Het rozentuintje

Davin was steenvast bij zijn idee. Géén Micha zoenen. Dat was al één van de dingen die hij niet zou mogen doen bij of met haar. In zijn hoofd had hij een heel net lijstje op gesteld van lichaamelijkcontact of verbaal. Hij glimlachte even terug.

Micha hoorde zijn gedavhte en lachte. 'Waarom géén Micha zoenen?', vroeg ze met een grijns. Natuurlijk wist ze daar al redelijk het wantoord op. Zijn hele verhaal over de ware zoeken had er zeker mee te maken, maar toch als hij zo iets al dacht had hij toch overwogen haar wél te zoenen. Tenminste dat was de slot som die Micha er van maakte.

'Hoeveel keer nog Micha? We leven samen in één huis. Straks heb jij een vriendje en zit ik lullig tegen je te doen om wat we hadden gedaan toen of ik een vriendin en misschien kan jij dan wel lullig doen. Oké,zo goed ken ik je ook weer niet... Het zou raar zijn om even mijn lippen op de jouwe te drukken en dan doen alsof er niks is gebeurt. We leven samen,god mag weten voor hoelang. Niet te lang... Mijn plannen om weg te gaan en mijn verdere leven staan ook zo goed als vast.' Davin wou zijn eigen leven en eigen spelregels. Doen waar hij zin in had en wanneer. Niet afhankelijk zijn van nog meer "ouders".

'Dat weet ik heus wel, ik wilde het gewoon zeker weten', zei ze met een glimlach die toch niet vrolijk over kon komen. Micha zou nooit een vast vriendje hebben. Daar had ze helemaal geen zin in. Haar hand ging over zijn wang en de glimlach veranderde in een kwellend gezicht die hem aan staarde. Waarom wist ze niet maar op de een of andere manier deden zijn woorden haar pijn.

'Wat is er Micha?' Davin vond het maar niks toen ze zo triestig keek. Had hij haar overstuur gemaakt door iets te zeggen? Hij trok haar wat dichter tegen zijn lichaam aan en keek haar diep aan. Wat kon hij toch een stomme idioot zijn en zo'n softie. Kansen afslaan en alleen nemen wat hij dacht wat hij wou?

Micha keek omhoog en kreeg een vage rilling toen ze dichterbij hem kwam. 'Kweet niet. Ik voel me nu net zo'n slet die wanhopig gekust wilt worden, terwijl ik dat helemaal niet wil.. ', mompelde ze. Ze zuchtte even en kroop met haar hoofd in zijn nek holte.

'Een wanhopige slet die gekust wilt worden,maar eigenlijk wil ze dat niet...?' Davin volgde even niet meer. Als ze echt wou dat hij haar kuste zou hij het wel doen. Als ze zich er beter door voelde...

Micha gooide haar hoofd naar achter. 'Dat slaat nergens op..', zei ze half lachend. Toch klonk haar stem ergens spottend. Net alsof ze zich beter zou voelen als hij haar zoende.. 'Het gaat er om dat het wel zo lijkt.. alsof ik me echt beter zou voelen. Dat is niet zo', mompelde ze weer op normale toon.

Davin zuchtte. Kon ze niet één keer uit zijn hoofd blijven. 'Dus gelukkig heb ik je dan maar niet gekust.' Zei hij op een plagerige toon. Wie weet wat ze nu aan het doen waren als hij Micha haar gang had laten gaan. Oké,die gedachten duwde hij weg. 'Dus kan ik dan wel iets doen waardoor je je beter denkt te voelen of echt beter door voelt?'

Micha begon te gniffelen bij het horen van zijn gedachte. 'Ik wil weten waar je aan dacht', zei ze met een speels grijnsje. 'Wat zou er gebeurd zijn als je mij je gang liet gaan?', heerlijk gedachte lezen. Ze kon iedereen confronteren. Het was jammer dat Davin de gedachte zo snel weg had geduwd aangezien ze graag een afloop had willen weten.

'Deze beelden zijn niet geschikt voor kinderen onder de achttien jaar.' Gniffelde hij en keek speels terug. Wat haatte hij haar gaven af en toe helemaal... 'Nu dus over naar mijn vraag. Wat kan ik doen Micha?'

Micha lachtte en begreep het al. Waarschijnlijk had ze daar niderdaad uit eindelijk spijt van gehad. Gelukkig was ze hier met Davni en niet met zo'n sexuele gozer die elk wijf toe liet. 'Je maakt me gewoon al blij, door me zo bij je te laten liggen en tegen me te praten', zei ze met een scheve glimlach.

Davin glimlachte. Die woorden deden wel deugd. Geen dingen gedwongen. Hij streek even over haar wang en ondersteunde met een hand zijn hoofd. 'Dat is lief van je... Om te zeggen.' Hij had nog geen idee van dat hij Vena later zou zoenen...

Micha lachtte. 'Ja ergens die van binnen ben ik een heel lief persoon', ze zuchtte. Het was nooit echt iets voor haar om lieve dingen tegen mensen te zeggen. Maar Davin was het ergens wel waard. Hij maakte haar al blij op de manier waarop hij was. Gewoon vriendschappelijk.

'Dat hoef je me niet te vertellen. Iets wat ik al langer weet dan vandaag hoef ik geen twee keer te horen.' Oké,Davin kende haar nog maar net van vandaag. Maar het idee telde. Daarbij kon het hem geen fuck schelen van hoe hij het formuleerde... Micha moest de boodschap maar vatten. 'Ga maar lekker slapen of wat je ook van plan was.'

Micha lachtte, vooral om zijn gedachte die er pas na zijn zin achter kwamen dat hij Micha maar een dag kende. Ze ging er verder niet op in en drukte haar neus in zijn nek. 'Hmn ja, ik was moe he?', vroeg ze giechelend.

Davin streelde even over haar buik. 'Hmmm,ik dacht van wel. Maar als je van gedachten bent veranderd is dat ook goed voor me.' Hij glimlachte en zijn ogen fonkelde weer mooi mee.

Micha grinnikte. 'Het valt wel weer mee, ik word altijd een beetje duf van blowen', zei ze lachend alsof het de normaalste zaak van de werekld was. In het begin had ze gedacht dat ze het hier vreselijk zou gaan vinden, maar dat viel nog redelijk mee. 'En heb jij het hier een beetje naar je zin?', vroeg ze uiteindelijk.

Davin zuchtte. 'Valt wel mee. Ik wil nog steeds hier zo snel mogelijk weg ook al ben ik er nog net. Een eigen appartement hebben en misschien naar de universiteit. Met mijn gaven zou ik echt gemakkelijk een job'je kunnen vinden... En jij?' Vrijheid. Iets waar hij op uit was.

Micha luisterde naar zijn levensplan. Ze was bijna onder de indruk. Hij had ales zo perfect uitgewerkt leek het wel. Maar wie zei dat we hier zo snel weg konden? Micha had er nog amper over na gedacht wat ze allemaal ging doen als ze hier weg was. Misschien kon ze wel een super detective worden en iedereen en alles op sporen.

Davn trok zijn arm terug die rond Micha lag en rolde op zijn rug. Zijn hemd deed hij goed en staarde naar de lucht. Waarom voelde het alsof hij in een diepe afgrond was gesprongen en hij niet neerkwam? Met zo'n harde smak. Dan wist hij tenminste dat op de rand gaan staan echt gevaarlijk was. Een diepe zucht ontsnapte over zijn lippen.

Micha moest lachen om zijn nogal diep gaande gedachte. 'Hmn een afgrond?', vroeg ze mompelend. Aan de ene kant begreep ze het, maar andere andere kant niet.
Ook Micha draaide zich op haar rug en keek naar de helder blauwe lucht.

'Ja.. Zo beschrijven de meesten mensen toch hun diepte punten of missteken?' Davin zocht vormen in de wolken, net zoals toen hij klein was. Misschien zou hij straks of zo nog eens Rome in gaan en wat foto's nemen van wat mensen en verschijnselen die hem aan stonden. Fotografie was altijd al een ware hobby van hem geweest.

Micha knikte en ging haar diepte punten na. Dat waren er nog al een paar.. Snel zette ze deze weer uit haar hoofd en kroop weer in Davins hoofd. Dat was tenminste interessant. 'Ik hou ook van fotograferen', zei ze met een glimlach. Ze was absoluut geen prof, maar ze kon het wel. Haar interesse ging meer naar gitaar spelen.

Davin keek haar aan en rekte zich uit. 'Ben ik ook niet... En ik speel ook graag piano. Daar blijk ik dan wél weer een prof in te zijn...' Ook al was dat niet. Hij dacht terug aan Val die wou dat hij verder speelde. Een grijns speelde om zijn lippen. 'En waar ben je dan wél een prof in? Harten veroveren?'