kunnen leven.' zuchtte hij even.

Valentina volgde zijn verhaal met een scheef hoofd. "Ieuw, wat ranzig!" Ze moest aan die vuile pornofilm denken die Ethan had opgezet in de woonkamer. Die wijven kreunden zo hard dat het gewoon pijn deed aan je oren. Val moest nu wel heel erg aan Ethan denken. En wat ze allemaal met hem had uitgespookt. Op het bankje bij het voetbalveldje... In haar kamer... Ze zat erbij alsof ze helemaal high in the sky was. Althans zo leek het.

Fritz knikte. 'Uhu..' Dat was het enige wat hij zei, en toen was het weer stil. Hij keek naar Valentina, die even leek te zijn verzonken in gedachten. Op zo'n momenten wou hij dat hij gedachten kon lezen. Maar hij kon het er misschien gewoon op wagen. 'Waaraan denk je?' vroeg hij simpel en grijnsde.